Vanmorgen keek ik uit het raam op een witte wereld; de eerste sneeuw voor het winter seizoen is gearriveerd. Het maakte mij een beetje melancholiek. Opnieuw hebben we in onze familie van iemand voorgoed afscheid moeten nemen: mijn schoonzus die eigenlijk nog niet in de winter van haar leven was aangekomen. Het was de tweede al die in de herfst van het leven vooruit keek naar een periode waarin ze zou gaan genieten van alles wat er om haar ging gebeuren, zonder daarbij te worden gehinderd door dagelijkse werkbeslommeringen. Pensioen staat om de hoek, nog even doorbijten en dan genieten. Maar evenals bij mijn zwager een jaar geleden werd dit leven kortgesloten en voordat iemand in haar omgeving zich erop kon voorbereiden werd herfst en winter voor haar weggegrist.
Je denkt eigenlijk te vaak, ik ga dit doen, of ik ga dat doen, maar ik moet het nog even uitstellen want straks heb ik alle tijd van de wereld. Hou jezelf niet voor de gek, stel het niet uit en geniet nu!
Jos en Tettie, we blijven aan jullie denken…