Vrijdag, 16 April 2010
Met US Airways naar Kona op Hawaii is dus niet zo’n succes. We vliegen via Phoenix en Honolulu, hetgeen aardig in tijd oploopt. Op dit moment zitten we op Honolulu te wachten op de laatste leg van onze reis naar Kona. Het is half zeven lokale tijd, en het vliegtuig vertrekt pas om acht uur. Nog ongeveer een uurtje vliegen en dan zij we in totaal dus 13 uur onderweg. Dit terwijl een rechtstreekse vlucht vanaf Denver slechts zes en een half uur duurt. Tel daarbij op dat we op de vlucht van Phoenix naar Honolulu werkelijk de slechtste plaatsen kregen toegewezen. Voor ons is de keuze voor de toekomst wel duidelijk: nooit meer met US Airways. Tja, het was een relatief goedkope vlucht, dus hier gaat het motto op: “you get what you pay for”.
Huurauto ophalen
De aankomst in Kona maakte echter alles weer even goed. Het was net alsof we thuiskwamen na een lange afwezigheid. Terwijl we aankwamen lopen bij de bagageband zagen we de koffer ook al meteen. Daar hoefden we dus niet op te wachten. Maar bij de shuttles naar het autoverhuurbedrijf zagen we alle bedrijven de revue passeren. Echter niet degene die wij gereserveerd hadden. Na 20 minuten waren Avis, Enterprise, Thrifty, Budget en Alamo allemaal al twee keer voorbij gereden, maar geen Hertz.
Uiteindelijk kreeg de shuttle chauffeur van een van de andere bedrijven medelijden met ons. Hij nam ons mee naar zijn bedrijf wat zich tegenover Hertz bevond. Bij Hertz aangekomen schoot een ander echtpaar wat ook tevergeefs had moeten wachten op de balie af en begon de man daar uit te foeteren over het ontbreken van de shuttle. De baliemedewerker liet het allemaal over zich heenkomen. Hij probeerde de mensen weer gunstig te stemmen maar het kwaad was al geschied. Rood van woed nam de boze man de sleutels van zijn huurauto in ontvangst en stormde de deur uit.
Upgrade
Toen het onze beurt was lieten wij onze reservering zien. Ik maakte ook nog een lachende opmerking over de shuttle chauffeur die blijkbaar de weg naar het vliegveld kwijt was. De man bood wederom zijn excuses aan en besloot het voor ons goed te maken door niet de gereserveerde Ford Focus mee te geven, maar een Ford Mustang convertible. Nou ja als het dan moet nemen we die wel…
Vanaf het vliegveld rijden we eerst even naar Safeway om de meest noodzakelijk boodschappen te doen. Vervolgens vinden we de weg naar het appartement op ons gemakkie, aangezien we nu iets beter bekend zijn met de layout van Kona. Het is ook ditmaal een mooi ruim appartement met 2 slaapkamers, een ruime woonkamer, badkamer en keuken. We settelen ons in de ruimste slaapkamer en liggen al gauw op een oor. Ondanks dat we de airco niet aan hebben moeten we s’nachts even op om het dekbed over ons heen te trekken die we eerder eraf hadden gegooid; de “trade winds” koelen het appartement lekker af.
Zaterdag, 17 April 2010
Eerste volle dag weer op het eiland, en we besluiten vandaag maar lekker lui hier bij te komen. Ik maak een ontbijt van gebakken eieren, bacon en toast die we op de lanai rustig opeten. Het is heerlijk rustig op dit balkon, met alleen het geluid van de golven die op de rotsen slaan onderaan het complex. Er is een zwembad, fitness ruimte, barbeque gebied en bijna geen andere gasten te ontdekken. Het is ook eigenlijk een beetje laag seizoen nu. De meeste gasten zijn hier als het op het vasteland hartje winter is. Als ik niet mijn blindedarm ontsteking had gehad waren we hier in Januari al geweest, maar dat wormvormige aanhangsel wilde er op dat moment uit. Vandaar dit uitstel tot April
Kona
Later op de ochtend gaan we wat drinken in Kona op een terrasje. Vandaar lopen we naar de markt om nog wat andere boodschappen te doen. We kopen papaya’s, sinaasappels, paprika, groene uitjes, en nog een voor ons onbekende fruit “Jaboticaba” genoemd. Het was om weer eens iets nieuws uit te proberen, maar het was geen succes. Het binnenste was wel te eten, maar hoe dichter je op de schil kwam hoe meer het naar rubber smaakte. Volgende keer maar weer mango’s.
We zijn nog steeds een beetje lui, dus gaan we vanavond niet koken maar eten bij een Thais restaurant “Krua” genaamd. Het eten was heerlijk, een beetje veel maar wat over is gaat in een bakje mee naar huis. Die warmen we van de week wel weer op.
Zondag, 18 April 2010
Ditmaal een ontbijtje van gebakken “peasant potatoes”, met eieren. Na het ontbijt gaan we een route opstellen naar verschillende appartementen die hier te koop staan. We hebben al een paar keer de neiging moeten onderdrukken om hier op Hawaii iets wat meer permanents voor onszelf te kopen. We gaan nu verschillende addressen bekijken om onszelf te overtuigen dat we beter maar zo nu en dan iets kunnen huren. Op die manier hebben we twee vliegen met een klap: een mooi ritje door de omgeving en buurten zien waar het een en ander te koop staat.
Huisje kopen?
Het onroerend goed is door de recessie momenteel niet echt duur, en we moeten echt ons best doen om niet iets te kopen onder het mom van een investering. Echter wat men vaak onderschat zijn de kosten die je maandelijks voor je kiezen krijgt als je hier iets koopt. De “maintenance fees” van het gemiddelde appartement lopen al gauw in de $500/maand, en dan heb je het nog niet eens over een hypotheek of andere kosten. Tel daarbij op dat het reizen naar Hawaii ook niet echt niets kost, en een huisje of appartement op Hawaii is een echte luxe. Je kunt natuurlijk een deel van de kosten weer terugverdienen door het aan vakantiegangers te verhuren. Voor ons dus nog even niet kopen, misschien later als we met pensioen gaan, maar kijken kost niets.
Dak open!
Onze route voert ons een stukje verder zuidelijk van Kona, waar de buurten er niet echt beter op worden. Het is echter mooi weer en met het dak naar beneden kunnen we er lekker van genieten. We toeren dan weer naar het noorden en gaan uiteindelijk helemaal naar Waikoloa, ten noordoosten van het vliegveld. Hier staan wel hele mooie huizen, maar het is erg ver van de bewoonde wereld, en de golf course community atmosfeer staat me een beetje tegen.
Verder genietend van het ritje sukkelen we weer terug naar het appartement. Onderweg stoppen we even bij Safeway voor rijst die we zaterdag waren vergeten. Vanavond maak ik een roerbaksel met ui, paprika en wat ander groenvoer die we deze week op de markt hadden gekocht. Met de kruiden die ik in het keukentje van het appartement vind, weet ik er een redelijk smakend geheel van te maken.
s’Avonds kijken we middels de laptop op Hulu.com naar “Justified”, een nieuwe serie op FX. We hadden er weleens van gehoord, en nu waren we in de gelegenheid om er naar te kijken. We kijken twee afleveringen voordat we allebei echt niet langer kunnen wakker blijven en ons bed in rollen. Leuke serie overigens.
Maandag, 19 April 2010
Een ritje naar Hilo staat vandaag op het schema. We rollen vanuit bed meteen in de auto en gaan op weg, want we willen niet al te laat weg gaan. Hilo ligt aan de “natte” kant van het eiland en s’middags kan het daar behoorlijk regenen. Wij rijden eerst voorbij Waimea naar Honoka’a waar we even stoppen voor een laat ontbijt/vroege lunch. We stoppen bij “Tex Drive-in” een restaurant wat wordt aangeprezen door de Lonely Planet gids, en volgens hen ook nog wordt gerund door een Nederlander. Wat wil je nog meer?
Botanische tuinen
Het ontbijt was overigens niet zo bijzonder, evenals het etablissement. Ik geloof dat die Nederlander te lang in de Polynesische zon heeft gehangen en de zaak een beetje heeft verwaarloosd. We gaan dus maar weer verder naar Hilo. Theoretisch is het nog drie kwartier rijden, maar onderweg stoppen we bij verschillende watervallen (Akaka Falls, Umauma falls), een Tsunami monument (Laupahoehoe) en brengen ook nog een bezoek aan de “world botanical gardens” waardoor we uiteindelijk pas na tweeën in Hilo aankomen.
Deze kant van het eiland is overigens veel natter en dat is te zien aan de dichte tropische begroeiing. Je merkt het onderweg al; Kona is vrij droog en alle beplanting in het dorp is kunstmatig aangelegd. Ben je eenmaal buiten Kona, verandert het landschap in een dor gebied met soms niet meer dan lavablokken met hier en daar een grasspriet.
Onderweg kom je over een vlakte waar het zo hard waait dat men volgens ons het hele eiland van electriciteit zou kunnen voorzien als ze hier een windmolen park neerzetten. Naarmate je aan de andere kant van de vulkaanberg Mauna Kea komt wordt de begroeiing dichter en de bomen hoger. Verder naar de kust verandert het dan in een dichte tropische jungle met ook veel mooie gekleurde bloemen.
Hilo
In Hilo maken we een wandeling door het japanse stijl stadspark Liliuokalani Park. Daarna rijden we naar de dichtsbijzijnde McDonalds om een plotselinge behoefte aan een milkshake te stillen. Inmiddels begint de lucht dicht te trekken en besluiten we maar weer terug te rijden voordat de hemelen zich openen en wij het dak weer moeten sluiten. Onderweg echter krijgen we het beiden koud en sluiten het dak alsnog.
In Hilo hebben we nog even de tank volgegooid en op de terugweg naar Kona houd ik nauwlettend het benzine verbruik in de gaten, ik wil een zuinigheid record in een Mustang halen. Als we in Kona aankomen geeft de boordcomputer aan dat we gemiddeld 30.5 MPG hebben gereden; niet slecht voor een “sport wagen”.
Bij het appartement zoeken we alle restjes eten bij elkaar, mixen dit met het restje Thais eten die we mee naar huis hadden genomen en warmen het geheel in de magnetron op. Het klink misschien vreemd, maar het smaakt uitstekend. We kijken weer twee afleveringen “Justified” todat we allebei in slaap vallen.
Dinsdag, 20 April 2010
Luier dag (nee, niet dat soort luiers). Gepke wandelt een uurtje in zuidelijke richting en vindt daar een strandje waar ze ook kan zwemmen. Ik ga inmiddels wat internetten en dit verslag bijwerken. Na een paar uur belt Gepke op en ik ga haar met de auto ophalen. Het strand dat ze heeft gevonden is rustig, niet echt veel mensen, maar je kunt er redelijk liggen en ook goed zwemmen. We rijden gezamenlijk terug naar het appartement waar we ons verder vermaken met lezen en internet.
s’Avonds gaan we eten bij Pancho and Lefty’s, een restaurant in Kona aan de Alii Drive waar je vanaf het balkon op de tweede verdieping een mooi uitzicht hebt over alles wat voorbij rijdt op de Alii Drive.
Woensdag, 21 April 2010
We rollen vandaag vanuit bed zo de auto in. We maken een ritje naar het noorden op zoek naar het Lapakahi State historical park. Eerst even ontbijten onderweg bij Kawaihae Harbor grill. Gepke kiest haar standaard ontbijt met eieren en bacon, en ik kies voor de eggs benedict met crab; heerlijk.
Daarna vervolgen we onze weg naar Lapakahi. Het is de historische site van een oude vissersdorp, waar de locals woonden voordat blanken op Hawaii kwamen. Er is een hut te zien zoals ze toen maakten van lava stenen, bamboe en gras. Verder zijn er verschillende graf sites en offer plaatsen. Er wordt geadviseerd goed op de paden te blijven om de geesten van voorvaderen gunstig te stemmen. Doe je dat niet, kun je als je s’avonds weer in je hotel bent rekenen op geesten die bij je komen spoken.
Pololu Valley
Na Lapakahi zijn we verder gereden over de Akoni Pule Highway, tot het punt waarop deze doodloopt bij Pololu Valley. Hier maakt Gepke alleen de wandeling naar beneden omdat ik wat last heb van mijn rug. Ik lees wat in de auto totdat ze weer terug komt met fotos zodat ik ook kan zien wat er daar te beleven was.
Wij draaien de auto weer om en rijden terug naar een ijstent die we op de heenweg hebben gezien. Twee kleine ijsjes worden geserveerd door een zwitserse jongeman die ons daarvoor zoveel in rekening brengt dat hij de rest van de dag niet meer hoeft te werken. We rijden verder met de wind in de haren over de Kohala Mountain road richting Waimea waar de lucht dichttrekt en de eerste regendruppels op het raam verschijnen. We zetten de auto langs de kant en kunnen het dak net op tijd dichtdoen voordat het echt begint te gieten.
Via de route die we eerder deze week al namen vanuit Hilo, rijden we weer terug naar Kona, waar Gepke het zwembad in duikt en ik de film “Moon” middels Netflix bekijk. Tegen zevenen gaan we toch maar even het dorp in om iets te eten. Het wordt ditmaal “Lava Java” waar we 3 jaar geleden ook veel kwamen omdat zij destijds de enige tent waren met gratis internet. Ditmaal komen we echt voor het eten. We bestellen met z’n tweeën een “Island Pizza” met een milkshake (Ik) en Smoothie (Gepke). Echt honger hebben we niet dus het is meer dan genoeg voor ons tweetjes. Nog even wat TV gekeken terug in het appartement, maar al gauw vallen de oogjes dicht dus verkassen we maar naar de slaapkamer.
Donderdag, 22 April 2010
Vandaag is het weer tijd om lui te zijn. We zijn zelfs de deur niet uitgeweest om te ontbijten. We maken de overgebleven aardappelen, bacon en eieren op en genieten de hele dag van ons plekje hier. Morgen de laatste dag op het eiland, we moeten voor 11 uur het appartement uit en zullen dan vroeg op weg gaan om nog een ritje over het eiland te maken. Vanavond gaan we laat nog even in Kona eten.
Vrijdag, 23 April 2010
Vanochtend staan we niet te laat op en pakken alle spullen in. We gooien de handdoeken in de wasmachine en proberen het appartement verder in redelijk schone toestand weer achter te laten. Als we de deur achter ons dichttrekken zijn we wat de rest van de dag betreft even dakloos. Letterlijk dakloos, want we doen ook het dak van de auto naar beneden en rijden in zuidelijke richting. We hebben besloten de zuidelijke route die we in 2007 ook hebben genomen nog eens dunnetjes over te doen.
Pu’uhonua Ohonaunau national historical park
We rijden eerst naar Pu’uhonua Ohonaunau national historical park. Hier nemen we de rondleiding met de ranger over het vormalige heilige gebied. Het gebied hier was ook een toevluchtoord voor mensen die de Kapu (Taboe) hadden gebroken en konden hier van de priesters vergeving krijgen, mits ze het gebied over zee bereikten. Over land mocht niet want dat was een heilig gebied waar alleen de goden mochten komen. Tegenwoordig mogen de toeristen er wel wandelen, al zijn sommige lokalen het daar niet mee eens. De ranger vertelt het hele verhaal op een leuke en onderhoudende wijze. Onderweg vraagt hij regelmatig aan mensen in de groep hoe het gebied heet, en als je het antwoord weet krijg je een door hem gevlochten rieten aandenken.
Bij een strandje in dit gebied zien we ook wat kleine schildpadden, ter grote van een flink eetbord. Het zijn de eerste schildpadden die we zien, en we zijn blij dat nog even op de valreep mee te maken. We weten nog niet dat we verderop onze route nog grotere zullen zien.
South Point
Na de geschiedenis les gaan we weer op pad. We rijden naar South Point om nog even vanaf dit meest zuidelijke puntje van Hawaii over de zee te staren. De weg ernaartoe is op het laatst bijna niet meer met de cabriolet te nemen, maar als we niet te hard rijden gaat het wel. Als ik aan het eind van de weg probeer de auto om te draaien loopt de onderkant vast. Ik ging echter heel langzaam en rij meteen weer vooruit zodat we niet vast komen te zitten. We wandelen hier wat rond en kijken naar de groepen mensen die hier zitten te vissen, picknicken of gewoon wat rondhangen.
Schildpadden
Daarna nemen we dezelfde weg weer terug naar de highway om nog even op het Black Sand Beach een kijkje te gaan nemen. Het strand zit er anders uit dan de vorige keer dat we hier waren, mogelijk komt dat omdat we hier ditmaal grote schildpadden op het strand vinden die daar liggen uit te rusten. Het zijn ditmaal de omvangrijke beesten die we van de natuurfilms op TV herkennen. Je mag ze niet te dicht benaderen, en dat schijnen ze te weten. Ze zijn niet echt onder de indruk van alle aandacht van de mensen om zich heen.
Onze route heeft ons inmiddels naar de zuidoost kant van het eiland gebracht, en we besluiten maar weer terug naar Kona te rijden zodat we daar een hapje kunnen eten voordat we weer terug naar het vaste land vliegen.
Terug naar huis
We kiezen Pancho en Lefty’s voor onze laatste maaltijd hier op Hawaii en zijn allebei een beetje verdrietig dat we alweer terug naar huis moeten. Het schijnt koud te zijn in Denver met regen en sneeuw. Dat zal wel even wennen zijn als we weer terug komen. We rijden eerst maar even naar Walmart om wat snacks in te slaan voor de terugreis. We krijgen niet veel onderweg, maar als je je goed voorbereidt heb je dat ook niet nodig.
Tegen 7’en komen we weer bij het vliegveld aan en leveren de auto in bij een vrolijk gestemde Hertz medewerker. De shuttle brengt ons dit keer zonder problemen naar de terminal waar we even moeten wachten voordat we mogen inchecken. De vlucht van Kona naar Phoenix is lang omdat ik weinig kan slapen, maar de overstap naar de Denver vlucht is snel en deze is voorbij voordat ik het merk.
Op Denver wordt ik meteen bij de landing gebeld door de chauffeur van de Mercedes shuttle. Dit is een service die de dealer (gratis) biedt aan eigenaren van Mercedes en wij maken er dankbaar gebruik van zowel op de heen als terugreis. Thuisgekomen gaat Gepke uitpakken en ik ga de hond ophalen en nog even de meest noodzakelijke boodschappen halen. We zitten inmiddels al te kijken wanneer we weer naar de eilanden kunnen gaan…
Groetjes van ons,
Loek en Gepke