Reisverhalen komen bij mij pas uit de pen nadat het vuur van enthousiasme over de trip al enige tijd uit is. Inmiddels beginnen de plannen voor andere reizen alweer te vormen, en pas nu besluit ik onze belevenissen van Arizona in November vast te leggen voor het nageslacht.
Het lange Thanksgiving weekend nadert, voor veel amerikanen het sein tot familiebezoeken en vreetvestijnen. Voor ons meer een reden om het leven elders te gaan bekijken zonder dat dit extreem veel vrije dagen hoeft te kosten. Om een vroege start te hebben, zijn we woensdag meteen na het werk vertrokken naar Raton, net over de grens in New Mexico. Omdat we daar vrij laat aankomen hebben we het Super 8 motel daar reeds gereserveerd, geen overbodige luxe zo rond Thanksgiving, want iedereen is onderweg naar familie en moet soms ook onderweg overnachten. Slapen in een motel is altijd weer een verassing, zullen ze ditmaal comfortabele kussens hebben of zijn het weer die piepschuim blokjes waar je je draai niet op kan vinden. Het valt dit keer wel mee, en ik ben slechts 4 keer wakker geworden.
De volgende ochtend (Thanksgivings Day) zijn we heel vroeg opgestaan en vertrokken, we hebben tenslotte nog een behoorlijk eind voor de boeg. Het doel voor vandaag is Tucson in Arizona, met de nodige stops onderweg als er iets te zien is. Het heeft gesneeuwd en de weg is een beetje wit en glad. Naar het blijkt hebben we gisteren geluk gehad want de pass die naar Raton leidt is in de loop van de nacht vanwege de sneeuw afgesloten. Wij merken aan deze zijde van de bergrug daar echter niets van en terwijl de opkomende zon de sneeuw op de weg smelt zetten wij onze reis voort richting Albuquerque. Nu draaien we naar het zuiden en later voorbij Albuquerque naar het westen waar we links uit het raampje bergen zien die in Mexico liggen.
Na enige uren rijden verandert het landschap en in de omgeving van Tucson worden we door palmbomen verwelkomd. Het is Thanksgiving dus veel is gesloten, en onze eerste actie hier is een hotel vinden. Het wordt de La Quinta, een keten die we in Denver vaak hebben bewonderd van een afstandje. Nu eindelijk een keer de gelegeheid om het uit te proberen. Het vinden van een maaltijd die dag wordt wat moeilijker. Hoewel Thanksgiving vrijwel synoniem is met veel eten, zijn de meeste restaurants gesloten. Iedereen eet tenslotte bij familie of vrienden. We rijden de hoofdstraat in Tuscon een paar keer op en neer, en af en toe stoppen we bij iets wat er veelbelovend uitziet. Als we echter dichterbij komen blijkt het ofwel gesloten of van zo matige kwaliteit dat we nog liever zonder eten naar bed gaan. Maar onze zoektocht wordt uiteindelijk toch beloond. We hadden ons er al bij neergelegd dat het enige eettentje dat de moeite waard was een Chinees was en daar reden we naartoe. Toen we echter naar binnen gingen bleek het niet een gewone chinees, maar een Maleisies restaurant met veel voor ons bekende indonesiese gerechten op het menu. Wij bestelden beide Nasi Goreng en genoten er voor het eerst sinds jaren weer lekker van. Na deze overheerlijke maaltijd gaan we voldaan weer nar het hotel. Morgen gaan wij een oude bekende opzoeken.
Vandaag is het Vrijdag en hebben we met Norm Ginther afgesproken voor ontbijt. Norm is een oude collega van mij met wie ik ondanks zijn vertrek uit Denver in 1996 altijd min of meer in contact ben gebleven. Vroeger gingen we vaak samen op zondag in Boulder ontbijten, en het leek ons leuk deze traditie weer in ere te herstellen. Norm heeft veel rondgereisd in de tussentijd. Hij heeft ergens in de stille oceaan op Kwajalein, een van de Marshall eilanden, als programmeur gewerkt. Vervolgens in Pensylvania bij een kernreactor (jawel 3 mile island) en is vervolgens via California in Tuscon beland. Hij heeft recentelijk via het web een russische vrouw ontmoet en is daar sinds 2 jaar mee getrouwd. Dus vandaag ontbijt met Norm, Ljudmilla, zoon en vriendin bij Mimi’s restaurant. Zij zijn hier aardig ingeburgerd en het zoontje wil al geen russisch meer praten. Het wordt een gezellig ontbijt maar het eten is niet lekker zoals meestal bij Mimi’s, die proberen we dus niet meer.
Na ontbijt nemen we afscheid van Norm en gezin en gaan naar het Pima Air Museum. Met mijn achtergrond kan ik dit natuurlijk niet missen. Dit museum heeft een behoorlijke verzameling vliegtuigen die elders vrijwel niet te zien zijn. Alles staat buiten omdat in dit woestijnklimaat de toestellen niet roesten en er nog uitzien of ze zo weg kunnen vliegen. De grote B52 bommenwerpers vooral bekend van de Vietnam oorlog staan hier opgesteld. Hun vleugels bewegen spookachtig in de wind, alsof ze elk moment willen opstijgen. Ook staat er een “Super Guppy”, een wanstaltig gedrocht waarin onderdelen voor de eerste Airbussen werden vervoerd. Nauwelijks voor te stellen dat zoiets kan vliegen!? De SR71, het snelste spionage vliegtuig uit de koude oorlog wacht onder een tent tot het weer dienst mag doen. Het waait hier flink en we vluchten zo nu en dan een van de gebouwen naar binnen waar gerestaureerde vliegtuigen staan. Ook mogen we in een van de vroeger presidentiele vliegtuigen van vroeger. Deze “Airforce one” is nog gebruikt door JFK, als hij bezoeken bracht aan steden met vliegvelden die geen lange landingsbanen hadden voor de nieuwe straalvliegtijgen uit die tijd. Het ziet er allemaal nog vrij goed uit.
Hierna naar Saguara National Park (west side). Prachtige gigantische cacti staan hier opgesteld als rechtopstaande sigaren. Als je over het landschap uitstaart zie je niets dan deze reuzen die verdwijnen in de verte op heuvels en bergtoppen. Wij stoppen op een parkeerplaats om de afmetingen van deze woestijnplanten te vergelijken met onze eigen lengte. Ik pas er zeker wel 10 keer in. We rijden het park weer uit en komen via wat omwegen op de weg richting Phoenix en Scottsdale. In Scottsdale besluiten we weer bij La Quita te overnachten, die is wel bevallen in Tuscon. We gaan eten bij Buster’s en gaan vroeg naar bed.
Vandaag staat Meteor Crater op het menu. Deze krater is onstaan toen er zo’n 50000 jaar geleden een meteor insloeg op deze plek. Onderweg stoppen we voor een wandeling en bezichting van de Tonto Natural Bridge. Je kunt via veel geklauter onder deze natuurlijke brug door gaan, maar wij besluiten nadat het pad langs een ijskoud water met een heel steil en glad stuk leidt, toch maar weer rechtsomkeer te maken. Via een bergroute langs nog meer gigantische cacti rijden we noordwaarts en bereiken voor de middag Meteor Crater. Deze krater is niet een national of state park maar wordt geexploiteerd door een prive onderneming. Dit is wel te merken aan de entreeprijs, of zoals Gepke zei: “voor teveel geld naar een heel groot gat kijken”. Ondanks dat alles vond ik het best indrukwekkend, het is te groot om op een foto te passen, net als de Grand Canyon. Via de I40 richting gaan we weer verder richting Gallup waar we gaan overnachten bij de Days Inn. Gallup als stad stelt niets voor maar je kunt er redelijk winkelen voor indiaanse kunst en kitsch. Alles waar je in steden als Santa Fe en Toas veel te veel geld voor moet betalen is hier meestal tegen een betere prijs te krijgen. Ook het aanbod van restaurants in Gallup is niet van topniveau, maar we eten toch lekker mexikaans in een snackbar aandoend eettentje.
Het is alweer Zondag en we moeten weer op huis aan want Maandag is weer een gewone werkdag. Het verstand wordt op nul gezet, de blik op oneindig en de cruisecontrole op 75. Dit was de eerste roadtrip met de nieuwe pickup, en ondanks, of misschien dankzij, zijn grote afmetingen is het een fijne reiswagen gebleken. We kruisen via I40 en I25 weer richting Aurora en komen daar in de late middag aan. Morgen weer even het hondje ophalen bij de kennel, en dan weer dromen van de volgende trip.