Het is vandaag donderdag, alweer bijna een week hier op Hawaii en de eerste keer dat ik de moeite neem om eens iets op te schrijven. Ik begin al aardig aan het polynesische tempo te wennen.
Aankomst in Kona
We zijn hier afgelopen zaterdag aangekomen rond een uur of 4 lokale tijd na een 8 uur non-stop vlucht vanuit Denver met United. De aankomst op Kona International Airport was voor ons wat onwennig. Als je regelmatig vliegt heb je bepaalde verwachtingen van een luchthaven, en Kona voldeed daar niet echt aan. We gingen via een trap van boord en liepen over de tarmac naar de “terminal”. Het woord terminal is eigenlijk een groot woord aangezien het eigenlijk meer een verzameling afdakjes was waar je zou kunnen schuilen als het regent. Volgens mij is deze luchthaven een security nachtmerrie voor TSA, maar gezien de mentaliteit van de mensen hier zal het wel meevallen. Ik geloof dat de dreiging van terrorisme hier nog niet echt is doorgedrongen.
We lopen dus onder de blote hemel naar het overdekte gedeelte waar we op de koffers kunnen wachten. Enige tijd later kunnen we dan naar het Alamo shuttle busje lopen die ons naar het huurauto kantoor brengt. We hebben een compact auto inbegrepen gekregen in ons vakantie pakket, maar we besluiten te upgraden naar een convertible. Zolang we hier zijn willen we genieten van de zonneschijn die we in Denver al een tijdje hebben moeten missen.
Mustang
Even later rijden we in onze mustang met het dak naar beneden over route 19 in de richting van ons appartement in Kona. We hebben instructies die ons vertellen waar we moeten parkeren in de parkeer garage, en nemen de koffers naar de eerste verdieping waar ons appartement op ons wacht. Het is een leuke plek, met een prettige zitkamer, keuken, ruime slaapkamer, twee badkamers en groot balkon. Verder is er een zwembad en barbeque voor ons beschikbaar. Het is erg mooi en we hebben niets te klagen.
Het is eigenlijk te laat om nog lang te gaan zoeken naar een plek om te gaan eten, dus we beperken ons tot het tentje aan de overkant van de weg: Tres Hombres, waar we een mexikaanse maaltijdje nemen. Inmiddels is de dag bijna om maar we gaan toch maar even in de supermarkt wat eten inslaan zodat we de komende dagen zelf ook af en toe wat kunnen koken.
Ontbijt in ons appartement
Onze eerste volle dag op Hawaii beginnen we met een zelf gemaakt ontbijt met eieren, waarna we onze nieuwe omgeving te voet gaan verkennen. De route naar het centrum voert langs de kust waar de golven wild tekeer gaan en breken op de vulkanische rotsen.
Ons ontbijt liet nog wat te wensen over, dus nemen we ook maar een lunch bij Pancho en Lefty’s (alweer mexikaans…). Onderweg nemen we alles in ons op, want er is genoeg te zien waar we de komende dagen misschien gebruik van kunnen maken, zoals restaurants, een internet cafe en een scrapbook winkel voor Gepke.
Ook vinden we het koffiewinkeltje van Ferrari waar ik een pond koffie moet kopen voor Donna, mijn baas. Zij komt bijna maandelijks op Hawaii omdat haar kinderen hier wonen, maar zij was er al een tijdje niet geweest en had bijna geen Kona koffie meer. Kona koffie is de lokaal geproduceerde koffie op het eiland met een aparte smaak. Morgen gaan we bij een van de plantages kijken hoe die productie hier zoal tot stand komt.
Captain Cook
Vandaag doen we het rustig aan met een middag dutje, gevolgd door een ritje naar Captain Cook’s Monument ten zuiden van hier. De rit is mooi, het monument niet zo bijzonder, maar zo gek waren ze hier nu ook niet op Captain Cook. Hij is hier op dit punt door de lokale bevolking een kopje kleiner gemaakt en gevierendeeld. Onderweg terug vinden we een Safeway supermarkt en kopen hier de rest van de boodschappen die we gisteren waren vergeten.
Thuis gekomen gaat Gepke zwemmen en ik maak een soort roerbak schotel met kip, aardappelen, paprika, prei en een zakje lokale kruiden die we in de supermarkt hebben gevonden, met als aanduiding: Hawaiian Chili. Het smaakt uiteindelijk toch wel redelijk.
Plantage bezoek
Het ontbijt op onze Lanai (balkon) bevalt prima en wordt ook deze ochtend weer herhaald. Tijdens het ontbijt wordt de route voor vandaag uitgestippeld. We gaan naar Holualoa op zoek naar een koffie plantage. In eerste instantie willen we bij de Ferrari plantage gaan kijken, maar daar is weinig te zien voor gasten. Zij raden ons aan naar de Holualoa Kona Plantation te gaan kijken. Dit is een organic koffie plantage en alles gaat hier echt heel informeel.
We komen aanrijden en krijgen van een vriendelijke mevrouw een foldertje in onze handen gedrukt waar een “self-guided tour” op staat. Ga je gang, kijk maar rond, nee het kost niets. We lopen dus van gebouwtje naar gebouwtje en lezen onderweg hoe de koffie wordt geplukt, ontdaan van zijn vrucht die weer als mest wordt hergebruikt. We zien waar de bonen in de zon worden gedroogd, vervolgens gewogen en in zakken wordt opgeslagen.
Kona Koffie
Hier vind ik ook uit wat Peaberry koffie is, namelijk de bonen die worden gewonnen van de uiteinde van de koffie struik takken. Dit is slechts 5% van de opbrengst en sommige mensen zweren bij deze koffie en zijn bereid daar de veel hogere prijs voor te betalen. We kijken nog even bij hun lokale koffie branderij waar ze hun eigen bonen branden en ook voor andere kleine koffieboeren uit de omgeving dit doen.
We kopen hier onze standaard souvenier: een koffiemok. En uiteraard ook een pond dark roasted Kona koffie. Dan is het alweer tijd om naar het vliegveld te rijden. Waarom? Gisteren tijdens onze wandeling zagen we rondvluchten aangeboden worden en dus hebben we voor onszelf maar een rondvlucht geboekt: in een helicopter!
De rondvlucht wordt verzorgd door Paradise Tours. Dit bedrijf werd aangeraden omdat in hun helicopter – een Bell 407 – vrijwel alle stoelen een raamplaatsje hebben. Onze piloot is een Japanner die Koji heet, en is een vrolijke jongen die er duidelijk zin in heeft. We krijgen op de grond nog even de veiligheidsinstructies en lopen vervolgens naar het toestel. Hier wacht mij dan nog een grote verrassing: ik mag voorin naast de piloot zitten. Dit is echt een vorstelijke plek en ik heb ramen opzij, boven en onder me. Ik zal nu echt niets missen.
Vliegen in een helicopter
Gepke zit aan de andere kant van het toestel bij het raam met haar rug naar de piloot. De motor wordt gestart, de rotor begint steeds sneller te draaien en dan stijgen we op. Het is een onvergetelijke ervaring om met zo’n helicopter te vliegen. We vliegen tussen de twee hoogste punten van Big Island in de richting van de Volcanoes National Park. Het eerste stuk is het vrij helder, maar naarmate we dichter naar de andere kant van het eiland komen, gaan de wolken steeds lager hangen. Koji zoekt hier en daar nog naar een gaatje, maar als we in een windzak terecht komen die ons zo’n 800 voet naar beneden doet zakken, stijgt hij toch maar op om boven de wolken te gaan vliegen. Onze magen achterlatend.
Maar dan breekt het wolken dek open en we kunnen vrij uitkijken op de krater onder ons. Wij hadden al gehoord dat je de vulkaan het best vanuit de lucht kon bekijken, maar dit overtreft onze stoutste verwachtingen. De krater blaast witte wolken uit en Koji gaat het allemaal wat dichterbij bekijken. We zien al gauw wat gaten in de korst met rode lava duidelijk zichtbaar. Dan een plek waar de lava met kleine uitbarstingen naar buiten wordt gespuugd. Iedereen geniet, terwijl Koji heen en weer vliegt om het spectakel steeds weer opnieuw te kunnen bekijken.
Krater
Dan vervolgen we onze weg en volgen een lange lijn van rokende kraters waaronder een lavapijp zich bevindt. Ineens draait Koji bij en wijst naar beneden; een lavastroom die dankzij overtrekkende wolken rood afsteekt bij de zwarte grond eromheen. Wij vliegen er overheen en Koji zegt dat ik mijn raampje open moet doen en buiten moet voelen. Ik schrijf mijn raampje open en steek mijn hand naar buiten. Gloeiend heet is het! De warmte van de lavastroom is echt goed te voelen als je er zo overheen vliegt.
We vliegen verder naar de kust waar we kunnen zien hoe de lava de zee instroomt en grote stoomwolken doet opstijgen. Van zo dichtbij zien we de pikzwarte kust, het roodgloeiende lava en de witte stoom die uit de oceaan opstijgt. De lava blijft zelfs rood gloeien als het al onder water is. Dit is wel het hoogtepunt van onze vlucht, maar terwijl we verder vliegen genieten we nog steeds van het uitzicht.
Bij Hilo besluit piloot Koji nog even een korte landing op het vliegveld hier te maken en bij te tanken. Dit geeft mij de gelegenheid om nog even een nieuwe geheugenkaartje in de camera te steken, die ik inmiddels vol heb geschoten. Na een korte pauze stijgen we weer op om via de noordelijke kust terug te vliegen naar Kona. Dit is het deel van het eiland wat de meeste regen ziet, en de begroeing is hier erg dicht.
Walvissen
Opeens zien we onder ons in de zee ook nog walvissen zwemmen! Nu kan de dag werkelijk niet meer stuk. De kust aan de noordkant is bezaaid met watervallen, en bij een van de valleien vliegt Koji naar binnen om de watervallen van dichtbij te bekijken. Het is een beetje eng als hij vlak bij de rotswanden vliegt, maar het blijft spectaculair. We vliegen naar boven totdat we weer over het eiland vliegen en over de grote Parker Ranch kruisen. Enige tijd later komt het vliegveld weer in zicht en gaan we dalen.
Het is een onvergetelijke ervaring, en ondanks het hoge prijskaartje zonder meer de moeite waard. Gepke heeft er ook van genoten, hoewel ze aan het eind van de rit blij is met beide benen weer op de grond te staan. Op het eind werkte het reisziekte pilletje bijna niet meer, dus zij is blij dat de vlucht over is. We rijden weer terug naar ons dorp en gaan eten bij een Thais restaurant, waar bij het tafeltje naast ons nog drie nederlandse dames zitten te eten. We laten ze met rust en genieten nog na van ons avontuur en het lekker eten.
Jet setters
De rol van jetsetter bevalt ons wel, dus stappen we deze ochtend ook maar weer in het vliegtuig. Het ontbijt vandaag zal worden genuttigd op het eiland Oahu. We nemen Aloha Airlines vlucht naar Honolulu waar we rond negen uur aankomen. Bij Alamo krijgen we dit keer een Cadillac CTS, waarmee we naar Zippy’s restaurant scheuren voor een ontbijt. De tocht voert ons vandaag naar Pearl Harbor waar we gaan kijken bij het Arizona Memorial.
Het is erg druk op dit eiland en heeft een heel ander karakter dan Hawai’i (Big Island). Hier zijn drukke 8 baanse snelwegen die door het vele autoverkeer in de spits regelmatig dichtslibben. Dankzij ons navigatie systeem vinden we het Arizona Memorial toch vrij snel. We parkeren de auto en lopen naar de grote ruimte van waar je via een bootje naar het eigenlijk memorial vaart. Eerst zullen we even moeten wachten.
Film vooraf
We krijgen bij binnenkomst een kaartje waarop staat dat we met groep 15 mee mogen. Op dit moment gaat groep 13 net naar het theater. Wij gaan dus maar even rondkijken in het visitors center en gaan in de omgeving wat fotos maken. Als we bijna aan de beurt zijn gaan we in de rij staan voor de film voorstelling. Hier wordt een film vertoont waarin onder andere de historie wordt verteld die de aanleiding gaf voor de aanval op Pearl Harbor.
De Japanners voelden zich in het nauw gedreven en zagen geen andere mogelijkheid dan het uitschakelen van de Pacific Fleet van de Amerikanen, zodat zij hun uitbreiding over het Aziatisch continent konden voortzetten. In het publiek wat de Arizona Memorial bezoekt zitten veel buitenlanders, en dus ook veel Japanners. Wij vragen zie af hoe zij zich hier voelen. Uiteraard zijn het merendeel mensen die jaren na de tweede wereldoorlog zijn geboren. Ik weet nog toen wij Hiroshima bezochten dat ik me toch ook enigszins ongemakkelijk voelde ook al was ik niet van de generatie die de atoombom daar had laten vallen.
Na de film voorstelling verlaten we via de achterdeuren het theater om naar de boot te lopen die ons naar het memorial zal varen. De boten worden bemand en georganizeerd door de US Navy. De mannen zitten in vlekkeloos witte pakken en tonen geen emotie of gevoel voor humor. Mobiele telefoontje mogen niet aanstaan, en grapjes worden niet gewaardeerd.
Boot naar Arizona Memorial
Bij het Arizona Memorial aangekomen mogen we niet treuzelen of stilstaan om fotos te maken totdat we helemaal binnen zijn. Het memorial is in de zestiger jaren gebouwd over de gezonken restanten van het oorlogsschip Arizona. Van de in totaal meer dan 2000 doden die zijn gevallen ligt meer dan de helft (1177) nog opgesloten in romp van dit gezonken schip. Achter in de memorial is een ruimte waar de overlevenden van de Arizona bemanning worden begraven na hun dood. De laatste datum die ik daar las was van 2006. In stilte nemen we het in ons op, en aan het eind gaan we weer aan boord van de boot die ons terug brengt.
We verruilen de sombere gedachtengang met een ritje over Oahu langs de noordkust. Het is duidelijk een eiland voor toeristen, en veel drukker dan Hawaii. Wij besluiten na het zien van Waikiki beach dat we de juiste beslissing hebben genomen om op Hawaii’s Big Island te blijven. Het is daar allemaal wat gemoedelijker en dorpser. Misschien zijn we toch niet de stadsmensen die we dachten te zijn.
Terug naar Big Island
We leveren de auto weer in in Honolulu en nuttigen een maaltijd op het vliegveld. Aloha Airlines brengt ons weer terug naar Kona en voor ons is de aankomst dit keer alsof we thuis komen. We weten nu de weg, en rijden alweer als ingezetenen terug naar “ons” appartementje.
Jimmy Dean
Gisteren hebben we bij de supermarkt een ontbijt pakketje van Jimmy Dean gekocht. Vanochtend roerbakken wij dat met wat eieren en in combinatie met wat tortilla’s kunnen we genieten van een paar lekkere breakfast burritos. Een stevig ontbijt kunnen we wel gebruiken, want vandaag gaan we de vulkaan die we vanuit de helikopter hebben bekeken, nu van dichtbij bekijken in het Volcano National Park. De rit ernaartoe is ongeveer 90 miles en voert ons langs de zuidkant van het eiland.
Volcano NP
Het is onderweg vrij droog met een ruig landschap. Zo’n twee uur later rijden gaan we het park binnen en na een kort bezoek bij het visitor center stoppen we bij de eerste stop: Steam Vents. Hier komen op verscheidene plekken stoom uit de grond die gepaard gaat met een reuk die ons wel bekend is uit het Yellowstone National Park. We lopen hier wat rond, maar blijven niet echt lang. Bij het volgende punt – Kilauea Iki Overlook – hebben we ook uitzicht op de steamvents, maar ook een heel mooi overzicht op de krater vanwaar alle stoom openingen ontspruiten.
Lava is hier echter niet te zien, die zit hier enige meters onder de grond in zogenaamde lava tubes. Doordat water langzaam in deze lava pijpen sijpelt, ontstaat de stoom die wij hier door de verschillende vents kunnen zien ontsnappen. Onze tocht voert verder langs de kraterrand en brengt ons bij de Thurston Lava Tube. Dit is een lavapijp waar nu geen lava meer doorheen stroomt, maar de tunnel die het heeft achtergelaten kunnen we doorheen wandelen. Het is in deze pijp erg koel, bijna koud, heel anders dan in de nog actieve lava tubes. We rijden de rit verder totdat we weer bij het beginpunt zijn aangekomen.
Kust ritje
Aangezien wij vanuit de lucht al een beter uitzicht hebben gehad op de lava stromen dan we hier vanaf de grond ooit zullen krijgen, besluiten we de lange weg naar de kust niet te volgen, maar onze rit maar naar Hilo te vervolgen. Het is niet ver naar Hilo en we gaan hier maar op zoek naar een plek om te eten. We rijden eerst naar een restaurantje dat door de Lonely Planet wordt aangeprezen, maar deze gaat pas laat open, dus we gaan maar eten bij Cafe Pesto. Na het diner rijden we via de Hamakua Coastline terug naar Kona.
Lekker niets doen
Vandaag is het de eerste dag dat we echt niets op het schema hebben staan, en we hebben eindelijk de kans om lekker niets te doen en te genieten van het balkon van ons appartement. Ik kan nu voor het eerst Gepke’s notities uitwerken in de vorm van dit verslag. s’Middags gaan we even bij koffieshop Lava Java een koud drankje nuttigen en gebruik maken van de wireless internet die zij bieden. Het is koud en het lijkt er zelfs even op dat het misschien gaat regenen.
We willen bij Rio’s wat gaan eten, maar eerst rent Gepke nog terug naar het appartement om vestjes en een paraplu te gaan halen. Inmiddels bewaak ik ons tafeltje bij Rio’s (en mijn biertje) en kijk uit over de baai waar de golven vanavond wel erg hoog zijn. Later die avond gaan de golven zelfs over de weg heen spoelen. Een jonge moeder staat er met een kind op haar armen naar te kijken, en worden beiden drijfnat van een golf die over hun heen spoelt.
Waipio Valley
Vandaag maakt Gepke het ontbijt bestaande uit een gekookt eitje met toast. Wij rijden vandaag naar de Waipio Valley om te proberen een van de watervallen die we vanuit de helicopter hebben gezien wat dichterbij te bekijken. Dit blijkt moeilijker dan op het eerste gezicht lijkt. Uiteindelijk vinden we een steile weg die naar beneden leidt naar een valley waar watervallen en een strand moeten zijn.
Wandeling
Toegang tot deze weg is echter alleen voorbehouden aan vierwiel aangedreven voertuigen, vanwege de steilheid. We laten ons niet uit het veld slaan, en besluiten de weg maar naar beneden te lopen. Het is een behoorlijke aanslag op de knieen en kuiten, maar na een half uur of zo zijn we beneden in de valley.
Daar krijgen we te horen van andere wandelaars, dat de watervallen aan de andere kant van een rivier zijn, waar zij geen manier hebben gevonden om overheen te komen. Het strand blijkt ook nog wel 30 minuten of meer lopen te zijn. Omdat we de steile weg ook nog weer omhoog moeten lopen, besluiten we dus maar weer om te draaien.
Klimmend terug
Dit blijkt wel de juiste beslissing te zijn, want de weg terug naar boven is ongelofelijk steil en elke stap kost veel moeite en liters zweet. Uiteindelijk kost het ons een uur om weer naar boven te komen, en kunnen we onze kleren wel uitwringen. Terug in de auto gaat het verstand op nul, de blik op oneindig en rijden we via een steeds donkerder wordende weg weer terug naar Kona. We zijn blij dat we thuis zijn en allebei een douche kunnen nemen.
We vinden dat we wel een beloning hebben verdiend na al deze inspanning, en het is ook nog eens onze laatste avond in Kona. Dus gaan we wat luxer dan normaal eten bij de Kona Inn. Het eten is er prima en het uitzicht over de baai maakt dat we alle inspanning van die dag alweer hebben vergeten. Wij maken onze laatste wandeling van het centrum weer terug naar het appartment. Gepke gaat inpakken want morgen vertrekken we weer terug naar Denver.
Laatste dag in Kona
De laatste dag in Kona. Ik loop alle ruimtes weer door, maak alle kastjes open om er zeker van te zijn dat we niets vergeten. We vertrekken pas laat vanavond, dus gaan we eerst nog even een ritje maken over de wegen in het uiterste noorden van Big Island. Lekker nog een keer met het dak naar beneden, waarschijnlijk weer een verbrande nek en oren, maar dat heb je ervoor over…
We lunchen bij Arnie’s, een eettentje wat gelegen is bij het golf terrein van het grote Hapuna Prince resort. Normaal lunchen we niet na een groot ontbijt, maar ondanks dat het een 8 uur durende vlucht is naar Denver, krijg je niets te eten aanboord. Het is namelijk een binnenlandse vlucht, en dan krijg je bij United niets te eten. Het zou slimmer zijn als ze het lieten afhangen van de lengte van de vlucht, maar het is nu eenmaal zo.
Terug naar Denver
Na de lunch stoppen we onderweg nog even bij een ander resort in aanbouw om rond te kijken en de tijd op te vullen. Maar dan moeten we toch naar het vliegveld, want als we de auto niet voor vijf uur inleveren brengen ze ons nog een dag in rekening. Dus het wordt zitten en rondhangen op het vliegveld tot 9:30 uur als onze vlucht vertrekt. Deze tijd vullen we met het bijwerken van het verslag, rondlopen en kijken, lezen en elkaar vervelen.
De vlucht terug is een nachtvlucht en we zullen zondag ochtend in Denver aankomen. Ik hoop dat we een beetje kunnen slapen op het vliegtuig. Aloha Hawaii, ik denk dat we nog wel een keertje terug zullen komen. Mahalo voor alles!
Groetjes van ons.
Loek & Gepke
