Vrijdag 30 juni 2006
Op vakantie naar California en Oregon. We zijn vrijdag bijtijds naar het vliegveld in Denver vertrokken, via de park en ride van RTD bij Airport boulevard en 40th. Daar hebben we de auto voor een week achtergelaten. Welliswaar onbewaakt voor een week, maar dit kost niets en wie zal die 12 jaar oude jap stelen? Dus ruim op tijd op het vliegveld komen we er al snel achter dat het vliegtuig maar liefst 2 uur vertraging had door slecht weer Texas en security problemen in Phoenix.
Reno Nevada
Rond 10 uur s’avonds vertrokken we dan toch richting Reno, Nevada. Vanuit Reno ben je zo in California, dus dit vliegveld was meer voor de hand liggend dan een van de grotere vliegvelden in California. De vlucht verliep verder zonder incidenten en we kwamen rond kwart over elf lokale tijd s’avonds in Reno aan. We liepen als schapen achter de meute aan naar onze koffers, maar zagen onderweg de balie van Hertz, die gelukkig nog open was. Aangezien de koffers er toch nog niet waren, gingen we eerst maar de auto regelen. We hadden een Toyota 4Runner gereserveerd, maar door onze late aankomst was die er niet meer. Men gaf ons toen maar een Ford Expedition mee. Ik hoorde de draaikolken al in de benzinetank slurpen…
Na even op de koffers te hebben gewacht, konden we dan naar het pakeerterrein om de auto op te zoeken. De rode mammoet stond al op ons te wachten, en nadat we het navigatiesysteem hadden geinstalleerd draaiden we even later al de snelweg op naar ons hotel. Bij de Days Inn in Reno aangekomen hadden we het wel gehad, het was een lange dag geweest en na de kamer te hebben mogen omruilen voor eentje die niet aan de snelweg lag, konden we dan eindelijk het hoofd op ons kussen leggen.
Zaterdag 1 juli 2006
Op zaterdag hebben we rond 8 uur Reno achter ons gelaten om richting Sacramento in California te rijden. We nemen de scenic route via de westkant van Lake Tahoe, waar we ook een tentje hopen te vinden waar we kunnen ontbijten. Het wordt “Rosie’s Cafe” in Tahoe City. Op het moment dat we daar aankomen is het nog niet zo druk, maar de enige hulp die daar rondloopt schijnt er wel zijn handen aan vol te hebben. Gelukkig krijgt hij al snel hulp van collegas die duidelijk een betere bui hebben dan hij. Wij worden geholpen door een vrolijke Asiatisch uitziende man.
We bestellen ons ontbijt en kijken naar het drukke verkeer wat voorbij gaat op de hoofdweg langs Lake Tahoe, California. Ondanks dat de zon schijnt, is het fris en Gepke loopt nog even snel terug naar de auto om onze vestjes te pakken. Terwijl zij dat doet, luister ik naar het gesprek tussen de mensen aan het tafeltje naast ons en hun ober. Blijkbaar is er niets goed, en dat laten ze merken ook. Ondanks alles krijg ik toch nog medelijden met je jonge ober. Deze mensen zijn dan ook nog eens onbeleefd tot op het arrogante af.
Beer
Als Gepke terugkomt, doen we ons tegoed aan het ontbijt. Inmiddels wordt het steeds drukker op de weg. Het is 4th of July weekend en het lijkt erop dat iedereen heeft besloten die bij Lake Tahoe door te brengen. Wij rekenen af en vluchten naar rustigere oorden.
Terwijl wij onze route in zuidelijke richting voortzetten, roept Gepke: “Hertje!”. Goed zo, denk ik, dan is haar dag weer goed. Dan zegt ze: “Nee, het is een beer!”. Inderdaad rent er een bruine beer gelijk met ons op, op nog geen 100 meter van de weg. Ik ga wat langzamer rijden zodat Gepke er een foto van kan maken. Niet echt verwacht hier, maar toch leuk om even te zien.
Lake Tahoe
De route voert van Lake Tahoe weg, verder via de Sierra Nevada’s naar Sacremento. Wij gaan door deze stad heen en vinden net buiten de stad een Walmart zodat we de nodige drankjes, ijs en hapjes in kunnen slaan voor de rest van de rit. Vervolgens buigen we net voor San Francisco af in noordelijke richting om door de Napa Valley naar Santa Rosa in California te kunnen rijden.
De weg voert langs de een na de andere Winery of wijngaard. Onderweg stoppen we kort even bij Robert Mondavi, maar we besluiten toch niet de erg commercieel opgezette toer te doen. Wel lopen we even tussen de wijranken door om wat fotos te maken. Het is hier ontzettend druk met toeristen, en we hebben eigenlijk geen zin om hier verder te blijven rondhangen. De rit gaat dus verder naar Calistoga, California waar we weer even stoppen om de benen te strekken.
Calistoga
Ook hier in Calistoga is het verschikkelijk druk vanwege het nationale feest weekend. We kopen Engelse Drop en Salt Water Taffy in een klein winkeltje voordat we weer in de auto stappen om naar Santa Rosa te rijden, het eindpunt van deze dag. Wij blijven in Santa Rosa in de Comfort Inn slapen. Deze is stukken beter dan de Days Inn van gisteren die duidelijke betere tijden had gekend.
We lopen s’avonds te zoeken naar een plek om lekker te eten en lopen bij Syrah naar binnen omdat deze wel goeie recenties kreeg op het internet. Nadat we zijn gaan zitten een allebei naar het menu hebben gekeken, komen we tot de ontdekking dat we geen van beide iets daarop zien wat ons nu echt aantrekt.
Dus staan we weer op en wandelen we weer naar buiten, het verbaasde personeel achterlatend. Tja, om nu vrij duur te gaan eten en dan ook nog eens niets herkenbaars, dan hoeft het niet voor ons. We lopen naar het mexikaanse restaurant Chevy’s aan de overkant. Niet zo sjiek, maar wel herkenbaar en erg lekker. We rollen onszelf naderhand weer terug naar het hotel en vallen in bed bij de TV in slaap.
Zondag 2 juli 2006
Deze zondag ochtend hebben we maar liefst tot half negen uitgeslapen, maar weten ons dan toch weer te auto in te hijsen en zetten onze tocht voort in de richting van de California kust. Na ongeveer een half uurtje rijden komen we in Bodega Bay aan. Hier gaan we ontbijten in het “Tides” restaurant. Deze plaats en het restaurant zijn bekend geworden van de Hitchcock film “The Birds”.
Het restaurant is enige jaren geleden afgebrand, en weer in gemoderniseerde vorm opgebouwd. We nemen hier een lekker onbijt, terwijl we genieten van het mistige uitzicht over de baai. Pelikanen vliegen hier af en aan en kleinere vogels duiken iedere keer onder het water op zoek naar voedsel. Geen van deze vogels echter vallen ons of andere hier aan.
Eureka
Na het ontbijt rijden we weer verder. We zijn van plan de weg langs de kust naar het noorden te volgen totdat we in Eureka in California zijn, onze volgend overnachtingsplaats. Deze kustweg is ongeveer 100 mile vanaf Bodega Bay, maar het duurt werkelijk uren voordat we weer aansluiting vinden bij route 101 naar Eureka. Door de bochtige karakter van deze weg schiet het niet echt op, maar het uitzcht is zo nu en dan fantastisch.
Wisselend zien we de Stille Oceaan, en vervolgens dichte naaldbossen en ruige bergruggen. Zo nu en dan doen de bossen onze herinneren aan de levende bossen uit “Lord of te Rings”. De temperatuur onderweg begint bij 55F, stijgt vervolgens naar 90F om dan weer binnen 5 minuten te zakken naar 60F. De zon wordt afgewisseld met mist, en al die tijd kunnen we onze stuurmanskunsten botvieren op de honderdduizend bochten in deze weg.
Point Arena
Onderweg ter hoogte van Point Arena, California komt het verkeer tot stilstand, en is er helemaal geen beweging meer. Ik zet de motor uit en Gepke loopt verder om uit te vinden wat er aan de hand is. Het blijkt dat men in Point Arena de weg heeft afgezet voor de 4th of July optocht. Wij wachten hier dus maar geduldig op.
Na een half uurtje of zo, kunnen we de route weer voortzetten. We rijden na verloop Fort Bragg, California binnen en gaan op zoek naar een plek waar we bij de zee kunnen komen. De meeste plekken brengen hier zo’n $5 voor in rekening, maar een klein stukje buiten de stad vinden we een strandje waar niets in rekening wordt gebracht. Hier blijken voornamelijk mexikanen op het strand kun tenten en barbeques te hebben neergezet. Van overal klinkt muziek en de geur van grillende gerechten komt ons tegemoet.
Eureka
Gepke loopt direct naar het water om haar voeten in de Stille Oceaan af te koelen. Na het pootje baden hervatten we onze rit. Na zo’n 80 mile bochten houd ik het voor gezien en draag het stuur over aan Gepke, die nog niet in deze bulldozer heeft mogen rijden. Zij kijkt even benauwd, maar neemt toch plaats achter het stuur en na 5 minuten scheurt ze over de bochtige weg alsof ze in een Mini rijdt. Tegen het eind van de dag rijden we dat Eureka binnen en dankzij de GPS is het hotel ook zo gevonden. We checken in en gaan daarna meteen de stad in om een plek te vinden om te eten.
Aangezien we nu wat dichterbij de zee zitten, vinden we dat we een visrestaurant moeten vinden. Veel restaurants zijn gesloten omdat het zondag is, dus de keuze is beperkt. We hadden de “Sea Grill” in gedachten, maar die was ook gesloten dus het wordt uiteindelijk “Waterfront”. Het eten is goed, en voor deze omgeving nog wel redelijk geprijsd. Op de terugweg lopen we nog even een icecream tentje binnen voor een toetje. Dan gaan we weer terug naar het hotel.
Maandag 3 juli 2006
Het is maandag, 3 juli, een dag voor Independence day. Vandaag gaan we verder naar het noorden in de richting van het Redwood National Park. Na een ontbijt in een koud mistige dorpje aan het water waar we worden geholpen door een Stepford Wife achtige waittress, gaan we weer richting de binnenlanden.
De weg voert min of meer langs het park, dus wij zoeken een goed punt om af te slaan voor een wandeling door het bos. Het wordt uiteindelijk de Lady Bird Johnson trail. Dit gebied is ooit door de gelijknamige First Lady, de vrouw van President Lyndon B Johnson ingewijd als beschermd gebied.
Crescent City
De wandeling voert ons langs de enorme woudreuzen die in een spookachtige mist staan hier. Het is een wandeling van ongeveer een uur, met hier en daar genummerde paaltjes die nader worden uitgelegd dankzij een boekje die we aan het begin van de trail uit een metaal busje hebben gelicht.
Na de wandeling gaan we richting Crescent City, California, waar we de dorstige auto weer van benzine voorzien. De route 199 voert inmiddels weg van de kust en meer naar het binnenland, waardoor de temperatuur meteen schikbarende stijgt van 55F naar 95F. Ons einddoel voor vandaag is Grants Pass in Oregon, waar we twee dagen blijven. Vanuit hier willen we onder andere een uitstapje maken naar Crater Lake en Klamath Falls.
Grants Pass
We verruilen California voor Oregon en in Grants Pass vinden we al snel het Rodeway Motel. De eerste blik is een beetje teleurstellend, want het zag er een beetje vergaan uit, maar bij nader onderzoek blijkt het een 60’s motel te zijn dat weer in zijn oude glorie is hersteld. Alles is er schoon, en in tegenstelling tot sommige andere motels op onze route heeft deze een airconditioning die niet onnodig veel herrie maakt.
Alles is vers geschilderd, de bedden en meubels zijn nieuw en er is Wireless Internet beschikbaar. Na ons in onze kamer te hebben gesettled, gaan we naar de Wild River Brewing Company voor een hapje eten. Gepke neemt een pan sized pizza en ik een hamburger. Ik heb eigenlijk niet zo’n honger en de dikke kwak mosterd op mijn hamburger ontnam me de verdere trek. We maken het echter na het eten weer goed met een toetje bij Dairy Queen. De rest van de avond nemen we het er rustig van. Gepke kijkt naar de Tour de France op TV en ik surf wat rond op het web.
Dinsdag 4 juli 2006
Het is iedere ochtend weer iets later als we opstaan, zo ook op deze 4de Juli: Independence Day. Na ons ochtend ritueel gaan op weg richting Crater Lake, via een weg die langs de Roque River voert. Onderweg gaan we even ontbijten bij Patti’s Diner, om vervolgens weer verder te rijden in de richting van Crater Lake.
We rijden door een dicht bos, waar Beppie (ons navigatiesysteem) verschillende malen door de bomen het bos niet meer ziet. Voortdurend waarschuwt ze ons: “…lost satellite reception…”. Maar zonder haar komen we er ook wel, want de weg gaat maar een kant op. We draaien de ringweg van de krater op en zullen er aan de westelijke kant onheen rijden. De oostzijde is nog steeds vanwege de sneeuw gesloten, en dat op 4 Juli!
Crater Lake
Eerst brengen we even een bezoek aan het visitor’s center om te horen welke plekken de moeite waard zijn. Volgens de ranger moeten we even van het uitzicht genieten bij de Rim Village, en de hike naar beneden doen bij Cleetwood Cove. Bij de Rim Village lopen we even rond en maken fotos van het diep blauwe krater meer.
Overal liggen nog grote bergen sneeuw, en de trails vanaf de village kunnen daardoor niet ver worden gevolgd. Toch is het vrij warm (72F) dus deze sneeuw zal het einde van Juli wel niet meer meemaken. We stappen weer in de auto en rijden richting Cleetwood Cove. Veel verder dan deze plek kunnen we niet rijden omdat de weg verderop is afgesloten vanwege sneeuw. We kijken even naar de trail en besluiten het er maar op te wagen.
Een afdaling van 800 foot over een afstand van zo’n 1.1 mile. Het is een mooie wandeling naar beneden en pas hier zie je het echt diepblauwe kleur van de het krater meer. Het is een onecht diepblauwe kleur, bijna onnatuurlijk. Naar beneden lopend doet wel een aanslag op de knieen, maar echt vermoeiend is het niet en al gauw staan we op de boat dock te genieten van het uitzicht over het water.
Dalen en klimmen
We maken wat fotos en spelen met de chipmunks, voordat we weer de wandeling naar boven aanvaarden. Naar boven is een stuk meer inspannend, en het is geen overbodige luxe om een paar flessen water bij je te hebben. Af en toe als we een bocht zijn gepasseerd, stoppen we in een schaduwrijk plekje om een slokje te drinken.
Gelukkig zijn wij al aan deze hoogte gewend, dus de inspanning is voor ons wel acceptable. Sommige andere mensen die we zagen lopen zagen er echter uit of ze elk moment het loodje konden leggen. Het is ook een hoogte verschil die vergelijkbaar is met 2+ domtorens…
Nadat we weer zijn bijgekomen, rijden we het Crater Lake National Park weer uit. We gaan weer terug richting Grants Pass, dit keer via de Umpque river. In Grants Pass kunnen we vanavond het vuurwerk zien ter ere van het 230 jaar US Independence. Mogelijk komen we vroeg in de avond weer in Grants Pass aan en zoeken daar een plekje zoeken om te eten. Het noodlot beslist echter anders.
File
Onderweg staan we op de snelweg ineens stil nadat we bordjes zien met “Wreck on road””. We besluiten om in plaats van stil te gaan staan om maar van de weg af te gaan om wat te gaan eten. De dichtsbijzijnde grote stad, Roseburg, was alweer 10 miles terug, dus we rijden weer terug naar Winston, waar we eerst even de auto voltanken.
Op advies van de benzine pomp bediende gaan we bij Treasure Hunt in Winston ontbijten. Het is een onooglijk tentje maar het eten smaakt verder wel goed. Het stelt ons in ieder geval in de gelegenheid om het opruimen van het ongeluk hier even af te wachten. Na het eten gaan we weer de snelweg op, en even lijkt het erop dat de file is opgelost, maar net voorbij de bocht staat het verkeer er nog. Wij sluiten aan en voetje voor voetje komen we dichter bij de plek des onheils.
In een bochtig deel van de weg is een vrachtwagen op z’n zij beland. Zo te zien bestond de lading uit kratten wijn, want verschilledende autos met aanhangers zijn bezig de laden over te dragen op de aanhangers. Na dat we het ongeluk voorbij zijn, stoppen we onderweg nog even bij het enige nog bestaande overdekte brug (covered bridge) in deze county. Het is de Grave Bridge van Josephine County, wel leuk voor een fotostop.
Terug naar Grants Pass
Hierna zijn we alweer snel in Grants Pass, waar we weer naar het hotel gaan en daar het vuurwerk af wachten. Rond 9 uur gaan we naar de Grant Pass Fairgrounds. We parkeren in de omgeving de auto en horen van een van de locals, dat het vuurwerk pas om 10:15 begint. We lopen dus maar even verder in de hoop een plekje dichterbij de actie te kunnen vinden.
Van het vuurwerk uit de grote steden zijn we gewend dat dit meestal niet echt lukt, maar hier vinden we uiteindelijk een plekje op de tribune vlak voor het veldje waar het vuurwerk wordt afgestoken. De tijd tot kwart over tien wrodt gevuld met een typical small town USA programma. Eerst de local cheerleader team met jongens en meisjes in de leeftijd van 6 tot 12 die hun kunsten vertonen, vervolgens zingt de local sheriff en zijn deputy wat country songs, en aansluitend doet een Dixyland achtige groep nog een poging het immer ongeduldiger worden publiek te amuseren.
Uiteindelijk na wat knallen vooraf, breekt het spektakel dan toch los. Na een tijdje het vanaf de tribune te hebben bekeken, gaan we weg en merken dat we een veel beter zicht erop hebben als we wat verder weg staan. Onder het licht en het knallen van het vuurwerk lopen we weer terug naar de auto. Al met al een echte 4th of July viering op dorpse wijze in de US. We gaan weer terug naar “huis” en vallen na middernacht in slaap op de harde hotelbedjes.
Woensdag 5 juli 2006
Vandaag doen we het rustig aan. Eerst rijden we via een scenic route naar Klamath Falls, waar we een rustdag inlassen. We zoeken even naar een hotel: Holliday Inn Express vraagt $99, dus naar de overkant bij Best Western gegaan: $120. Weining veelbelovend, maar verderop vinden we de Cimmaron Motel die slechts $70 vraagt voor een ruime kamer, internet verbinding, zwembad, kortom alles wat we nodig (denken) te hebben.
Rustdag
We kunnen ook bij Elmer’s naast het motel even ontbijten, waar we op vertoon van ons hotel sleutel 10% korting krijgen. Gepke leest bij het zwembad een boekje en ik werk dit verslag bij, na eerst even de gemiste slaap in te halen van gisteren, middels een echte “powernap”. Later op de dag willen we nog even hier in de stad rondkijken. We besluiten die middag eerst naar de bioscoop te gaan en zien de film “The Breakup” met Jennifer Aniston en Vince Vaugn. Na de film kunnen we nog net voor sluitingstijd een hapje eten bij King Wah, waar ze om 10 uur achter ons de deur sluiten. Tijd om ook maar het bed op te zoeken.
Donderdag 6 Juli 2006
Vanochtend hebben we ons opnieuw bij Elmer’s gemeld, want hun ontbijt was gisteren wel lekker dus daar lusten we meer van. Vervolgens de auto weer ingepakt en richting Lava Beds National monument gereden. We rijden direct in het park naar het visitor’s center waar we zaklampen kunnen lenen om de lava grotten te kunnen bezichtigen.
Lava beds
Bij het visitor’s center besluiten we op advies van de ranger een bezoek te brengen aan Skull Cave en Big Painted Cave. We rijden ongeveer anderhalf mijl naar de eerste grot. Meteen bij de ingang van Skull Cave voelen we de temperatuur drastisch dalen. Het is nog niet echt donker, maar hoe dieper we de grot inlopen, hoe donkerder het wordt. De temperatuur blijft ook afnemen, en na verloop van tijd doet de kou van de metalen handrail pijn aan de handen zo koud is het.
Het pad verandert bij het licht van de zaklampen in een steile metalen trap die uiteindelijk leidt naar het diepste put in de grot. Hier loopt het dood tegen een groot hek. Achter het hek kunnen we het ijs zien glinsteren die hier altijd op de grond aanwezig is.
Het vriest altijd op deze plek in de grot en het water wat hier naar beneden sijpelt bevriest meteen op de koude grotbodem. We lopen dezelfde weg weer terug naar boven en de grot weer uit. Het is weer opvallend hoe de temperatuur bij de grot opening ineens omhoog gaat door de warmte van de hete zon.
Zoeken nar symbolen
We nemen de auto verder naar de Symbol Bridge en de Big Painted Cave. Ditmaal moeten we een kilometer of zo lopen voordat we bij de ingang van de grot zijn. Naar zeggen zijn bij deze grot ook prehistorische symbolen te zien die door vroegere indianen zijn getekend. We lopen het steile pad weer af de grot in, maar zien hier geen symbolen. De grot gaat na enige tijd over in een afdaling via een vrij kleine opening waar maar een persoon tegelijk doorheen past. Wij besluiten niet te proberen of we passen.
Een andere groep mensen die verder is gegaan laat weten dat ook daar geen symbolen wij te zien. Dus gaan we weer terug en lopen de route buiten de grot verder die naar de Symbol Bridge leidt. En hier zien we dan de symbolen die door vroegere indianen rond de ingang van een natuurlijke brug zijn aangebracht. Met een beetje fantasie zien we er een boom, bloemen, water en iets wat lijkt op het luchtrooster van een airconditioning. Hadden ze die toen al?
Redding California
Na weer wat fotos te hebben gemaakt, lopen we de anderhalve kilometer weer terug naar de auto. We rijden weer terug naar het visitor’s center en leveren onze zaklampen weer in. Onze route gaat nu verder in de richting van Redding in California, die we via de scenic route 89 en 299 bereiken. Hier hebben we gisteren via de internet een La Quinta gereserveerd. Naast het hotel is een Cattleman’s restaurant. We hebben goeie ervaringen met eenzelfde restaurant in Greeley Colorado, dus besluiten we hier vanavond onze buik te vullen. Na dit grote maal kunnen we dan ook zo het bed in rollen.
Vrijdag 7 Juli 2006
We zijn alweer vroeg op pad en op zoek naar een ontbijt tentje. Het wordt ditmaal de “Shingle Shack” in het dorpje Shingletown gelegen aan de weg naar Lassen Volcanic National Park. Ook hier is ons navigatie systeem voortdurend de weg kwijt doordat ze door de bomen de satellietjes niet meer ziet. Maar ook hier vinden we toch de weg naar de ingang van het park.
Lassen NP
De parkranger bij de park ingang adviseert ons de wandeling te maken rond het lily pond bij het visitor’s center, omdat de lelies net in bloei zijn. Wij nemen dit advies dan ook ter harte. Terug in de auto stoppen we regelmatig om fotos te maken.
Overal ligt hier nog sneeuw in het park, en hoe hoger we komen, hoe meer er ligt. De weg door het park is ook net vandaag pas helemaal open. Bij het visitors center hebben we op een filmpje kunnen zien hoe de omgeving hier is onstaan als gevolg van vulkaanuitbarstingen en gletsjer bewegingen.
Op het hoogste punt in het park zien we sneeuw gebieden waar de gesmolten sneeuw helemaal lichtblauw is gekleurd. Hoewel de sneeuw van de weg is geruimd, is aan de lagen langs de kant te zien dat het wel enkele meters diep op de weg heeft gelegen. De weg voert ons uiteindelijk weer naar beneden en via het zuiden het park weer uit, richting Reno het eindpunt van deze vakantie.
Terug in Reno
We hebben het Hilton geboekt voor de laatste nacht in Reno. Het is groot hotel, hoewel niet zo groot als de hotels in Las Vegas. Ook hier is beneden in het hotel een casino, en het duurt even voordat Gepke de incheck balie heeft gevonden. Nadat we de sleutel van de kamer hebben gekregen, is het opnieuw zoeken naar de liften die ons naar de 16de verdieping moeten brengen. Uiteraard moet je het hele casino door voordat je bij die liften bent.
Ondanks dat dit het duurste hotel is van onze vakantie, is er werkelijk niets in de prijs inbegrepen. Internet kost $10.99 per dag, HBO is er niet, maar je kunt wel voor $10.99 een film huren. Een avondje bioscoop is goedkoper. Misser van Hilton, en dat zullen ze nog wel in een emailtje van me te horen krijgen. Na het inchecken gaan we wat eten bij het buffetrestaurant op de begane grond, voordat we het bed inkruipen. In ieder geval maakt de airconditioning hier niet zoveel lawaai als elders.
Zaterdag 8 juli 2006
Het is alweer tijd om terug naar Denver te vliegen vandaag. Om de tijd wat door te brengen rijden we naar Truckee met Lake Donner als het uiteindelijke doel. In Truckee nemen we een ontbijt bij “Coffee and..”, wat er na de “and” komt stond er niet bij. Lake Donner is een meer wat ligt naast de plek waar de Donner Party hun vreselijke winter in 1846 hebben doorgebracht.
Deze pioniers waren te laat begonnen aan hun trek over de Sierra Nevada’s, met als gevolg dat ze in de sneeuw vast kwamen te zitten. Omdat ze niet erg goed waren in het vangen van vis of ander wild, hebben ze uiteindelijk de doden uit hun groep op moeten eten om in leven te blijven. Op de plaats waar zij hebben overwinterd staat nu een standbeeld als herinnering hieraan. De hoge sokkel van het standbeeld geeft de diepte aan van de sneeuw die er die winter viel toen zij hier moesten overleven.
Wij rijden weer richting Reno, waar we nog even op bezoek willen gaan bij het National Automobile Museum. Men heeft hier autos van alle jaren, maar voornamelijk veel autos van de prille beginjaren van de automobiel. De vroege stoom autos maar ook de meer bekende benzine modellen zoals T en A Fords, en alle andere bekende US autos. Ook is aangeven wat de modellen destijds hebben gekost. Een T-Fordje koste bijvoorbeeld rond de $850, terwijl een Franklin zo’n $3500 koste. Welk merk bestaat nu nog?
Naar huis
Na het museum gaan we de auto inleveren en steken we weg over naar de Terminal van het vliegveld. Alles is hier klein en compact, hetgeen eer geeft aan Reno’s reputatie als “The Biggest Little Town in Nevada”. Na door de security te zijn gegaan tracteren we onszelf nog op een milkshake van McDonalds, en ga ik aan het verslag werken. Om 5:00 uur gaat onze vlucht richting Denver, waar we dankzij een uur tijdsverschil rond 8:00 aankomen.
Groetjes van ons.
Loek & Gepke
