Dakloos
Tja, en dan heb je je huis verkocht en ben je dakloos, maar moet nog wel ergens wonen. Wij hadden ons huis op de markt gezet in de verwachting dat het een en ander wel een tijdje zou duren. Maar het was in een week verkocht zelfs boven de vraagprijs. Da’s natuurlijk leuk, maar dan begint het feest pas. We verhuizen uiteindelijk namelijk naar een huis wat slechts 1/3 de afmetingen heeft. Dat betekent dus dat er wat keuzes moeten worden gemaakt in de bezittingen.
Keuzes…
En die keuzes zijn dus: verkopen, weggooien of opslaan. Je gaat dan heel anders naar je spullen kijken; is dit nu echt onmisbaar of waardevol? Zeker omdat we wel erg veel ruimte voor opslag hadden, -we hadden ook nog een grote schuur-, ben je niet gauw geneigd iets weg te gooien. Als je dan alles gaat inventariseren zit je heel vaak jezelf af te vragen: “waarom heb ik dat eigenlijk nog?”. Dus er verdween heel veel rechtstreeks de vuilnisbak in. Verder was het internet natuurlijk een prima marktplaats om van alles te verkopen. Ook de kopers van het huis namen veel over. De opbrengst daarvan gaat in het potje om de nieuwe stek straks in te richten.
Camera kwijt
Tijdens het inpakken waren we ook tot de laatste dag de camera kwijt die ik ergens hoog op een plank “veilig” had weggelegd. Gepke vond hem pas op de laatste dag weer terug… Uiteindelijk nam de bureaucratie nog de nodige tijd in beslag. Ruim een maand nadat de kopers het bod hadden gemaakt, trokken wij voor de laatste keer de deur achter ons dicht. Nu waren we dakloos. Geen van beiden hadden gevoel van spijt of verdriet toen we wegreden. Het emotionele afscheid was opgebouwd in de tijd dat we bezig waren met inpakken, en we reden dus vastberaden de wijde wereld in.
Extended stay
De eerste bestemming was een zogenaamde “Extended Stay Hotel” een mijl of 8 verderop bij het kruispunt van de snelweg I-225 en Iliff Ave. Het leek verder wel een redelijke buurt, maar de prijs van iets meer dan $50/nacht had een indicatie moeten zijn voor hetgeen ons te wachten stond. In dit hotel woonden voornamelijk “transients”, mensen die verkeren tussen een staat van dakloos en net de huur niet kunnen betalen. Zolang je credit card niet wordt geweigerd kun je nog een nachtje blijven.
Sommige bewoners waren hartstikke aardig. Maar er liepen ook figuren tussen die je liever niet in het donker op het parkeerterrein tegen zou komen. Regelmatige stonden er politie autos buiten omdat er weer iets gaande was in een van de kleine hotelkamertjes. We stonden een keer in de lift met twee agenten die een bewoonster begeleiden naar haar kamer. Het gesprek ging ongeveer zo: “So mam, you say he’s still in the room?”, ondertussen deed hij alvast het riempje los dat zijn pistool in het holster houdt.
Meer hoefden wij niet te horen, en stapten uit de lift op onze verdieping om alvast dekking te zoeken in onze kamer. Gelukkig hoefden we hier “slechts” 10 nachten door te brengen. Er was in ieder geval redelijke internet verbinding en ook cable TV; je moet toch wat…
Verblijf in Nederland
De volgende fase was een verblijf in Nederland. Voor het eerst in jaren bleven we erg lang in de oude heimat, wel 4 weken! We vlogen met voor ons de goedkoopste tickets ooit naar Amsterdam: $450/pp. We besloten daarom dan ook maar voor de hele periode een auto te huren, zodat we niet de autos van familie hoefden te lenen. Dit bleek uiteindelijk ook goedkoper dan we dachten. Net als een paar jaar daarvoor toerden we in een Opel Mokka het land door.
De kilometers liepen wel op, want we reden het hele land door: van Alphen a/d Rijn naar Wijnaldum, via Limburg en Wageningen weer terug, tussendoor ook even naar Hoenderloo dan weer een uitstapje naar Den Haag, Utrecht, Made, Nieuw-Vennep en ga zo maar door. In totaal zo’n 3000 km; met de Nederlandse benzineprijzen compenseerde dit al het geld dat we eventueel hadden uitgespaard. Wij hadden het gevoel dat we alle tijd hadden. Maar uiteindelijk kwam de vertrek datum alweer sneller dan we dachten en keerden terug naar ons dakloze bestaan in Denver.
Terug in Denver
Op het vliegveld bestelden we een Uber en in het pikkedonker ’s avonds kwamen we aan bij onze voormalige buren waar we de auto hadden geparkeerd. De familie zelf was een paar dagen weg, dus we moesten buiten in het donker onze weg vinden naar de auto. We zagen niets en het ging allemaal een beetje rommelig en nadat de Uber meneer was weggereden kwamen we erachter dat er nog een rugzak bij hem in de auto lag. Uiteraard was dit de rugzak met paspoorten, geld, credit cards en ga zo maar door. In paniek probeerde ik de chauffeur te SMS’en, maar bij Uber gaat dit via het moederbedrijf en aangezien de rit voorbij was, werd de SMS niet doorgestuurd.
Spullen kwijt
Dus via de site aangegeven dat we spullen waren vergeten, waarna we moesten wachten op een reactie van hun kant. Ondertussen reden wij naar ons volgende adres. In het huis van vrienden in Highlands Ranch zouden we de komende twee weken gaan “House sitten”. Maar we waren nog geen 5 minuten onderweg toen ik een vreemd bonkend geluid hoorde in de auto. In mijn achteruitkijk spiegel zag ik iets dwarrelen, wat blijkbaar aan de deurkruk vastzat.
Bij de eerste gelegenheid zette ik de auto aan de kant en ging polshoogte nemen. Onze buren hadden een plastic zakje aan de auto gehangen met daarin de (reserve) sleutel van auto en wat lekkernijen voor de eerste dagen. Later hoorden wij dat ze hadden geprobeerd dit in de auto te leggen. Maar dan wilde de deur niet meer op slot omdat de sleutel er in ligt. Ja dat heb je met die moderne elektronische sleutels: je kunt jezelf niet meer buitensluiten. Wij hadden dat niet gemerkt omdat we met onze andere sleutel waren ingestapt. In principe had dus iedereen de auto zo open kunnen maken, maar in onze oude wijk gebeurt dat niet.
House sitten
Vrij laat kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. De Mercedes stond al in de garage alsof het ons eigen huis betrof. Wij storten ons in het grote bed in de de master bedroom en gaven onszelf over aan de jetlag.
De volgende twee weken houden we ons bezig met het verkennen van onze omgeving. Highlands Ranch heeft in en om de wijken vele trails om te wandelen, en wij maken daar gretig gebruik van. Het huis zelf is comfortabel, maar het is niet ons huis en we kunnen niet echt onze draai er vinden. Het is dan ook maar voor twee weken. Daarna beginnen we aan een wat langer verblijf in een appartement die we voor drie maanden hebben gehuurd. Deze is weer in Aurora en wat centraler gelegen bij alles waar wij regelmatig moeten zijn. Zoals het post adres en de opslag ruimte van onze spullen.
De Condo
Het appartement is gemeubileerd en op de begane grond. Dus we hoeven niet spullen de trap op te slepen. We besluiten dan ook een van onze opslag hokken leeg te halen en in het appartement te stallen. Dat scheelt weer in de huur van de opslag, en we hebben weer wat van onze eigen spullen onder handbereik. Dat is wel zo fijn, als je bijvoorbeeld kunt koken met je eigen pannen. Het is ook niet ver van de plek waar onze nieuwe townhouse wordt gebouwd. Wij kunnen daardoor wat vaker gaan kijken naar de vorderingen daar.
To zover de dakloze tussenstand. Wij proberen jullie op de hoogte te houden van de vorderingen hier.
Groetjes uit Colorado, en veel plezier met de feestdagen!
