Emigratie motieven

Wat beweegt mensen in godsnaam om naar Amerika te willen emigreren? Op een forum die ik wel eens bezoek zie deze vraag regelmatig de kop opsteken en veroorzaakt flinke discussies van voor- en tegenstanders. Waarom emigratie?

Diversity Lottery

In de US hebben ze een jaarlijkse loterij. Hierbij worden green cards verloot, onder deelnemers uit landen die normaal weinig emigranten leveren. Nederlanders mogen om die reden ook daaraan meedoen. Jaarlijks vertrekken er toch wel weer een aantal naar deze kant van de plas.

Waarom zouden die emigratie? Nederland is een goed ontwikkeld land met redelijke sociale voorzieningen, een democratische regering en prima gezondheidszorg. Ook is het goed cultureel ontwikkeld en zoals de Nederlanders zelf zeggen: gezellig! Wat zou je in hemelsnaam bewegen om daar weg te gaan? Het weer? Toegegeven, het weer kan somber zijn soms. Maar heb je wel eens op een mooie zomerdag met de fiets door de bollenvelden getoerd, of door het mooie Friese landschap? Daar wil je toch nooit meer weg?

Risico

Voor veel emigranten uit andere landen spelen economische belangen een rol, en de gelegenheid om hun kinderen te laten opgroeien met betere kansen dan ze thuis kunnen krijgen. Maar in Nederland waar je vakantiegeld, 13de maand, kinderbijslag, huursubsidie en andere economische voorzieningen hebt kan dat eigenlijk niet een hele belangrijke rol spelen. Eigenlijk loop je het risico om na een emigratie naar Amerika er financieel op achteruit te gaan.

Hoe je de redenen tot emigratie kwantificeert lijken in lijn te liggen met de levensfase waarin je verkeert. Ik zeg bewust “levensfase” want dat is niet altijd aan leeftijd gekoppeld, al lijkt dat vaak wel zo. Ik ken mensen die met 25 jaar lekker gesetteld zijn en absoluut niet de behoefte hebben om aan een avontuurlijke emigratie te beginnen. Maar ik ken ook mensen die met 55 hun hele hebben en houden hebben ingepakt om in den vreemde opnieuw te beginnen; soms met niet meer geld dan om de eerste twee maanden te kunnen overbruggen.

Als je jong bent, voel je jezelf in zekere mate “onsterfelijk”. Dat is een van de redenen dat men hier in de US zoveel tegengas ondervindt bij de invoer van verplichte ziektekostenverzekering. Je durft meer risicos te nemen en levert graag wat van de hierboven genoemde voorzieningen in, om er iets abstracts voor terug te krijgen. Als je ook aan hun vraagt wat ze voor hun opoffering hebben teruggekregen is het antwoord: een vorm van vrijheid. Vrijheid om zelf te beslissen welke richting hun verdere leven gaat. Niet hoeven vragen aan een bemoeizuchtige overheid wat ze wel en niet mogen doen. Maar de prijs voor die vrijheid is te hoog voor mensen die meer zekerheid willen.

Vrijheid

Ik zelf kan het ook nooit goed onder woorden brengen, maar het is voor mij ook inderdaad een vorm van vrijheid. Als men mij vraagt waarom wij Nederland hebben achtergelaten is mijn antwoord: hier kan ik mijn naam op mijn nummerplaat zetten. Klinkt een beetje simpel, maar dat is voor mij visualisatie van die vrijheid. Jij beslist wat er op je nummerplaat staat. Het hoeft niet, je kunt ook gewoon een onbetekenend serienummer erop laten zetten, maar je hebt een keuze. Jij maakt een keuze, neemt een beslissing en voert het uit. Ik hoef niet aan de gemeente te vragen of ik wel op een bepaalde plek mag wonen. Als ik het me kan veroorloven, dan vestig ik me daar. Niet eerst uitschrijven uit de ene gemeente en weer inschrijven in een andere. Gewoon gaan.

Als ik mijzelf anders kleed dan de norm, is er niemand hier die zegt dat ik voor gek loop en dat niet kan doen. Ik beslis hoe ik erbij loop; ook als ik voor gek wil lopen is dat mijn eigen verantwoording. Als ik als een workaholic tekeer ga en financieel succesvol ben zegt men hier “good for you” in plaats van “uitslover”.

Daarentegen geldt die eigen verantwoording ook wanneer je risico’s wilt afkopen. Er is geen regering die voor jou beslist welke risico’s je moet afdekken en welke niet. Als je 80 bent en je sokken niet meer kunt aantrekken kan er best iemand aan huis komen om dat voor jou te doen. Natuurlijk kost dat een stuk minder als je je daar, toen je nog jong was, al voor hebt verzekerd. Anders betaal je het volle pond, of je zoekt iemand die het doet uit liefdadigheid. Als jij door gezondheidsredenen je baan kwijtraakt en jij had besloten je niet te verzekeren voor “disablity”, dan is dat ook een gevolg van die vrijheid van keuze. Het probleem met die keuzes is dat ze geld kosten. Voor sommige mensen is het kiezen tussen verzekering en rijden in een Lexus; anderen moeten kiezen tussen verzekering en of hun kinderen die dag te eten krijgen.

Ziektekostenverzekering

Tot voor kort gold dat ook voor ziektekostenverzekering. Als je jezelf niet verzekert moet jij dat weten. Maar dan moet je ook niet gaan klagen als je om wat voor reden in het ziekenhuis terecht komt. De gepeperde een rekening die je krijgt gepresenteerd kun je mogelijk niet betalen. Vrijheid van keuze heeft zijn prijs. Maar die prijs kwam de laatste jaren meer en meer voor rekening van de gemeenschap. Vandaar de invoering van de ACA (Obamacare). Door die verplichting voor iedereen heeft de regering minder draagkrachtigen een lagere prijs kunnen bieden. Dat is dan weer een zure appel voor degenen die meer verdienen, en dus meer betalen.

Socialisme noemen ze dat, en dat is hier een vies woord. Vergeet niet dat men 50 jaar lang heeft moeten horen dat communisten de vijand waren. Daarom is in Amerika socialisme gelijk aan communisme. De toekomst zal uitwijzen of het inleveren van deze keuzevrijheid de juiste beslissing was.