Denver – Maui, 6 December 2008
Reisdag naar Maui! Vanochtend leek het nog even op een gewone alledaagse zaterdag. We stonden min of meer op de normale tijd op, en Gepke ging even met de tondeuse over mijn bolletje. Dit doet ze wel vaker doet om mijn haar weer wat in model te brengen. Maar daarna hield het op want de koffers stonden klaar in de woonkamer. Even voor negenen kwam Liz, de buurvrouw, ons ophalen om ons naar het vliegveld te brengen.
Onze vakantie naar Hawaii van een paar jaar geleden krijgt vandaag een vervolg. We brengen een bezoek aan het eiland Maui. Terwijl wij op vakantie zijn, gaat George (onze aannemer) ook nog even wat klusjes in huis voor ons opknappen. Het klinkt eigenlijk allemaal heel decadent. Nadat Liz ons heeft afgezet op DIA begeven we ons door de security. Vervolgens gaan naar de B pier waar onze rechtstreekse vlucht naar Maui op ons wacht. Ik maak nog even gebruik van de gratis WiFi op DIA om wat web te surfen. Maar al gauw kunnen we instappen.
Non-stop naar Maui
Een non-stop vlucht naar Maui heeft wel voordelen. Je hoeft niet tussendoor nog ergens met handbagage van de ene terminal naar de andere te slepen. Echter het is voor een binnenlandse vlucht wel een behoorlijk lange vlucht van bijna 7 uur. En aangezien United als regel stelt dat “cattle class” geen maaltijden krijgt op binnenlandse vluchten moet je je hiervoor goed voorbereiden. Ja, je kunt van die kartonnen maaltijden kopen aan boord.
Gepke heeft echter lekkere broodjes eiersalade klaargemaakt, en daarmee is ook meteen de illusie van jetsetters van de baan geveegd. Het doet namelijk meer denken aan het franse boerenechtpaar die hun broodjes in de bus opeten als ze bij oma op bezoek gaan. Dit hapje dat tussen twee in-flight movies wordt genuttigd smaakt ons prima. Uiteindelijk doen we ook nog allebei een lekker dutje en de tijd vliegt om voor je er erg in hebt.
Landen in Maui
Rond half vier Maui tijd staan we bij de bagage claim op de koffers te wachten. Ook hier op het Kahului vliegveld is, net als 2 jaar geleden op het Kona vliegveld, het een open gebouw die in directe verbinding met de buitenlucht staat. Dat is min of meer de standaard bouwstijl hier op de Hawaiian Islands, waar de woonhuizen ook op allerlei wijzen de buitenwereld bij het woongedeelte trekken. Nadat we de koffers van de band hebben getrokken, nemen we de shuttlebus naar het Hertz autoverhuur station waar we een Ford Explorer in ontvangst mogen nemen. We installeren de GPS die ons feilloos leidt naar ons appartement op Kihei Road.
Appartement
In eerste instantie is het appartement een klein beetje een teleurstelling. In vergelijking met het appartement wat we op Big Island hadden is deze condo piepklein, en er is niet eens een aparte slaapkamer. Het tweepersoonsbed wordt uit de muur neergeklapt in de woonkamer. Maar verder is alles aanwezig, zelfs high speed internet.
We gaan even later een redelijk goeie maaltijd nuttigen bij de “Wokstar” een eet tentje aan Kihei, en daarna nog even boodschappen doen bij de lokale Safeway supermarkt. We merken we dat alles hier op Maui ongeveer $2 duurder is dan op het vaste land. Alleen bezine niet, al kost het wel $2.98 tegen $1.60 in Denver.
Van Kihei naar het zuiden van Maui, 7 december 2008
De ochtend begon vandaag met een poging uit te slapen. Gepke lag om 6 uur al te woelen, want volgens haar interne klok was het al negen uur. Ik wist het in ieder geval wel tot 7 uur Maui tijd vol te houden. Het ontbijt werd traditioneel burrito’s van Jimmy Dean, voor zover je van traditie kunt spreken aangezien het pas de tweede keer was dat we dit ontbijt in Hawaii maakten.
Na het ontbijt gingen we de omgeving van het appartement even bekijken en zoeken naar een vuilnisbak. We liepen het grasveldje over en via een geitenpaadje kwamen we op het strand. Nou ja strand, een strookje zand van een meter die bij het water eindigde. Het was een aardige balanceertruuk om langs het water een korte “strandwandeling” te maken. Inmiddels hadden we overigens nog geen vuilnisbak gevonden.
Zoeken naar vuilnisbak
Via een ander pad probeerden we weer terug naar de weg te lopen, maar wij en nog twee andere wandelaars liepen dood tegen een gesloten hek. Aan de andere kant van het hek stond “No tresspassing”. Daar waren ze dus al te laat mee, wat aangezien we aan de gesloten kant van het hek stonden waren we dus al aan het trespassen. Wij wilden alweer terug naar het strand wandelen toen we zagen dat de andere wandelaars verderop een lager stuk hek hadden gevonden en eroverheen waren geklommen. Goed voorbeeld doet goed volgen dus wij namen dezelfde route en belandden zo weer op Kihei Road.
Een korte wandeling bracht ons weer bij het appartementen complex. Bij de lobby dan toch maar even gevraagd waar een vuilnisbak te vinden was. Tja er blijk dus naast de deur van ons appartement een “garbage shute” te zitten. Zo’n vak in de muur waar je je afval in weggooit. We hadden dus maar 3 stappen buiten het appartement hoeven zetten, maar wij hebben in ieder geval onze ochtend gymnastiek gekregen.
Perouse Bay
Later op de ochtend hebben we de auto gepakt voor een ritje naar het zuiden. Het doel is La Perouse Bay de aankomst plek van de Franse admiraal Jean Francois de Galaup de La Perouse, de eerste Europeaan die voet aan de grond zette in Maui. Hoewel James Cook het eiland wel eerder van uit de verte had bekeken, was hij er nooit aan land gegaan. De weg die we volgen naar deze plek wordt steeds smaller en loopt uiteindelijk dood bij La Perouse Bay. Het is hier een ruig lava blokken landschap, met hier en daar wat kleine zand standjes er tussen.
Ik geloof dat het er nog precies zo uitzag als toen de admiraal uit zijn sloep aan land stapte. Ongeveer 300 jaar geleden is in dit gebied nog een vulkaan uitbarsting geweest die een brede lavastroom heeft achtergelaten. Die lava is nu een bikkelharde basalt rug waar je met moeite overheen kunt lopen.
Big Beach, Little Beach
We verkennen hier de omgeving een beetje en gaan vervolgens een stukje terug naar Big Beach, waar wat meer mensen zijn en het strand veel groter en aantrekkelijker is. Via een kleine klauter partij kunnen we ook nog even een blik werpen op little beach, waar het naaktlopen min of meer wordt toegelaten. Een blik op het strand doet vermoeden dat alleen mannen hieraan meedoen.
Milkshake
Allebei hebben we al een hele tijd zin in een ijsje of nog liever: een milkshake! We leggen ons lot dus in de handen van Sjakie de GPS. Hij leidt ons naar de dichts bijzijnde McDonalds, waar we ons overleveren aan twee vanille McShakes. Nog even denken we eraan om naar de overkant van de weg te gaan waar de winkel zit van Hula Hogs, een zaak waar je Harleys kunt huren. We zitten te overwegen om voor de road to Hana een Harley Davidson te huren, maar voorlopig houden we het toch nog maar even op de Explorer.
s’Middags gaat Gepke nog even zwemmen terwijl ik het verslag bijwerk. Als het richting etenstijd gaat, verdelen we de taken: Gpeke doet de gepofte aardappels en de broccoli en ik maak de steak klaar op de grill beneden bij het zwembad. De zelf gemaakte maaltijd smaakt prima. We kijken nog even een aflevering van “Fringe” voordat we het bed opzoeken.
The road to Hana, Maui, 8 December 2008
Het klinkt als een oude film met Bob Hope en Bing Crosby, maar het gaat om de rit die we vandaag maken. De “Road to Hana” is de kust route die door een pittoreske tropischce omgeving leidt. De weg is op sommige plaatsen nauwelijks breed genoeg om twee autos elkaar voorbij te kunnen rijden, dus het is vaak stoppen, de berm induiken en weer verder.
Ontbijt
Onderweg ga je over ruim 30 een baan bruggetjes en volgens sommige berichten zitten er ruim 600 scherpe bochten in de weg. Ondanks deze uitdaging is het een mooie route en iedereen maakt veel stops onderweg, waardoor de ruim 50 mijl lange route toch gauw 3 uur in beslag neemt. Voordat we echter de Hana Highway opgaan maken we een ontbijtstop in Paia bij het tentje Charley’s, wat blijkbaar de geliefde hangout is van Willie Nelson als hij zijn tijd op Maui doorbrengt.
Waikamoi Nature Trail
Het ontbijt valt goed en vormt de basis die we nodig hebben voor de inspannende activiteiten vandaag. Als we de rit weer voortzetten stoppen we net voorbij mile marker 9 om de Waikamoi Nature Trail te lopen. Het bordje aan het begin van de trial zegt het allemaal: “Quiet: Trees at work”. De geuren in dit bos zijn al even indrukwekkend als het uitzicht op oceaan. Voortdurend ruiken we de Guava, eucalyptus en gember geuren. Afgewisseld met de minder fijne geur van rottend plant materiaal op de bodem van dit regenwoud.
De korte trail voert ons weer terug naar de auto, waar we weer verder rijden naar mijl marker 19: Three bears falls. Net voorbij het eenbaans bruggetje hier stoppen we en wandelen terug naar de brug om te genieten van het uitzicht op de drie watervallen naast elkaar. De camera klikt er weer lustig op los voordat we onze tocht voorzetten naar Hana waar we tegen het middag uur aankomen.
Hana
Hana zelf stelt eigenlijk niets voor, het is weer echt een geval van niet het doel maar de reis ernaartoe. We parkeren in Hana op een klein parkeerterreintje niet ver van de baai met de in ongebruik geraakte pier. Vlakbij is een tentje waar verschillende soorten “Banana Bread” wordt verkocht. Wij kopen hier een Banana Macademia nut bread. Bij het beach park zoeken we een picnic tafeltje om onze gekochte waren te nuttigen.
Echter er zijn alleen nog tafeltjes in de volle zon, dus we lopen verder naar de oude pier en nemen plaats bij wat locals. We eten hier een Marsreep en luisteren naar het Pidgin engels die de locals met elkaar spreken. We kunnen de pier niet op, wat die staat op instorten en waarschuwingborden maken mogelijke geïnteresseerden hierop attent. Het is niet afgesloten, maar de waarschuwingen in combinatie met de enorme gaten in de pier doen je wel twee keer nadenken voordat je je erop waagt. We zoeken verder naar een wat beter plekje om even te kunnen zitten en vinden dat bij een ijs tentje, waar we een ijsje nuttigen en een beetje van het zojuist gekochte banana bread.
Wailua Falls
Nadat we op deze wijze weer even zijn bijgekomen, gaan we weer op weg naar Wailua Falls. Bij deze toeristische stop is afgezien van de tentjes met prularia vrij weinig te zien. Er hangt een doordringende geur van iets rottends, en nadat we naar de auto teruglopen zien we het rottend karkas van een varken: eet smakelijk.
Haleakala National Park
We gaan maar weer snel verder naar Haleakala National Park. Nadat we onze Nationale Parkpas aan de ranger laten zien mogen we het parkeer terrein op. We kunnen hier kiezen uit twee trails: de Ohe’o Gulch, een rondje van een halve mijl of de Pipiwai Trail die 2 mijl enkele reis is. De tweede trail voert naar de Waimoku Falls en schijnt echt de moeite waard te zijn, dus wij kiezen voor de 4 mijl lange wandeling. De inspanning is onderweg te merken.
Na de eerste halve mijl die stijl naar boven leidt zijn we allebei net zeiknatte sponzen van het zweet. Gelukkig wordt de trail ietsje minder inspannend, als het een bamboe bos in gaat. Vermoeidheid wordt hier vervangen door een gevoel van geheimzinnigheid en een beetje angst. Het bamboe bos is erg dicht en donker. Als de wind waait klapperen de toppen van de bamboestammen tegen elkaar en maken daarbij een eng geluid. Het is net het sprookjesbos van roodkapje. Het bamboe bos open zich verderop en maakt weer plaats voor fig trees en ander tropisch hout.
Waimoku Falls
We lopen nu over bruggetjes en aangelegde vlonders zodat we niet op de drassige bodem hoeven te lopen. Uiteindelijk opent het gebied en voor ons zijn de Waimoku Falls in al hun grandeur te zien. De rots vanwaar de waterval begint strekt zich zeker 100 meter boven ons uit. Om nog iets dichterbij te kunnen komen moeten we ook nog een tweetal stroompjes oversteken. Door van steen naar steen te stappen en springen weten we dit te doen zonder natte voeten op te lopen. We gaan hier beiden op de foto en kijken wat rond, voordat we weer dezelfde weg terug nemen. Op de terugweg moedigen wij de wandelaars aan die nog op weg zijn naar de falls, net zoals anderen ons ook hebben aangemoedigd.
Zuidelijke route?
Officieel houdt de “Road to Hana” net voorbij Hana op, en kun je meestal niet helemaal het eiland omrijden. Recentelijk had een aardbeving de weg die wel verder gaat ook nog eens extra beschadigd, maar het lijkt erop dat de weg weer open is, dus wagen we het er maar op. De weg tot nu toe was al erg smal, en dat wordt niet beter. De kwaliteit van de weg neemt ook erg af en sommige stukken zijn niet meer dan een gravel pad, maar het is te doen en na verloop van tijd neemt de kwaliteit weer toe.
Uiteindelijk weten we via deze zuidelijke route weer op de highway te komen die ons terugvoert naar Kihei. Het is inmiddels donker geworden en door alle inspanning hebben we wel trek gekregen. We stoppen onderweg bij Thailand Cuisine voor een snelle maaltijd, en zijn uiteindelijk rond half acht weer bij het appartement. Allebei spoelen we het vuil van de dag weg onder de douche en maken plannen voor morgen.
Iao Valley en Lahaina, Maui, 9 December 2008
Vandaag rustig aan opgestaan en lekker getreuzeld met alles. Eerst een ontbijtje van gebakken eieren en wat restjes BBQ vlees van gisteren. Laat in de ochtend besluiten we richting Lahaina te rijden, maar de weg naar Lahaina was vanwege een ongeluk afgezet. Nadat we 15 minuten stil staan te wachten, word ik ongeduldig en keer maar weer om. We programmeren de GPS om ons maar naar de Iao Valley State park te leiden in plaats van Lahaina. De weg voert van de kust weg de binnenlanden in.
Iao Valley State park
In de Iao Valley op Maui is zwaar gevochten door verschillende elkaar de troon afstekende Hawaiiaanse koningen. Vroeg of laat kwamen ze bij de gevechten altijd in de vruchtbare Iao valley terecht omdat dit het meest bevolkte deel van Maui was. Dit was een vruchtbaar gebied waar de lokale boeren Taro verbouwden (een soort kool groente). Hier is ook de 2250 ft hoge pinnacle vanwaar de oorlogvoerende soldaten hun uitkijkposten hadden. We parkeren bij het state park en lopen de trail die middels verschillende borden de historie van dit gebied verteld. Er is hier veel water, en verschillende bergstromen komen hier bij elkaar.
In het verleden werden van deze bergstromen irrigatie kanalen afgeleid. Eerst om de Taro te wateren, later om de suikerriet te irrigeren die in de latere ontwikkeling van Maui grote economische belang had. In dit gebied is recentelijk ook een tuin aangelegd met meer van de planten die origineel hier groeiden. Het is een mooi gebied en de korte wandeling door de tuin is best de moeite waard.
Lahaina
Inmiddels verwachten we dat de files richting Lahaina wel zullen zijn opgelost dus doen we weer een poging in die richting te rijden. Ditmaal is er geen verkeer meer en de rit loopt van een leien dakje, alhoewel we dat van het tegenliggende verkeer niet kunnen zeggen. Daar rijden ze bumper aan bumper, waarschijnlijk nog het gevolg van het oponthoud eerder op de dag.
In Lahaina zoeken we naar een van de vele betaalde parkeerterreinen. We rijden de eerste voorbij, maar de volgende zijn al vol, dus toch maar weer terug. Volgens locals zouden we een “arm and a leg” moeten betalen om te parkeren, maar we zijn slechts $5 kwijt tot 6 uur s’avonds. In Denver zouden we waarschijnlijk het dubbele kwijt zijn in het downtown gebied, dus we voelen ons hier niet opgelicht.
Banyan vine tree
In het dorp lopen de kust weg af en kijken overal naar. Er is van alles te zien, het midden van het dorp wordt overheerst door een enorme Banyan vine tree, een soort overmaatse ficus. Takken schieten uit in alle richtingen die vervolgens weer luchtwortels heb laten dalen die weer in bomen zijn veranderd. Om het plein zijn wat historische gebouwen, die waren gerelateerd aan de walvis vaart die vroeger hier het meeste geld opbracht. Ook is hier een gevangenis waar de te luidruchtige matrozen werden opgesloten totdat ze hun roes hadden uitgeslapen.
Al met al is de stemming gezellig en gemoedig hier. We eten onderweg een ijsje, en nemen een lunch bij een van de talrijke eettentjes langs de weg. Als we het dorp bijna zijn uitgelopen op zoek naar een groot Boeddha beeld lijkt deze te ver weg te zijn en we gaan weer terug, nu de andere kant van de weg bekijkend. Na bija vier uur komen we weer bij de auto aan en gaan weer richting Kihei.
Onderweg besluiten we dat we nog het een en ander aan boodschappen nodig hebben, en aangezien alles hier op het eiland vrij duur is, besluiten we maar bij Walmart in te slaan om het betaalbaar te houden. Echter Walmart heeft ook niet alles, dus we rijden nog even naar een mall waar een Famous Footwear winkel is om “Jesus sandalen” te kopen.
In de mall treedt net de lokale Maui highschool band op en speelt kerstliedjes. Ze doen goed hun best, maar ook de kerstman die iets verderop kinderen op schoot neemt, kan ons niet echt in kerststemming brengen. Dat is ook moeilijk met palmbomen in de omgeving, een temperatuur die rond de 80F schommelt en de zon die er lustig op los schijnt…
Haleakala Crater, 10 December 2008
Vandaag gaan we naar de andere kant van het Haleakala National Park dat wordt beheerst door het topje van de slapende vulkaan. We gaan eerst even in het dorp eten bij de “Big Wave”, een lokaal eettentje dat een breakfast special aanbiedt voor $5.95. We plannen hier aan de tafel onze verdere dag, onder het genot van kerstmuziek die uit de luidspreker boven ons hoofd komt. Ik ben nog steeds niet in kerststemming. Het eten wordt gebracht door een stevige polynesische dame die wel respresentatief is voor het formaat dat we hier overwegend veel zien. De dunne hula danseresjes die je op TV altijd ziet, ben ik hier nog niet tegengekomen.
Weg naar de krater
De weg vanaf ons dorp naar de vulkaan krater is een kronkelige die op sommige plekken zeer steil naar boven gaat. Bij de ingang van het park laten we onze annual parkpas weer zien en mogen onze weg vervolgen. Slapende vulkaan dus, niet uitgedoofd volgens de rangers die we op weg naar boven tegenkomen. Ze zijn het niet helemaal met elkaar eens met betrekking tot de datum van de laatste uitbarsting. De meeste literatuur op dat gebied heeft het over 1790 als zijnde de datum voor de laatste uitbarsting, maar sommige kenners schijnen te denken dat het dichter bij 1600 moet zijn geweest.
Al met al genoeg reden om te vermoeden dat de vulkaan dik overtijd is en een uitbarsting binnenkort wel zal gaan gebeuren. Niet zo een als Mount St. Helen met een explosie die het halve dak eraf blaast, maar meer zoals op Big Island al enige jaren aan de gang is, met hier en daar kleine kratertjes die wat oprispingen hebben.
Uitzicht
Onderweg naar boven stoppen we twee keer om van het uitzicht te genieten. We hebben geluk want ook al is het een beetje heiig, er zijn nog geen dikke wolken die het zicht helemaal ontnemen. Wandelen hier is wel een tikkeltje meer inspannend gezien de hoogte. Het topje van de vulkaan bevindt zich op 10000ft (3000m), en ook al zijn wij de relatief grote hoogte van Denver gewend, we moeten af en toe ook even puffen om bij te komen na een klauterpartij.
De eerste stop maken we bij de Leleiwi overlook op ongeveer 8800ft. Daar werpen we onze eerste blik op de binnenzijde van de krater. Vanaf hier zien we ook de twee grote vulkaan toppen op Big Island, de rest van Big Island is gehuld in wolken. De volgende stop is bij Pa’kaoao Visitor’s center, niet ver onder de top op zo’n 9700ft. Vanaf hier hebben we ook zicht op het astronomisch observatorium waar we jammer genoeg niet mogen komen. Het observatorium ziet er een beetje science fiction-achtig uit. Het is een combinatie van wetenschappelijk en militair onderzoekstation.
Pu’u’ulaula summit
We rijden verder naar de Pu’u’ulaula summit, waar we via een korte rotsachtige trail uiteindelijk een uitzicht hebben rondom op alles beneden ons. Inmiddels wijn er vanuit het oosten wolken steeds dichterbij gedreven, en beginnen net over de rand van de krater naar binnen te “spoelen”. Het is een heel apart gezicht om langzaam maar zeker de wolken een kraag om de vulkaan te zien vormen. Vanaf hier kijk je neer op de bovenkant van deze wolken alsof je in een vliegtuig erboven vliegt.
Als we even later dan ook weer naar beneden rijden, moeten we door deze wolkenkraag heen. In het begin is het zicht nog wel te doen, maar na verloop van tijd verandert het echt in een dikke soep waar je niet meer dan 10 meter zicht voor je hebt. Dit in combinatie met de haarspeldbochten in de weg maken het ritje naar beneden wel een uitdaging, maar na verloop van tijd klaart het op en zitten we onder het wolkendek.
Lavender Farm
Gepke heeft in het Maui boekje gezien dat er hier in de buurt een lavendel farm is en we gaan dus daar nog even een kijkje nemen. Een smalle steile weg leidt ernaartoe en we stappen uit op het parkeerterrein. Het is niet wat we ervan voor hebben gesteld. Ik ben niet zo goed met geurtjes, dus het kleine winkeltje ben ik al gauw weer uit gevlucht. We doen nog een poging naar de omgeving te kijken, maar veel is er niet te zien dus gaan we maar weer verder op weg naar ons appartementje.
We nemen dit keer niet de highway, maar een van de binnenweggetjes terug naar Kihei. Onderweg komen we veel huisjes tegen waar locals wonen. Dit zijn niet de million dollar homes waar het eiland ook mee bezaaid is, maar kleinere woningen waar, te zien aan het aantal autos dat buiten geparkeerd staat, vele gezinnen in een woning wonen. Als we uiteindelijk thuis komen zijn we allebei heel erg moe, hetgeen niet zo verbazend is aangezien we de afgelopen dagen eigenlijk wel veel hebben gedaan. We doen het de rest van de middag rustig aan en ik maak later wat rijst met worstjes voor het avondeten.
Regen op Maui! 11 December 2008
Vanochtend staat Gepke eerst op en ik blijf verbaasd achter, ik heb zo vast geslapen dat ik niet goed weet waar ik ben. Het regent nog niet erg hard dus Gepke probeert wat te wandelen, terwijl ik probeer wakker te worden. Als ze terug is en ik heb gedoucht, gaan we op het balkon zitten om naar de regen te kijken, terwijl ik dit verslag bijwerk. Na verloop van tijd moeten we toch naar binnen verkassen, want de regen begint ook op het balkon te waaien. Inmiddels regent het zo hard, dat het strand wat niet meer dan 100 meter van ons appartement ligt, niet meer te zien is. De bliksem en donderslagen komen steeds dichterbij.
Het houdt zelfs niet op met zachtjes regenen, dus we besluiten toch maar even de auto te pakken om te zien of de regen wat meer watervallen heeft gemaakt langs de weg naar Hana. We rijden weer door Paia heen waar het op dit uur een stuk drukker is dan het vroege uur waar we hier de vorige keer waren.
Road to Hana in de herhaling
Opnieuw gaan we op zoek naar mile marker 10, waar volgens de lonely planet een waterval moet zijn die eigenlijk alleen redelijk is als het net heeft geregend. We stoppen bij de aangegeven plek, maar zien evenals de vorige keer geen waterval. Wel zijn er dit keer een paar kleine poeltjes die middels een paar stroompjes met elkaar in verbinding staan. Verder heeft de tropische omgeving nu een heel ander karakter gekregen in de stromende regen.
Om een of andere reden is het hier helemaal niet vervelend om in de regen te lopen. Ondanks de nattigheid is de temperatuur aangenaam. We stappen weer in de auto en proberen het een stukje verder op nog eens. Maar afgezien van kleine overstromingen op de weg, zien we geen nieuwe watervallen.
Eten bij Cafe O’lei
We keren maar weer om en gaan weer terug richting de beschaving. Het blijft met bakken uit de hemel komen. Dus veel anders dan naar huis te gaan zien er even niet in. We kijken thuis even wat afleveringen van “Life”. Vervolgens gaan we s’avonds uit eten bij het restaurant “Cafe O’lei” die goeie recensies krijgt. Het is nog niet zo druk als wij daar aankomen, maar het restaurant vult zich langzaam wel op. Ik bestel een “Ono Plate”; een soort visschotel met een lokale vis (Ono), grote garnalen, tomaten, groenten en aardappelpuree. Gepke neemt jumbo garnalen met rijst en groenten. Het smaakte allemaal erg goed, en wij moeten ons dan ook aansluiten bij de meningen over dit restaurant.
Als we uiteindelijk klaar zijn, regent het nog steeds pijpenstelen. We blijven dan ook de rest van de avond maar thuis TV/Computer kijken. De verwachting voor morgen is beter, we hopen het maar voor de zekerheid maken we maar plannen voor binnenactiviteiten.
Whale center en Aquarium, 12 December 2008
Aangezien het gisteren voor de meeste toeristen op het eiland een binnenzit dag was, gaan wij ervan uit dat de binnenactiviteiten vandaag wel lekker rustig zullen zijn. We gaan eerst ontbijten op het terrasje bij de Kihei Cafe. Tijdens onze maaltijd worden we belaagd door vliegen en vogels, het is een voortsurende veldslag om ons eten te beschermen.
Na het eten gaan we het Whaling Education Center opzoeken. We zijn daar al verschillende keren voorbij gereden want het zit vlak naast het appartement. Het is niet echt iets voor volwassenen merken we al gauw. Het is een klein gebouwtje met voornamelijk opstelling waar schoolkinderen kunnen leren over walvissen. We kijken wat rond, maar we besluiten maar weer verder te gaan naar het Oceanic Aquarium een stuk noordelijker.
Aquarium
Een van de eerste dingen waar we fors entree geld moeten betalen is het aquarium. De entree is $25/pp en nog eens $3 voor de audiotour. Het is een combinatie van binnen en buiten displays. Dit aquarium concentreert zich op de zeedieren die je in de omgeving van Maui tegenkomt. Dus alle vissen en coralen in de tanks zijn lokaal. Het is een interessante tour, en de aquarium tanks zijn indrukwekkend.
Bij een van de poelen buiten mag je ook de zeesterren, sponsen en vissen aanraken. De zeesterren lopen niet zo hard weg. Maar de vissen komen dichtbij en zwemmen heel hard weg als je ze probeert te aaien. Een van de indrukwekkendste aquaria is de grote tank waar je middels een doorzichtige buis onder de vissen doorloopt. Voortdurend zwemt er een grote rog over onze hoofden als we door deze onder water tunnel lopen. Zoals we al verwachten is het helemaal niet druk hier. Iedereen is weer naar het strand gevlucht na een hele dag regen.
Papawai Point
We gaan weer terug naar de highway om even te stoppen bij het uitzichtpunt Papawai punt. Hier staan meerdere mensen in de hoop een blik op een walvis te kunnen werpen. Het is eigenlijk nog te vroeg om veel walvissen te kunnen spotten, maar naar het schijnt zijn er al verschillende gezien. Walvissen komen naar Maui tussen Januari en Maart, maar soms met een uitloop van een maand aan beide kanten. Een man op het parkeerterrein zegt er een te hebben gezien. Ik tuur door de verrekijker. Heel in de verte zie ik iets vaags wat een walvis zou kunnen zijn. Echter zeker weten doe ik het niet. Op de vorige reis naar Big Island heb ik er verschillende gezien vanuit de helikopter. Maar ik weet niet goed hoe ze er vanaf het strand uitzien.
Wailea resort
Nadat we moe zijn van het turen gaan we terug naar het appartement om wat te zwemmen en te relaxen. We gaan later nog even naar het zuiden om bij de Wailea resorts een wandeling te maken over het mooi aangelegde pad langs het rotsstrand. Onderweg zien we overal bruidsparen die worden gefotografeerd in het licht van de ondergaande zon. Wij wachten ook even op een strandstoel tot de zon ver genoeg is ondergegaan zodat we een paar fotos kunnen maken, voordat we we teruglopen naar de auto. Op de terugweg stoppen we bij een klein winkelcentrum waar we een Thais restaurant vinden om te eten.
Laatste dag, 13 December 2008
De dag staat in het teken van inpakken en opruimen. Hoewel we een vrij late vlucht hebben, moeten we wel al om 10 uur uit het appartement zijn. We hebben wel besloten om de auto wat langer te houden, zodat we niet uren op het vliegveld hoeven rond te hangen. We hebben al gezien op het weerbericht dat het sneeuwt in Denver, dus het wordt een behoorlijke overgang voor ons. Voorlopig proberen we alles wat er nog is op te maken en vandaag ons nog een beetje te amuseren.
We ontbijten vandaag bij Stella Blues Cafe, waar de eigenaar blijkbaar in de seventies is blijven steken. De muziek die er gedraaid wordt is van Santana, Frank Zappa, The Who en Jimmy Hendrix. Ik bestel ditmaal French Toast, gemaakt van Sweet Maui Bread. Gepke doet zich tegoed aan een breakfast burrito zo groot als een buidelrat. Vanaf Stella zetten we onze tocht voort in noordelijke richting naar Kahului waar we een stop maken bij de haven.
Kahului Haven
We hadden gehoopt hier een leuk wandelgebied te vinden, maar ook hier alleen een brak liggend industrie terrein wat er niet uitnodigend bij ligt. Ze kunnen hier nog een hoop verbeteren als ze wat meer toeristen willen trekken, maar wij vragen ons af of ze dat wel willen eigenlijk. Het lijkt erop dat ze zich meer inspannen om het eiland juist minder toeristisch te maken. Misschien begrijpelijk vanuit een cultureel standpunt, maar niet vanuit een economische en zo te zien kunnen de eilandbewoners wel wat inkomen gebruiken.
Ondanks de omgeving gaan we hier toch even de boel verkennen en lopen over een soort schiereiland naar de rotsen waar de branding hevig tegen de basalt stenen aan bruist. We maken fotos van het omhoog spuitende zeeschuim, en staren in de verte. De lucht begint dicht te trekken en we wandelen weer naar de auto.
Walvissen
We gaan even bij een schrapboekwinkel “Island Paperie” wat materiaal halen voor Gepke’s schrapboek voor Maui. Daarna rijden we naar het noorden om nog even op verschillende uitkijkpunten over de oceaan te kijken. Ook hier weer mensen die toch walvissen hebben gezien. Nogmaals met de verrekijker over het water getuurd, en weer zie ik iets wat een walvis zou kunnen zijn maar misschien ook niet, tot opeens … ik zie wat een golf kan zijn maar ook een bultrug, en ja hoor daar steekt even later zijn v-vormige staart uit het water. Het is wel heel ver weg, maar met de verrekijker goed te zien. Gepke staat even later ook te turen, maar het dier is alweer ondergedoken.
Dragon Teeth
We rijden weer terug de andere kant van Maui richting Lahaina, om ietsje verder bij het Ritz Carlton resort een kijkje te nemen. Vlakbij de golf course van dit resort zit een rotsuitstulping die de “dragon teeth” wordt genoemd. Het is een vreemd licht gesteente met zeer grillige vormen en bij een gedeelte waar de rotspunten recht omhoog staan, lijkt het net alsof je in de bek van een groot beest staat. Vandaar de naam dragon teeth.
We lopen vervolgens over het terrein van de resort naar boven, langs het zwembad via de lobby weer naar buiten. Het ziet er allemaal er mooi en vooral duur uit. Via een omweg komen we druipend van het zweet weer bij de auto. De wandeling is niet echt inspannend, maar het weer is erg drukkend geworden en de vochtigheid schommelt rond de 100%. De kleinste inspanning wordt beloond met een hevige zweetpartij.
Huis kopen in Lahaina
We rijden terug naar Lahaina waar we besluiten bij de Mala Ocean Tavern wat te gaan eten aangezien wij op onze terugvlucht geen eten krijgen. Net voordat we bij het restaurant zijn, zien we een bordje staan dat duidt op een “open house”, ofwel een woning in de verkoop. We stoppen even, kijken kan toch geen kwaad?
Meteen als we binnenkomen zien we al dat dit duidelijk buiten onze prijsklasse ligt. Na een week op Maui hebben we wel een beetje door wat de prijzen van onroerende goederen zijn. Ons appartementje bijvoorbeeld moet rond de $300k opbregen, en heeft geeneens een aparte slaapkamer. Deze woning ligt aan zee, heeft drie slaapkamers, uitzicht op het zwembad en op de stille oceaan en is duidelijk stijlvol ingericht. Voor het luttele bedrag van $799,000 mogen we het de onze noemen.
In Denver zouden ze dit een 3 bedroom appartement noemen, en zou het nauwelijks $200k opleveren. Maar Maui is geen Colorado. Volgens de makelaar levert het appartement gegarandeerd $4000/maand op als je het als vakantie woning verhuurt. De servicekosten zijn $1300/maand, maar daar zit ook de vrij dure onroerend goed verzekering in. Er blijft dus nog genoeg over om zelf te financieren, dus wij bedanken maar voor de eer.
Eten in Lahaina
Het restaurant Mala Ocean Tavern dat we hebben uitgekozen is geen goedkope tent, maar het eten is er overheerlijk. Toen we binnenkwamen was er nog niemand, maar tegen de tijd dat we weer weggaan is het stampvol en moet men op een plekje wachten. Als wij naar buiten lopen, blijkt het pijpenstelen te regenen.
In de stromende regen rijden we terug naar Kahulai, waar we om nog even de tijd te rekken gaan we wat rondwandelen in de Maui Mall en later ook bij de Queen Ka’Ahumanu Center, een andere shopping mall. Uiteindelijk brengen we rond half negen de auto terug naar Hertz, waar ze ons een extra dag inrekening brengen omdat we vier uur te laat zijn met inleveren. Dat hadden we wel verwacht, en we vonden het wel de kosten waard.
We moeten zeer lang in de rij staan bij de United incheck balie voordat we naar security door kunnen lopen. Inmiddels is het 10 uur in de avond en wachten we op onze vlucht die rond half twaalf naar Los Angeles gaat. De week is weer om, en net als de vorige keer hebben we moeite ook dit eiland los te laten. Maar ons hart ligt toch meer op Big Island als we het voor het kiezen hadden.
Groetjes van ons,
Loek & Gepke