Afgelopen maand waren we alweer 10 jaar in de US. Dank zij dit heugelijke feit werd ik eraan herinnerd dat het hoog tijd is dat we iedereen op de hoogte brengen van de laatste ontwikkelingen hier. Anders dan onze online reisverslagen, is er weining nieuws naar buiten gekomen.Omdat het zo lang is sinds ik/wij in de computer zijn geklommen, is er veel gebeurd. Ik ga maar even een jaar terug naar Februari 2002 toen ik besloot dat het slecht kunnen zien zonder bril mij echt zodanig begon te irriteren, dat ik de angst overwon om Lasik te laten uitvoeren. Lasik is een oogoperatie waarbij de lens in het oog wordt gewijzigd met laser licht op zo’n manier dat je zonder bril weer gewoon kunt zien. Ik had er al lang over zitten denken, en de verhalen gehoord van anderen die het hadden gedaan, maar vond het toch wel eng om mensen in mijn ogen te laten vrutten. Maar zo langzamerhand is het hier zo normaal om het te laten doen, dat ook ik de stap durfde nemen. Ik ging dus onder het mes, waarbij Gepke van een afstand alles kon volgen op een monitor. Ze sneden het dunne velletje over mijn lens weg en begonnen met een laser de lens te vormen. Het hele proces voor beide ogen koste minder dan een minuut in tijd. Al een uur na de operatie kon ik weer een beetje zien en de volgende dagen werd dat steeds beter. Gepke heeft stilletjes alles een jaartje zo gevolgd en in April van 2003 liet ook zij zich opereren en nu kunnen we elkaar zonder bril goed zien.
Kort na mij oog avontuur was ik wel weer klaar voor een nieuwe uitdaging en die kondigde zich aan in de vorm van ander werk. Hoewel ik het best uit kon houden bij ServiceMagic waar Gepke en ik allebei werkten, was de uitdaging van weer een nieuwe bedrijf te helpen beginnen teveel voor mij. In Juni besloot ik een oud-collega van ServiceMagic te helpen met het opzetten van een nieuw bedrijf. Het ging vrij goed voor 6 maanden, maar de hoeveelheid geld die er omging in die periode maakte de banken zenuwachtig en zij wilden een onredelijke hoeveelheid geld in onderpand houden. Voor een nieuw en klein bedrijf is dit niet op te brengen en besloten werd het bedrijf te liquideren. Dus nu zat ik zonder werk, voor het eerst sinds lange tijd en zonder dat ik er zelf vat op had gehad.
Wat doe je dan in zo’n situatie? Ik melde me bij de “unemployment office”. Ook al is in de US alles sociaal niet zo tot in de puntjes geregeld als in Nederland, men heeft nog wel een potje vanwaar een uitkering kan worden voorzien. En met ingang van Februari 2003 werd ik dus steuntrekker. Het bedrag was ongeveer $1200 per maand, en zou maximaal 6 maanden worden uitgekeerd. Gelukkig had ik aan het eind van die 6 maanden alweer werk, dus ik heb niet hoeven uitzoeken of er daarna nog andere vormen van uitkering beschikbaar waren. Ik vermoed van niet.
De periode van werkeloosheid was uiteraard vornamelijk een tijd van solliciteren naar een baan. Ik had geen slechtere tijd kunnen kiezen om zonder werk te komen, want de economie was ondere andere door de oorlog in Irak en andere Bush blunders in slechte staat. Gepke werkte nog steeds bij ServiceMagic, dus we hoefden niet echt droog brood te eten. Maar er was ook tijd voor het uitvoeren van wat klussen die Gepke samenvatte onder het kopje “Unemployment Projects”. Hieronder viel het renoveren van de binnentuin. Gepke brak in haar vrije tijd het oude hek af, en ik bouwde een nieuw hek en knapte het oude prieeltje in de binnentuin op.
Een ander project dat veel van mijn tijd opeiste is het bedrijf “Klass Technologies”. Mijn collega Karl die ook zonder werk kwam te zitten en ik besloten een bedrijf te beginnen waar we wat contracten konden uitvoeren en mogelijk wat geld konden bijverdienen zodat we niet geheel van de steun afhankelijk zouden zijn. Veel inkomen hebben we niet kunnen genereren (niets), maar we hebben inmiddels wel een wat duidelijker product voor ogen dat we aan de man willen brengen. Goedkope telefoon centrales die zijn gebaseerd op openlijk (gratis) beschikbare computer software. Ik blijf dit dus naast de huidige nieuwe baan nog steeds doen. Je moet tenslotte een hobby hebben om van de straat te blijven.
Een andere manier op mijn tijd te vullen vond ik in April toen ik een goedkope vlucht naar Nederland kon krijgen. Het was slechts kort maar het was wel leuk om mijn zus en familie weer te zien. Een ding viel me wel op: Nederland is erg veranderd. Of misschien ben ik in de 10 jaar veranderd. In ieder geval denk ik dat ik veel moeite zou hebben om daar te wennen als ik terug zou moeten. Voorlopig blijf ik lekker in Colorado. Twee maanden later ben ik thuis gebleven, maar is Gepke naar Nederland gegaan. De afstemming van onze reisschema’s was in ieder geval fijn voor de hond, want die hoefde nooit naar de kennel aangezien er altijd iemand thuis was om voor haar te zorgen. Misschien dat dat anders wordt met kerstmis.
Zoals ik al vermelde heb ik de uitkering inmiddels weer vervangen door een salaris. Ik werk nu bij het bedrijf TMI een dochter van de multinational ACS, wat bijna buren zijn van ServiceMagic, dus Gepke en ik poolen weer regelmatig met een auto naar het werk. Erg onamerikaans. Mogelijk is dat in Nederland ook wel zo maar als je hier op de snelweg kijk zit er maar een persoon in iedere auto. Openbaar vervoer is hier bijna een vies woord. Mijn werkgever TMI is een bedrijf wat zich bezig houd met het verwerken van al het papierwerk dat omgaat in de transport industrie. Elke vrachtwagen die in de US van A naar B rijdt produceert afgezien van uitlaatgassen ook veel papierwerk die op een of andere wijze zo snel mogelijk naar het moederbedrijf terug moet. Dat regelt TMI dus, en ik ben daar verantwoordelijk voor de computer databases van de ontwikkelafdeling. Ik ben er nu ongeveer een maand, en het werk bevalt me wel. Men had me gewaarschuwd voor een hoog stress niveau en veel chaos, maar dat vind ik wel mee vallen na wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt.
Naast al deze zakelijke bezigheden, vind ik ook nog de tijd om zo af en toe wat activiteiten te doen voor de huizeneigenaren vereniging van onze buurt (“Home owners association”). Wij hebben via advocaten onze waterrechten laten vastleggen, hebben voorkomen dat er een NASCAR auto racebaan bij ons om de hoek kwam en meest recentlijk dat er een buurt wacht wordt ingesteld, Neigboorhood watch noemen ze dat hier. Toen we hier pas kwamen wonen was dit eigenlijk een landelijke buurt die een behoorlijk eind buiten de stad lag, en waar daarom weinig of geen criminaliteit was. Echter, langzamerhand worden we door de stad Aurora opgeslokt en inmiddels neemt het aantal inbraken toe, twee in een jaar tijd. Dus nu gaan we als buurt daar wat meer georganiseerd een oogje op houden.
Het landelijke karakter van onze buurt begint te verdwijnen. Ten noorden van ons is men net begonnen met de aanleg van een nieuwe woonwijk waar uiteindelijk ruim 1000 woningen zullen komen. Ten zuiden van ons is men al enige tijd geleden begonnen met de aanleg van de nieuwe wijk “Murphy Creek”. Dit is een wijk gelegen aan een nieuwe golf terrein en groeit gestaag. Ook bestaan er plannen om in 2005 ten oosten van ons nog eens 1400 woningen neer te zetten. Het enige voordeel wat wij ervan hebben is de waarde van onze woning die met sprongen omhoog gaat. Echter de onroerendgoedbelasting springt vrolijk mee omhoog. In dit tempo wonen we binnenkort weer gewoon in de stad.
Onze huisdieren hebben het blijkbaar nog naar hun zin, want ze zijn nog niet weggelopen. Dax is een slim hondje wat erg goed mij gehoorzaamt, maar naar Gepke luistert ze minder goed. Onze poes Troy is sinds kort op advies van de veearts op een seniorendieet gezet. Hij is nu 8 jaar oud en sinds een jaar of twee is hij een stuk socialer geworden. Zo af en toe hebben we er nog twee huisdieren bij want dan parkeren de buren hun twee paarden in onze wei. Dat scheelt mij weer in het gras maaien want ze eten het lekker kort. Dat is wel nodig want we hebben nog nooit zoveel regen gehad als dit jaar, waardoor alles groet als kool. We hebben zelfs een grote oogst aan tomaten en andere artikelen uit onze groentetuin, die tot nu toe maar mieserige resultaten leverde.
Tot zover het nieuws vanuit Colorado. Laat ons ook eens weten hoe het bij jullie gaat. We lezen graag de belevenissen uit Nederland, die we delen met onze kennisen hier. Die verbazen zich dan weer over die vreemde Hollandse kultuur.
Groetjes, en mogelijk zien we elkaar in de nabije toekomst.
Loek & Gepke