Denver, 19 maart 2005
RTD Park & Ride om 6:00 s’ochtends toont al volle parkeerterreinen. Blijkbaar maken meer mensen gebruik van deze wijze om op het vliegveld te komen. We staan even te blauwbekken met een aantal “minorities” die blijkbaar deze zaterdag op DIA (Denver International Airport) moeten werken. De auto laten we hier onbeheerd achter de komende twee weken. Als de bus aan komt rijden, blijken we geen gepast geld voor de rit te hebben, dus geven we de chauffeur maar een royale fooi van $8.
Op DIA staat er al een lange rij mensen te wachten bij de check-in. Ongebruikelijk voor dit vroege uur, en vooral veel teenage reizigers voeren de boventoon. Na van onze zware koffer te zijn bevrijd lopen we richting security waar de laptop uit de rugzak moet. Verder moeten de schoenen uit, de riem af, de jas uit en ga zo maar door. Nadat een meneer van TSA Gepke d’r tas heeft besnuffeld en doorzocht, is hij er van overtuigd dat de iPod tcoh geen bom is, en mogen we doorlopen. We nemen nog even een smerig McDonalds ontbijtje met even vieze koffie en lopen naar B44 waar ons vliegtuig op ons wacht. Het duurt niet lang voordat het boarden begint. We zien al meer Aziaten om ons heen. In het vliegtuig werd onze verwarring over de vliegroute niet beter. Gepke had mij gemeld dat we via San Francisco vlogen. Ik dacht eigenlijk dat we via Los Angeles gingen maar legde me hierbij neer. Bij de gate bleek dat we via Seattle zouden gaan. Maar toen we begonnen met de landing, kondigde de captain doodleuk aan dat we ons klaar gingen maken voor de landing in Chicago! Die man was dus nog meer in de war dan wij. Uiteindelijk bleken we dus toch in Seattle te zijn. We moesten ons hier 2 uurtjes vermaken tot onze vlucht verder ging naar Tokyo. We vulden deze tijd met het nuttigen van onze broodjes met eiersalade die Gepke thuis nog even snel had klaargemaakt, en trakteerden onszelf ook op een ijsje.
Inmiddels is het alweer een aantal uren laten en we vliegen boven de Bering Zee die ik persoonlijk heb omgedoopt in de “boring sea”. Het kaartje op het TV schermpje voor me geeft de teksten en posities van het vliegtuig alleen nog in het Japans weer, althans zo lijkt het. Elk moment nu zullen we de internationale datumgrens passeren met als gevolg dat we naar mijn gevoel een dag teveel moeten inleveren. Maar blijkbaar krijgen we die op de retourweg weer terug. Voor het gemak ga ik er vanaf dit moment maar vanuit dat het nu zondag is.
Na ongeveer 9 uur vliegen komen we aan op Narita Airport, ten oosten van Tokyo. Eerst maar even de bagage verzamelen en dan op zoek naar het treinstation om onze treinpassen te activeren.
We zijn moe maar we vinden het kantoor waar we erg lang moeten wachten want er zijn meer buitenlanders met een Japan Rail Pass. Eindelijk dan toch de pas ontvangen waar de nodige stempeltes in worden gezet. Toen naar de trein en op naar Tokyo. Gelukkig ging de trein direct door naar Shinagawa Station waar ons hotel is. De reis duurde ongeveer een uur en rond 7 uur s’avonds kwamen we op Shinagawa aan. We vonden de uitgang en gelukkig vrij snel het hotel. Het bleek dat we in de Executive Tower van het hotel zaten en moesten daarvoor het hele hotel doorlopen en toen naar de 7de verdieping waar we konden inchecken. Een keurige kamer met een piepkleine badkamer (incl. High Tech WC) maar wel van alle gemakken voorzien. En natuurlijk niet vergeten de Japanse slippers en yukatas (soort kimono). Nog even een wandelingetje in de omgeving gemaakt en een milkshake bij McDonalds om de hoek genuttigd en lekker gaan slapen.
21 maart 2005
Vandaag na een redelijke nachtrust ons eerste ontbijt genuttigd bij het Yahoo! Cafe. Hoewel er ook Japans ontbijt tot de keuzes behoren, houd ik het maar bij scrambled eggs. Ik wil mijn maag niet teveel op de proef stellen na zo’n lange reis. De andere keuzes zijn zalm (voor ontbijt?) of Une; een zure salade. Ons ontbijt bestond uit een eitje, een dikke plak witte toast, fruitsalade en soep. Na het ontbijt sturen we eerst een emailtje naar het thuisfront. Hiervoor zijn laptops ter beschikking in het Yahoo! Cafe. Van de meeste laptops zijn de toetsenborden versleten en deels in het Japans dus wel een uitdaging, maar uiteindelijk lukt het toch.
Vervolgens gaan we naar Shinagawa Station om de trein de pakken naar Tokyo Station. Het is vandaag een feestdag in Japan dus veel Japanners gaan ook een dagje uit. Het doel voor vandaag is een wandeling in de omgeving van het Imperial Palace. Helaas zijn de tuinen vandaag (maandag) gesloten maar de omgeving is wel leuk voor de eerste kennismaking met Tokyo.
In het begin is het koud en waait het hard, maar in loop van de ochtend warmt het toch een beetje op. We wandelen langs de Imperial Gardens naar het Hibaya Park, waar mensen tennisspelen en schilderen op verschillende plekken in het park. Ook zien we vrij veel daklozen her en der onder bomen en op bankjes slapen.
We lopen langs de Liberty Bell replica, een kado van het Amerikaanse volk aan Tokyo. Als we vervolgens het park weer uitlopen en onder het spoor doorlopen naar de andere kant van het station, verandert de omgeving van de wijde open lanen en parken in nauwe smalle straatjes die veel meer lijken op het Azie wat we kennen uit de boekjes en TV.
Bij het station nemen we de trein naar Harajuku om de daar gelegen Meiji Shrine (heiligdom) te bezoeken. De shrine ligt aan het eind van een wandeling over een brede grindweg die door het bos loopt. Het is druk bij de shrine met, naar het lijkt, dopen van kinderen en bruiloften.
Wij maken van de gelegenheid dankbaar gebruik om fotos te maken van de bruid en bruidegom die zijn opgedoft in vol ornaat. We kijken ook rond bij een grote boom waaronder mensen houten tabletjes met wensen hebben gehangen.
Via het grindpad lopen we weer richting station en komen onderweg steeds kleinere straatjes tegen. In deze straatjes zitten aan weerzijden de lokale middenstand verstopt in piepkleine hoekjes, hun waren tentoongesteld voor de gretige afnemers. Ook kleine eettentjes vind je hier, niet groter dan een gemiddelde huiskamer waar de keuken ook nog in is geplaatst. We zoeken eigenlijk iets om te lunchen maar zijn onzeker omdat we de teksten en soms zelfs de prijzen niet kunnen lezen.
Uiteindelijk weet een vriendelijke juffrouw toch ons binnen te lokken en we krijgen een lunch aangeboden die bestaat uit verschillende soorten vlees, champions en paprika’s. Hoewel we hiervoor veel te veel betalen vinden we het een leuke ervaring om in zo’n mini tentje te eten. Na de lunch lopen we weer naar het station en nemen de trein naar Shinbashi waar we een kaart van Tokyo (in het Japans!) kopen. Hierna gaan we terug naar het hotel om even bij te komen.
Later die avond nemen we de trein naar Ueno, een druk winkelgebied. We slenteren over een drukke markt waar voornamelijk allerlei soorten vis worden aangeboden. Ook veel ander aanbod zoals groente en fruit, maar veel ervan herkennen we niet en ook kunnen we de bordjes niet lezen.
Lopend langs wat eethuisjes kiezen we er uiteindelijk eentje uit, niet ver van het station. Op het menu staat Nasi Goreng en daar maak ik dankbaar gebruik van. Gepke neemt een schotel de lijkt op een kruising tussen vermicelli soep en een garnalen groenteschotel. Een keuze die haar nog een aantal dagen onrust in de buik oplevert.
22 maart 2005
Vandaag allebei erg vroeg wakker en zitten eigenlijk ieder op de ander te wachten tot hij/zij opstaat. Om half zeven staan we toch maar op en lopen naar het Yahoo! Cafe om onze ontbijt coupons om te ruilen voor een maaltijd. Wederom weer eerst email gecheckt en toen op weg naar het station. We worden al wat beter in het gebruik van de trein en het bereiken van Tokyo Station is voor ons geen uitdaging meer. Het is nu een gewone werkdag, dus een stuk drukker. Af en toe zwemmen we tegen een enorme stroom met mensen als zalm die kuit gaat schieten. De nieuwe truc die we vandaag leren is het gebruik van de Shinkansen: de supersnelle bullet trein.
Reserveringen voor deze trein hebben we gisteravond nog even geregeld voor we naar het hotel teruggingen. We zoeken onze plaatsen op de benedenverdieping van een dubbeldekse trein. Jammer genoeg zien we vrijwel niets tijdens onze rit naar Utsunomiya. Langs het spoor lig het hele eind een metalen barriere die reikt tot net boven ons raam. Gelukkig duurt de rit niet echt lang. In Utsunomiya stappen we over op het boemeltje naar Nikko. Na ongeveer 45 minuten komen we daar aan. Het is bewolkt, maar nog droog, dus we besluiten te gaan lopen naar het tempelgebied van Nikko.
Onderweg naar de shrines stoppen we in het Kyodo tourist office waar de aanwezige dames ons gretig vertellen wat er ons staat te wachten. Wij kunnen een bezoek brengen aan de Rinno-ji, de Tosho-gu en de Futurasan-jinja met een combo ticket van ¥1000. Voor we het park ingaan komen we langs de Shinkyo brug (heilige brug). Wij lopen langs het beeld van de oprichter Shodo Shonin, kopen kaartjes en wandelen de lange weg op naar het tempelgebied. Het gebied is indrukkwekkend en het oog voor detail is ongeloofelijk. Erg veel goud is gebruikt bij de verder veelal houten tempels. Veel aandacht is besteed aan detail en kleur en het geheel doet ons van verbazing veel met open mond rondlopen. De kleuren die overheersen: goud, bloedkoraal rood, jade groen en lapis blauw.
Veel tempels mogen we alleen in nadat we onze schoenen hebben verwijderd, dus het is vaak: schoenen uit, rondlopen, schoenen weer aan. Dit herhaalt zich meermalen. Na deze overdosis Boedhisme wandelen we langzaam de berg weer af naar het dorp Nikko.
Onderweg zoeken we weer een plek om te lunchen. Dit is een herhalend ritueel dagelijks waar we de opgezette maaltijden van buiten in de etalage bekijken en daarop onze keuze moeten baseren. Het wordt ditmaal een Indiaas eethuisje waar we beiden Chicken Curry bestellen.
Na deze uitgebreide lunch nemen we het boemeltje weer terug naar Utsunomiya. Het is inmiddels wat gaan regenen en omdat we wat tijd hebben voordat de Shinkansen weer naar Tokyo gaat, kopen we een paraplu en wandelen wat rond bij het station. We kopen een ijsje bij McDonalds en maken daar royaal gebruik van het toilet. Terug op het station proberen we de Japanse text op de recycle vuilnisbakken te vertalen. Volgens ons: een voor kranten, een voor glas en plastic, en een voor dolfijnen!
De trein stopt ditmaal ook weer in Tokyo waar we de Yamamoto lijn weer terug nemen naar Shinagawa. Bij het JR kantoor bespreken we vast de stoelen voor de reis naar Osaka op donderdag. In de trein hebben we alvast ons huiswerk gedaan en onze teksten geoefend. De man in het JR kantoor is onder de indruk van ons Japans, of hij lacht zich rot. Je weet het maar nooit met die Japanners, emoties laten ze nooit echt zien. We lopen terug naar het hotel waar ik het dagboek bijwerk en de fotos overzet op de computer. We gaan vroeg slapen, want we willen morgen naar de vismarkt en die begint al om 5 uur.
23 maart 2005
Het begint vandaag vroeg. Om half zes stappen we al in de trein naar Tokyo station. Ditmaal wandelen we richting de vismarkt in Tsukiji. Het is even zoeken en we lopen eerst een beetje verloren door een hal met vrachtwagens. Er lopen hier wel meer verdwaalde toeristen die zelfs aan ons de weg vragen. Maar uiteindelijk vinden we via een verzameling martkstalletjes onze weg naar de ruimte waar de grote vissen bij opbod worden verkocht. Voor mijn weinig kundige oog op vissengebied lijken het voornamelijk grote tonijnvissen. Bij de staart is een deel opengesneden die de kopers omklappen en bestuderen. Waarop is niet duidelijk, maar ik neem aan dat ze willen weten wat voor vis ze in de kuip hebben. Sommigen gebruiken hier zelfs een zaklampje bij. Het rondlopen hier gebeurt op eigen risico en daar worden we regelmatig aan herinnerd als we weer bijna over worden gereden door een van de vele gemotoriseerde karren die hier rondscheuren. We proberen ze tevergeefs te vermijden in de nauwe gangetjes van de marktkraampjes. De karren volgen ons toch. In de marktkraampjes worden alle mogelijke soorten zeedieren te koop aangeboden. Vissen, inktvis, schelpdieren, kreeft, krab, en zaken die ik nooit eerder heb gezien. Eentje lijkt op een olifantenslurf die uit een schelp groeit. Via een markt die zich wat meer concentreert op groente en fruit lopen we weer terug. Het is overigens opvallend hoe duur de ons bekende groenten zijn in Japan, zoals aardappelen, bloemkool en tomaten. Dit vind je terug in restaurants in de prijs van een westers georienteerde maaltijd.
Na de vismarkt gaan we terug naar het hotel om ons inmiddels traditionele ontbijt bij Yahoo! Cafe te nuttigen. Vervolgens weer naar Tokyo station om de Imperial East Gardens te bekijken. De tijd van het jaar deed deze tuinen niet tot hun recht komen. Ze zien er niet spectaculair uit, en nog niets is in bloei of echt groen.
We gaan maar weer richting station. We nemen de trein naar Ueno. In Ueno aangekomen begint het miezerige weer steeds erger te worden. We lopen naar het meertje ten westen van het station en bekijken de Benten-do hal even van buiten. Het gaat echter steeds harder regenen. Wij nuttigen ditmaal een westerse lunch bij McDonalds waar de helft van de prijs gaat naar de patatjes. Hier in de buurt is ook het Tokyo National Museum en gezien het weer, lijkt deze binnenactiviteit beter dan rondbanjeren buiten.
Het museum biedt veel typisch Japanse historie, voornamelijk van ouder dan 100 jaar. De samoerai kostuums en zwaarden maken op mij de meeste indruk. De Japanse pentekeningen minder, maar op het moment dat we door deze gallerij heenlopen, beginnen mijn voeten echt te protesteren dus is mijn aandacht nogal afgeleid.
Omdat we nu beiden toch wel op stompjes beginnen te lopen, besluiten we terug te gaan naar het hotel. We willen gaan rusten, eten en inpakken want morgen gaan we verder naar Osaka. Het avondeten nuttigen we om de hoek van het hotel, aangezien het in het hotel zo’n ¥8000 kost per persoon. Het regent nog steeds hard dus we blijven de rest van de avond op de kamer, verwerken de fotos van de dag en schrijven in het dagboek.
24 maart 2005
Vandaag checken we uit het Shinagawa Prince Hotel. Het was een fijn en erg luxe hotel en is goed bevallen. We vertrekken uit het hotel en gaan naar het Shinagawa Station, ditmaal om de Shinkansen naar Osaka te nemen. We zijn nogal vroeg vandaag en kunnen dus even wat fotos maken van de voorbij zoevende treinen. Om 9:14 rolt onze trein voor. We zoeken onze gereserveerde stoelen op. We hebben de buitenste twee van een rijtje van drie. Op de overblijvende stoel zit reeds een Japanner. De trein wacht niet meer dan een minuut of twee en gaat dan weer verder. En erg snel! Het landschap raast voorbij. Hoewel wij erg krap zitten met onze grote koffer een beetje ongemakkelijk tussen ons in, lijkt de reis niet lang te duren. Rond 12:00 uur komen we het station Shin-Osaka binnenrollen. Een afstand van 450 km hebben we in 2:45 uur afgelegd, goed voor een gemiddelde snelheid van 163 km/uur.
Gepke heeft haar huiswerk gedaan en voerde ons over het station naar de metro die ons naar Shinsaibashi zou voeren waar ons hotel is gelegen. We gaan in de rij staan voor de kaartjes automaat. De mensen blijven geduldig achter ons wachten terwijl wij proberen uit te vissen hoe de machine werkt. Nadat we twee keer het verkeerd doen, komt de derde maal twee kaartjes van ¥230 uit de machine rollen. We stoppen de kaartjes in de gleuf bij de poortjes die naar het metro perron leiden. Al die tijd onze bagage achter ons aan slepend. Gelukkig reizen we relatief licht. Ik heb andere echtparen gezien die driemaal zoveel bagage bij zich hebben als wij. Bij Shinsaibashi stappen we uit de trein en zoeken de uitgang. We weten alleen dat we de oost uitgang moeten hebben en dat het vanaf daar zo’n 5 minuten lopen is daar de “Comfort Hotel”. Echter het adressensysteem in Japan is zelfs voor de ingewijden niet altijd even duidelijk, dus wij hadden nogal moeite om ons hotel te vinden. We zwerven ruim een uur rond en vragen de weg in de Higashi wijk voordat we uiteindelijk het hotel vinden. We moeten naar de 3e verdieping, vandaar dat we de ingang niet snel konden vinden. Nadat ook het inchecken niet geheel van een leien dakje gaat en we ook niet voor 3 uur op de kamer mogen, laten we de bagage achter en gaan op zoek naar een plek om te lunchen.
Osaka is heel anders dan Tokyo. Zeer nauwe straten waar voetgangers en auto’s elkaar beconcurreren om de ruimte op de weg. Stoepen zijn er niet. We genieten er desalniettemin toch van. We nemen uiteindelijk een lift naar boven op de weg naar het Ikuyusan restaurant dat wel acceptabel eten lijkt te hebben volgens de fotos op straat. De lift is niet groter dan een telefoon cel en we staan er in met 3 andere mensen. In het restaurant worden we naar ons tafeltje geleid, dat voorzien is van een hete plaat in het midden. Het is ons niet duidelijk wat dit voor een restaurant is, en we houden vol dat we willen eten wat er beneden op de foto staat. Na een tijdje worden er verschillende gerechten met vlees en noodles op de warme plaat voor ons gedeponeerd. Vervolgens wordt er ook nog sla, soep en rijst bezorgd. Wij denken het weer fout te hebben gedaan, en zullen wel een vermogen moeten betalen voor deze lunch. Maar het is erg lekker en we genieten er van met ons geklungel met de stokjes. De verbazing is compleet als we bij het afrekenen slechts •1500 hoeven te betalen, zo’n $15. Da’s niks in Japan.
Na de lunch gaan we toch maar eens de hotelkamer bekijken. Die is piepklein maar voldoende voor ons. We pakken een beetje uit en richten ons in. Vervolgens gaan we nog wat door de straatjes lopen, kopen een netwerk kabel voor de laptop en wat snacks voor de avond, want de lunch was wel voldoende voor vandaag. Morgen gaan we naar Kyoto.
25 maart 2005
We waren ditmaal niet voor de wekker op, hetgeen er op wijst dat we nu wel aan het tijdsverschil zijn gewend. Het ontbijt in dit hotel stelt niet zovel voor, maar ja, het kost hier bijna de helft van het hotel in Tokyo. We gaan vandaag site-seeing in Kyoto. We nemen de subway naar Shin-Osaka waarvoor we ditmaal een “Rainbow” kaart ieder van ¥1000 kopen. Dan hoeven we niet steeds een los kaartje te kopen voor de subway. Op Shin-Osaka station stappen we in een van de niet-gereserveerde wagons van een Hikari Shinkansen naar Kyoto. Deze levert ons in iets meer dan 15 minuten in Kyoto af.
Het station van Kyoto veroorzaakt bij ons even wat verwarring omdat de tourist information niet blijkt te zitten waar Lonely Planet zegt dat ie zit. We vinden uiteindelijk een alternatief in de vorm van de Kyoto Tourist Information for Foreign Visitors. Maar als we het kantoor daarvan willen bezoeken op de 9e verdieping, blijkt deze pas om 10 uur open te gaan. We hebben geen zin om te wachten dus lopen we maar naar het bus station en kopen daar een dagkaart op de bus voor ¥500. Daar krijgen we ook een kaartje van Kyoto centrum met daarop de belangrijkste tempels en dergelijke aangegeven. Hoewel het kaartje niet erg gedetailleerd is, wordt het ons belangrijkst middel om uit te voeten te kunnen in Kyoto.
Het eerste doel op ons lijstje is de Sanjusangen-do tempel. In deze tempel, die er van buiten niet zo opzienbarend uitziet, is een groot Kannon beeld te zien met aan weerzijden 1000 kleinere Kannon beelden, aangevuld met een kleiner aantal beelden op de voorgrond die elk een beschermgod voorstellen. Een indrukwekkend gezicht. In deze tempel moeten wij onze schoenen weer uit, en dat is bij de koude temperatuur vandaag zeker geen lolletje. De kou speelde de rest van de dag een grote rol, samen met de wisselende regen en af en toe zelfs sneeuw. Het bezoeken van de vele tempels van Kyoto werd op deze wijze een koukleumen zaak.
We nemen de bus weer verder in de richting van de Kiyomizu-dera. Wat hier opvalt na een lange steile weg en een aantal trappen is het fel oranje gekleurde gebouw bij de ingang van het tempelgebied. De kersebloesem in de omgeving doet pogingen om uit te komen, maar heeft nog wel wat te gaan. Vanaf hier heb je een goed uitzicht over Kyoto, ondanks dat het vandaag wat heiig is.
We lopen de weg weer naar beneden en stoppen voor een kopje koffie bij het Inoda Coffee House, met uitzicht op een mooie Zen binnentuin. Terwijl we daar zitten komen een tweetal in Japans ornaat opgedofte dames voorbijlopen. In mijn haast er fotos van te maken klettert het koffielepeltje luid over de grond. Alemaal onnodige moeite want korte tijd later gaan ze speciaal voor me poseren. Later lopen we zelf ook nog even door deze tuin en maken er wat fotos We lopen verder langs de Ryozen Kannon tempel, met een enorm wit beeld dat dient als memorial voor slachtoffers uit de 2e wereldoorlog. We kunnen het prima zien en fotograferen van buiten, dus we besluiten niet de ¥200 neer te tellen om naar binnen te gaan.
In Kyoto kom je overal grotere en kleinere tempels en shrines tegen. Sommige worden veel geprezen in onder andere boekjes zoals de Lonely Planet, maar er zijn ook onbekende tempeltjes die nergens worden genoemd maar toch wel grappig, leuk of interessant er uit zien. We nemen de bus naar het begin van de “philosopher’s path” en lopen dit pad een stukje langs het water. Als de kersebloesem in bloei staat moet het hier werkelijk prachting zijn, maar daavoor is het nu nog te vroeg. Desalniettemin een leuke wandeling die de moeite waard was. We zijn aan het eind van de wandeling gaan lunchen Japanse stijl en hebben onze eerste twee souvenirs gekocht: een mok (traditie voor ons) en een Japanse waaier.
En dan naar de volgende tempel, de Ginkaku-ji tempel. Afgezien van de zand zen-tuin een tegenvaller voor de prijs die werd gevraagd. Misschien dat we op dat moment lijden aan een overdosis tempels en shrines.
We stappen weer op de bus, meer om op te warmen dan afstand af te leggen. We stappen uit om de Kinkaku-ji tempel te bezoeken. We lopen eerst verkeerd en vinden een geheel verlaten tempel die er best leuk uitziet, maar waarschijnlijk nog te nieuw (lees jong) is om toeristen te trekken. Na deze detour vinden we toch het juist gebied. De “Golden Temple” is grotendeels bedekt met bladgoud en schittert geel in het mooie landschap.
Het wordt nu donker dus nemen we de bus naar Gion om daar iets te vinden waar we kunnen eten. De keuze valt op de Taj Mahal, een Indiaas restaurnt. Als we terug willen lopen naar het station is het al zo koud geworden dat we toch maar weer kiezen voor de bus. Vervolgens met de gewone “langzame” trein weer terug naar Osaka. Ditmaal duurt het een half uur. Het hotel is makkelijker gevonden dan de eerste keer, en we kunnen dan ook weer snel opwarmen, schrijven en naar bed.
26 maart 2005
Nara staat op het menu vandaag en we heben er hogere verwachtingen van dan van het ontbijt menu vanmorgen. We nemen eerst de subway van Shinsaibashi naar Tenoji om daar over te stappen op de trein naar Nara. De rit duurt niet lang en we staan al snel buiten op het station van Nara. We lopen naar de TIC (toeristenburo) om een kaartje van de omgeving te vragen. De dames achter de balie zijn wederom zeer behulpzaam en bieden zelfs gratis een Japanse gids aan. De gidsen zijn studenten die op deze wijze hun engels willen oefenen. Wij accepteren dit aanbod van harte en lopen naar de aangewezen meeting point. Rie, zo heet onze gids, staat reeds op ons te wachten. We stellen ons voor en gaan op weg naar het Nara park. Het is, zoals bijna bij alle tempels, een stijle klim naar boven. Onderweg praten we met Rie die even geinteresseerd is in ons en leven in Amerika als wij in Japan.
Onze eerste stop is de Kofuku-ji tempel. In de directe omgeving staan boeddha beeldjes met rode schortjes voor. Volgens Rie symboliek voor bescherming van babies. Bij de tempel hier lopen overal tamme herten rond. Hun geweien worden jaarlijks in een ritueel verwijderd ter bescherming van de bezoekers van de tempel. In ruil daarvoor beschermen de tempelbeheerders de herten en voeren ze bij gedurende de winter. We lopen verder langs een 5 verdiepingen pagoda naar de Yoshikien Garden, waar vele lantaarns van steen en hout zijn opgesteld. Deze lantaarns van steen zie je overal bij tempels en worden door personen en bedrijven gedoneerd. Daardoor zijn sommige relatief jong en andere zeer oud. Varierend van een paar maanden tot vele honderden jaren.
We gaan verder richting de Toda-ji tempel, de grootste houten tempel in de wereld. Als we de binnenplaats binnenwandelen realiseren we pas echt wat dat betekent. Deze tempel is werkelijk gigantisch groot en binnen zit een al even groot boeddha beeld.
We lopen nog steeds onder de indruk door naar de Nigatsu-do hal voor een gratis kopje thee. Hiervandaan hebben we een fantastich uitzicht over stad. Via de Kasuga Taisha shrine lopen we weer richting stad en nemen Rie uit lunchen bij een Okonomiyaki restaurant. We laten Rie helpen bij de keuze van de maaltijd en kijken weer toe terwijl de maaltijd aan tafel wordt bereid. Na de lunch neemt Rie ons mee in wat typsiche straatjes door Nara waar we gaan kijken bij een klein museum en een typisch Japans stijl huis. Even later nemen we afscheid van Rie en bedanken haar voor het uitgebreide gidsen dat ze voor ons heeft gedaan.
We wandelen weer langzaam naar het station en pinnen nog wat geld voor de komende dagen. We nemen de trein en subway weer terug naar het hotel waar Gepke de was doet en ik het dagboek bijwerk. Buiten onze kamer zoekt een Amerikaans stel luidruchtig ruzie op de gang. Ik hoop dat ze gaan scheiden…
Tussen twee haakjes, Rie heeft voor ons ook nog twee mysteries uit de wereld geholpen. De chirurgische maskers worden volgens haar gedragen door mensen met allergieen en de grote witte drums met chinese tekens erop hebben te maken de de bereiding van Sake, rijstwijn.
27 maart 2005
Het is zondag en we beginnen deze tweede week van onze vakantie met een tweede bezoek aan Kyoto. We stappen in Kyoto over op een andere trein om in een ander gedeelte van Kyoto te komen: het Arashiyama en Sagano gebied. Ons voornaamste doel is het hier gelegen bamboebos.
Vanaf het station lopen we eerst naar de Tenryu-ji tempel. Het is opvallend hoe weinig westerse mensen we zien onderweg. Het is wel redelijk druk maar het zijn voornamelijk Japanners. Het is mooi weer vandaag en het is gezellig wandelen in de parkachtige omgeving bij de tempel. Voordat we het bamboebos inlopen, stoppen we voor een ijsje. Ik houd het bij de bekende smaak vanille, maar Gepke waagt zich aan een groene thee ijsje. Het is niet wat ze ervan verwachtte. Het smaakte naar koude thee, dus niet echt om over naar huis te schrijven. Met het ijsje in de hand lopen we het bos in. De bamboe is zo dik als een flinke arm en erg hoog. Het is groen gekleurd en in een bos ziet het er indrukwekkend uit. Onderweg komen er regelmatig riksja’s voorbij. Mensen laten zich graag met deze “mankracht” vervoermiddelen rondrijden.
Via het bos lopen we verder naar de Nison-in tempel waar we weer een aantal fotos maken. Na deze laatste tempel heb ik gevoel dat ik mijn voetzolen ergens heb achtergelaten, zo zeer doen mijn voeten. Ik ga even op een rotsblok zitten terwijl Gepke terugloopt naar een winkel die we eerder hebben gezien om een bamboe matje te kopen. Na deze korte rustpauze zetten we de tocht voort naar de Adashino Membatsu-ji. Onringd door bamboe ligt hier een soort begraafplaats met vele honderden grafstenen en monumentjes. Vanaf deze begraafplaats lopen we naar beneden naar de Seiryo-ji tempel. Hoewel alle tempels overeenkomsten hebben, hebben ze ook allemaal iets wat hun specifiek uniek maakt. Bij deze tempel zie ik meer gebruik van brons en erg donker hout, niet de fel oranje , groen en geel die je bij andere tempels ziet. De voeten protesteren nu van ons allebei, dus we lopen terug naar het station waar we een tijdlang gaan zitten en mensen kijken.
Rond 3 uur nemen we de trein weer naar Osaka en stappen nog tweemaal over om uiteindelijk in Namba te eindigen. We willen via het “America Mura” gebied terugwandelen naar het hotel. In dit gebied zie je veel jongeren die zo trendy mogelijk wil zijn. De winkels hier hebben een Amerikaanse smaak. We zitten even bij de Triangle, een betonnen park waar veel jeugd rondhangt. Het is er schreeuwend druk en lawaaierig. We zien veel mensen iets eten dat lijkt op een patatje oorlog. We besluiten ons er ook aan te wagen, maar het smaakt vies, glibberig en niet wat we ervan verwachten. Gepke probeert nog een tweede hapje, en dan zien we dat het gevuld is met de donkerrode stukjes van een inktvis tentakel. De rest van het hapje verdwijnt in de vuilnisbak.
Na dit geexperimenteer met Japans eten, besluiten we vanavond maar bij het Lone Star restaurant te eten, een echt Amerikaanse western stijl restaurant . Het smaakt ons niet alleen goed, het is ook nog eens de goedkoopste maaltijd die we tot nu toe hebben genuttigd. We wandelen terug naar het hotel en verrichten onze avondrituelen. Morgen gaan we naar Himeji.
28 maart 2005
Himeji is een stad op de Shinkansen lijn tussen Osaka en Hiroshima. We zouden deze stad aandoen op weg naar Hiroshima, maar we hebben besloten er maar een dagje aan te besteden. Op die manier hoeven we niet alle bagage mee te slepen. In Himeji is een van de mooiste, nog origineel gebleven kastelen in Japan. Dit kasteel wordt ook wel de Witte Reiger of “White Egret” genoemd vanwege de wit gekalkte muren die het op een neerstrijkende reiger doen lijken. We lopen vanaf het station via een overdekte winkelstraat naar het park dat het kasteel omringd. Onderweg stoppen we om nog een paraplu te kopen want het regent vandaag stevig en de voorspelling voor de komende dagen ziet er al niet beter uit. Via een verkeerde omweg vinden we dan toch de ingang naar het kasteel.
Door de regen is het kasteel in een onheilspellende grijze mist gehuld. Ondanks het weinig uitnodigende weer, zijn er veel mensen op de been om het kasteel te bezoeken. Het is weer een stijle klim naar boven en we stoppen regelmatig om fotos te maken. Onderweg biedt iemand aan om een foto van ons te maken, waarvan we gebruik maken. Dit soort aanbod gebeurt wel vaker. De Japanners hebben ook veel geduld als je een foto maakt, ze lopen er nooit voor maar wachten netjes tot je klaar bent. Uiteindelijk kunnen we het kasteel in. Weer moeten de schoenen uit en slippers aan. De schoenen moeten dit keer mee in een plastic zakje want we nemen een andere route weer naar buiten. Ook moet de paraplu in een plastic hoesje. Binnen zijn de ruimtes in het kasteel erg kaal, vergelijkbaar met een traditioneel Japans huis waar je ook erg weinig meubilair vindt. We klimmen via hele stijle trappen van verdieping naar verdieping. Een moeilijke klus op de veel te kleine slippers die ik toegewezen heb gekregen. Ze houden halverwege mijn voeten al op. Maar uiteindelijk bereiken we de bovenste verdieping waar we wat fotos maken van het heiige uitzicht. Na een tijdje dalen we alle trappetjes weer af en staan korte tijd later weer buiten. We lopen verder naar het lange gebouw waar de slaapkamers, keukens en badkamers zijn van de soldaten en hun consorten. Weer lopen we op slippertjes door de lange houten gangen, en weer vallen ze bijna van mijn veel te grote voeten. Aan het eind van het bezoek lopen we weer terug naar het station en eten onderweg in een klein eettentje op de 2 verdieping. We nemen de trein terug naar Osaka en reserveren alvast een plekje op de vroege trein naar Hiroshima.
’s Avonds voeren we ons dagelijks ritueel uit voor het vinden van een plek om te eten. Het wordt ditmaal Thais, maar de hoeveelheden zijn niet bijzonder. Voor het eten hoef je volgens ons niet naar Japan te komen tenzij je van Sushi houdt.
29 maart 2005
Op 6 augustus van dit jaar (2005) is het 60 jaar geleden dat de atoombom viel op Hiroshima. Vandaag slepen wij de koffers achter ons aan in de Shinkansen van Osaka naar Hiroshima om te zien wat er met deze stad na zo lange tijd is gebeurd. We vinden op het station een kluis groot genoeg om onze baage in op te bergen en lopen in de richting van het Peace Memorial park. Het eerste wat we meteen herkennen is de A-Bomb dome, de restanten van wat eens de Industrial promotion Hall was. Deze ruine heeft men gehandhaafd in de staat die het verkeerde na de explosie. Hoewel het vrij dicht was bij het epicenter van de bom, was het een van de weinige gebouwen die niet geheel met de grond gelijk was gemaakt. We gaan hier even op een bankje zitten, en laten inzinken waar we nu zijn. Hier vielen 60 jaar gelden meer dan 100.000 mensen met een klap neer. Velen verbranden levend en nog eens zoveel stierven aan de gevolgen van hun vewondingen of radioactiviteit enige dagen later. Via de eeuwige vlam die blijft branden tot alle atoomwapens uit de wereld zijn verwijderd, lopen we naar het Peace Memorial Museum.
Onderweg stoppen we even bij het Children’s Peace Memorial waar oregami kraanvogels worden verzameld vanuit de gehele wereld, ooit begonnen door de leukemie patient Sadako.
In het museum krijgen we pas werkelijk een indruk van de vernietigingskracht van de atoombom. Er zijn vele voorwerpen te zien die door de bom zijn vervormd of gesmolten. Vooral flessen, maar ook metaal. Verder vele kopien van correspondentie van Einstein en Szilard naar de president van Amerika om te waarschuwen voor de potentie van nucleaire wapens. Minder prettig zijn de fotos van gewonden en verbrande slachtoffers op die vreselijke dag. Maar er is ook een hoop geschiedenis verteld over Hiroshima, de oorlog en de rol van Japan in de oorlog. Ze praten hun acties niet goed en zijn zich terdege bewust dat zij ook fouten hebben gemaakt. Wat mogelijk veel lijkt, 200.000 doden in Hiroshima, verdwijnt bijna in het niet bij de meer dan 2 miljoen Japanners die in de loop van de oorlog slachtoffer zijn geworden.
Na het museum lopen we weer terug naar het station. Onderweg gaan we een pand binnen waar volgens de Lonely Planet zo’n 30 tal eethuisjes zitten. Wij eten op de 2e verdieping een Okonomiyaki van boekweit vermicelli, ei, bacon, groene kool en tauge. De vrouw van de baas maakt van ons nog een foto zodat we bewijs hebben dat we hier met stokjes eten. Na de lunch lopen we terug naar het station.
Nadat we de bagage uit de kluis hebben gehaald nemen de lokale trein naar Miyajima-Guchi. Hier slepen we ons hele hebben en houden op de veerpont en varen naar het eiland Miyajima. Buiten het stationsgebouw van de pont, staan de hertjes al op ons te wachten. We lopen een korte afstand door een tunneltje en vinden meteen rechts het Kikuma Guest house. Bij de ingang moeten we onze schoenen uitdoen en krijgen (te kleine) slippers. De kamer is ruim naar Japanse begrippen. We maken nog even een korte wandeling en aangezien we nogal laat en uitgebreid hebben gelunched, houden we het wat diner betreft bij wat snoep en ijs( lekker gezond) Morgen gaan we het eiland wat verder verkennen.
30 maart 2005
Vanochtend ons ontbijt genuttigd in de huiskamer aandoende ruimte van het guest house. Het zijn niet geheel onbekende zaken die worden voorgezet, alleen de bereiding (half rauwe eieren) en het soort eten voor deze tijd van de dag (yogurt en zalm) zijn een beetje vreemd. Maar het stevige ontbijt is wel nodig voor de lange wandeling die we nog voor de boeg hebben.
We lopen eerst via de pier naar de Itsukushima tempel met de daarbij in het water gelegen O-Torii gate. Nu het hoogtij is ligt deze oranje poort in het water. Toen we gisteren aankwamen lag het droog en zocht de lokale bevolking naar oesters of mosselen. Vanaf deze tempel nemen we een pad dat ons door het bos omhoogvoert naar Mount Misen. Eerst komen we langs de Taho-to pagode en vervolgens de Daisho-in tempel met veel dicht op elkaar staande tempels en heel veel boeddha beeldjes. Vanaf hier is het ongeveer 500 meter klimmen, en in het begin lijkt het wel makkelijk te gaan, maar het wordt al gauw zwaarder. Op het laatst lijkt er geen eind meer aan te komen en worden de weggetjes en trappetjes steds stijler. Onderweg stoppen we steeds om een foto te maken van de steeds kleiner wordende O-Torii gate. Uitendelijk komt er een eind aan deze lange klim en gaan we kijken eerst bij de nog even iets hoger gelegen observatory en vervolgens bij de Kiezu-no-Reikado tempel waar volgens zeggen al 1160 jaar de eeuwige vlam brandend wordt gehouden. Vervolgens zijn we via een zeer lange afdaling met pijnlijke voeten weer bij de pier aangekomen, waar we een ijsje kopen en een kopje koffie drinken.
Na wat in de omgeving te hebben rondgezocht lopen we op goed geluk weer een Japans tentje binnen waar we beiden een curry achtige maaltijd nuttigen. Gepke bestelt hier Sake dat warm in een klein flesje wordt geserveerd en ik neem Japans bier. De sake stijgt haar niet naar het hoofd dus ik hoef haar niet naar het hotel dragen. We gaan vanavond vroeg naar bed want we willen om 5:45 de veerpont naar het vaste land nemen om nog op een redelijk tijd in Nagoya te zijn.
31 maart 2005
Vandaag gaan we weer langzaam op weg naar Tokyo. We staan zeer vroeg op om de veerpont van 5:45 naar het vaste land te nemen. Dat betekent dat we om 5:15 stilletjes met de koffers naar beneden sluipen en de schuifdeur van het nachtslot halen. We zoeken in het zijkamertje bij de ingang naar onze schoenen in het donker. Als Gepke haar schoenen aantrekt, denkt ze dat haar voeten een paar maten zijn gekrompen, maar het blijkt dat er precies zo’n paar al staat, in dezelfde kleur. We stikken bijna allebei van het lachen, omdat we niemand willen wakker maken. We lopen weer via het tunneltje terug naar de aanlegsteiger van de pont. De meneer van de JR laat ons niet op de steiger toe, dus we moeten wachten tot 5:40 voordat we er door mogen. Als we dan ook aan boord zijn vertrekt de boot meteen. Aan de overkant lopen we naar het station, waar we een paar minuten wachten op de trein die ons naar Hiroshima brengt. In Hiroshima stappen we over op de trein naar Shin-Osaka, die daar als staat te wachten. Als we in Shin-Osaka aankomen, kopen we eerst een broodje als ontbijt en zoeken dan de trein op die ons naar Nagoya zal brengen.
In Nagoya is tot september de Expo 2005 die we gaan bekijken, de kaartjes zijn al via de internet gereserveerd en besteld, dus vandaar dat we zoveel mogelijk van deze dag willen maken en er al vroeg op uit waren gegaan. We hebben het plan om de koffers in een coin locker achter te laten, maar nadat we eerst tevergeefs ¥600 in een locker hebben gegooid, en nooit meer terugzien, blijkt na uitleg van een stel security guards, dat er geen lockers meer beschikbaar zijn. Dat hadden ze wel iets eerder mogen vertellen… We besluiten als alternatief dan maar de koffers naar het hotel te brengen. Daarvoor moeten we eerst met de subway naar het Sakae station, want het hotel moet daar ergens in de buurt zijn. We hebben zelfs een kaart waarop het hotel is aangetekend, maar het mag niet helpen. We lopen toch nog 20 minuten op een afstand van 10 meter van het hotel ernaar te zoeken. Adressen in Japan zijn op zijn zachts gezegd onbegrijpelijk, zelfs voor de Japanners zelf, laat staan dat wij ermeee uit de voeten kunnen. Het hotel blijkt uit eindelijk 5 verdiepingen hoog te liggen boven een kapsalon. Op de lift staat duidelijk de naam aangegeven: in Japanse tekens… Na deze speurtocht kunnen we dan toch inchecken en de subway weer terug naar het Nagoya station nemen. Daar nemen we een lokale JR trein naar Banpaku-Yakusa station die volgens zeggen vlakbij de Expo moet liggen. Als we daar zijn blijkt dat we voor het laatste stuk van de trein bij moeten betalen: ¥360/pp. Dat hoor je pas als je er al bent, dat lijkt een beetje op de tourist een poot uitdraaien, maar de klap op de vuurpijl komt als we nog een trein moeten nemen naar de ingang die wederom ¥200 kost. Gelukkig zijn de kaartjes al betaald, en mogen we zelfs de lange rij wachten overslaan om deze bij de kassa op te halen.
Na al deze hinderlagen zijn we dan eindelijk binnen bij de Expo, die uiteindelijk een beetje tegenvalt. Het enige dat het vermelden waard is, is dat we de USA pavilion en Nederland pavilion even hebben bezocht die wel de moeite waard waren. Het Belgie pavilion was ons echt een raadsel en onduidelijk welke boodschap men daar trachte over te brengen, maar de patat en het bier waren wel heel erg lekker. We wandelen wat door een experimentele tuin en bezoeken nog wat andere landen waar geen rijen wachtenden zijn. Deze pavilions lijken meer op een toeristenbeurs en je kunt er wat ideeen opdoen voor een volgende buitenlandse reis. Na een aantal uren te hebben rondgelopen, gaan we met de subway via vele nieuwe valkuilen weer terug naar Nagoya. Het lijkt er vandaag even op dat Japan probeert ons voor te bereiden op onze reis naar huis. Op deze wijze krijgen we geen heimwee. We zoeken die avond nog eens tevergeefs naar een redelijke eettent, maar eindigen bij McDonald’s, omdat we alleen kroegen en onleesbare menu’s tegenkomen. Naar Nagoya hoef ik niet meer naar toe, in vergelijking tot alle andere steden die we hebben bezocht was dit toch wel een dieptepunt. Gelukkig gaan we morgen weer naar Tokyo.
1 April 2005
Vandaag uitgeslapen tot half acht en toen langzaam naar beneden gegaan om te ontbijten bij het kleine resturantje beneden op de begane grond. We hadden vergelijkbare keuzes als in het Shinagawa Prince Hotel: kouwe rijst, roerei of gebakken ei. Na het ontbijt halen we de koffers op en laten de sleutel achter bij de receptie. Geen hoogtepunt dit hotel, maar ook niet echt slecht. We kregen zoals overal weer de Yukata badjasjes, maar geen CNN op TV en geen internet dus we moesten onszelf een beetje vermaken.
We lopen met de bagage naar het subway station Sakae, en nemen de eerste subwaytrein naar Nagoya en vervolgens de Shinkansen, die reeds op ons stond te wachten, naar Tokyo. Onderweg in de trein proberen we op ons Japanse kaartje van Tokyo te ontcijferen waar onze overnachtings plek is. We willen in Tokyo eerst de koffers daar afgeven en dan nog even een van de tempels bezoeken die we de eerste keer hebben gemist. Ditmaal overnachten we in een Ryokan, dat is een typisch Japanse guest house. In Tokyo stappen we over op een trein naar Kamata station en nemen daar een subway naar Chidori-cho waar het Kangetsu guest house is gelegen. Het is met het kaartje wat we van het guesthouse hebben opmerkelijk snel gevonden en we worden op het nogal vroege uur (11:00 uur) toch vriendelijk ontvangen en mogen de kamer meteen al in. Bij het inchecken krijgen we zelfs een kadootje: onderzettertjes met een soort cocktail prikkertjes. De kamer is echt Japans met een laag tafeltje waar je omheen op de grond moet zitten. Het zithoekje staat op tatami matjes en we krijgen nog even instruktie hoe we de slippers moeten gebruiken. Op de gang moeten we onze schoenen vervangen met slippers, vervolgens gebruiken we die om naar en in de kamer te komen, maar mogen niet met de slippers op de tatami matjes komen. Voor de badkamer en WC zijn weer speciale badkamer slippers beschikbaar. Al met al een heel slipper ritueel.
Nadat we ons een beetje inburgeren drinken we op de kamer een kopje thee. Dan lopen we terug naar het subway station en gaan weer naar Kamata. Weer overstappen op een andere trein, ditmaal naar Ueno, waar we uitgebreid en voor de verandering lekker lunchen. Gepke heeft iets met noodles en garnalen, en ik had een krab curry schotel. We nemen het er van en bestellen er wijn en bier bij.
Na deze uitgebreide lunch lopen we naar de Ginza line metro en nemen een trein naar Asakusa. Hier lopen we via een wirwar van overdekte en open straatjes naar de Senso-ji tempel, volgens de Lonely Planet een must. Hoewel niet onaardig, was het zeker niet de mooiste of indrukwekkendste tempel die we hebben gezien. We lopen over het tempel terrein verder en volgen een route die ons leid naar de oevers van de Sumida rivier, waar we opvallend veel daklozen zien rondhangen. Sommigen hebben hier echt wortel geschoten en kleine tent woningen opgezet. Verder lopend langs het water word het drukker met meer mensen die zitten te picknicken, eten en praten op een soort zeiltjes die ze op de grond hebben neergelegd. Ook zien we weer hier en daar provisorische eettentjes, waaronder zelfs een soort arabische shoarma tentje, kompleet met arabsche muziek. De voeten beginnen nu alweer aardig zeer te doen dus we gaan weer via Ueno en Kamata naar onze ryokan terug.
Onderweg stoppen we bij de lokale supermarkt en kopen wijn, bier en chips omdat we na de grote lunch geen van beiden zin hebben om ’s avonds weer te eten. Op de kamer drinken we onze drankjes en eten de meegenomen chips. Gepke had bij het inchecken al in de lobby op een leencomputer haar email gecheckt en ik ga nu hetzelfde doen. Als ik terug kom in de kamer en de laptop opzet om de fotos van de dag te verwerken en het dagboek bij te werken, blijkt dat ze hier draadloos internet verbinding hebben. Dus we kunnen lekker op de laptop internetten en mail checken. Al met al dus vrij luxe hier! Tussendoor maak ik nog een tweede run naar de supermarkt om nog wat drank en ijs te halen. Vanavond overleven we wel. Morgen moeten we naar Narita om ’s middags terug naar de Colorado te vliegen.
2 April 2005
Vandaag vliegen we terug naar Colorado. We nemen de Narita Express weer naar het vliegveld, waar we zo snel mogelijk onze koffers willen dumpen. Jammer genoeg blijkt dit nog niet mogelijk, en we moeten met onze zooi rondblijven sjouwen totdat we mogen inchecken. Er is in ieder geval een plek waar we wireless kunnen internetten, en daar maken we dankbaar gebruik van. Om de beurt gaan de een lopen en winkeltjes kijken, terwijl de ander gaat web surfen en het verslag bijwerkt op de laptop. De tijd vliegt zo voorbij en we besluiten nog even een laatste maaltijd op het vliegveld te nuttigen voordat we naar het vliegtuig lopen. Het wordt voor ons allebei nasi goering, iets wat we in Colorado niet zo vaak krijgen, tenzij we het zelf klaar maken.
Uiteindelijk kunnen we het vliegtuig in en zijn we weer op weg naar Seattle. Ook deze keer weer ruime keuze aan films aan boord, en ik slaap dus weinig. Na een korte stop in Seattle en overstap op het vliegtuig naar Denver, kan ik ditmaal wel 2 uur slapen en voel me nog redelijk goed als we in Denver aankomen. We nemen de bus weer naar de Park & Ride waar de auto na 2 weken nog braaf op ons wacht.
Groetjes,
Loek & Gepke