Montana, September 2018

Vakantie in Montana

We zijn net terug van een “road trip” door de staat Montana.  Het was wat laat in het jaar, maar de winter laat nog even op zich wachten. Al met al durfden we het wel aan om naar onder andere Glacier NP te gaan.  Voordeel als je zo laat in het seizoen gaat is dat het erg rustig overal is. Nadeel is dat veel al dicht is.  Het is in Amerika zo dat praktisch gezien de zomer periode loopt van Memorial Day (laatste Maandag in Mei) tot Labor Day (eerste Maandag in September).  Dat zijn dan ook de dagen dat vele attracties open zijn, maar ook de periode waarin het druk is en duur.

Als tegenslag hadden wij ook nog eens dat er verschillende branden heersten in Glacier NP, waardoor we niet overal konden komen, maar we hebben toch genoten van de gebieden waar we wel konden komen.  Op verzoek van lezers van vorige verslagen heb ik ditmaal ook links van hotels, restaurants en bezienswaardigheden in dit verslag verwerkt, dat helpt bij het plannen van hun toekomstige road trips.

Vertrek

Op een Maandag gingen we weg, dus geen weekend verkeer om rekening mee te houden. We gingen naar de Alamo Hotel, onze eerste stop, in Sheridan Wyoming.  Deze eerste dag zijn meer de kilometervreters om in Montana te komen.  De kale vlaktes van Wyoming nodigen uit om snel doorheen te kruizen.  Er is onderweg wel het een en ander te zien, maar wij hebben de meeste bezienswaardigheden hier al bij eerdere vakanties gezien.  Ik kan Fort Laramie bijvoorbeeld van harte aanbevelen.  We overnachten in Sheridan en eten bij de Wyoming Rib & Chop House.

Billings

De volgende dag zijn we meteen verder gegaan naar Billings, onze eerste stop in Montana.  Onderweg hebben we ontbeten bij de Branding Iron Cafe en zijn we gestopt in de omgeving van Lovell, WY om een Medicine Wheel te bekijken.  Dit is een voor Native Americans spirituele plek waar ze gesloten traditionele bijeenkomsten hebben en hun religie beoefenen.  Het is een steile wandeling van ongeveer 1,5 miles in een ruige omgeving.

Om een of andere reden besloot mijn voet op deze eerste dag van de vakantie te protesteren. Een timing van Lik-Me-Vestje, waardoor deze klim voor mij een extra investering was.  Ik heb de rest van de vakantie geprobeerd de pijn te negeren.  Wij rijden verder via Big Horn Canyon en de Devil’s Canyon Overlook en gaan we naar Billings waar we na het inchecken in ons hotel de Baymont naar Outback gaan voor een lekkere steak.

Great Falls

Op Woensdag maken we gebruik van het bij dit hotel inbegrepen ontbijt en gaan we via de Kings Hill Scenic Byway naar Great Falls, Montana.  Op deze route die door de Lewis en Clark National Forest leidt, komt Montana wat meer tot zijn recht.  Het is bijna uitgestorven onderweg en we komen vrijwel geen ander verkeer onderweg tegen in dit mooie landschap.  Onderweg maken we een wandeling naar Memorial Falls, het is een korte wandeling en zien bijna niemand op deze trail.

Wel overal waarschuwingen voor beren en het advies af en toe lawaai te maken zodat eventuele beren voor je opzij gaan.  Verder is het advies om berenspray te gebruiken mocht een beer je aanvallen, en niet met je pistool op ze te schieten; dat maakt ze alleen bozer…

Als we in Great Falls, Montana bij ons hotel, de Greystone Inn, hebben ingecheckt, zie ik tot mijn stomme verbazing een telefooncel op het parkeerterrein.  Ik dacht dat die eigenlijk waren uitgestorven en maak een foto om die op Facebook te delen.  Veel keuze voor eten is hier niet, en het wordt dus Perkins, een chain restaurant vergelijkbaar met Denny’s of Village Inn.

Fort Benton

Het is inmiddels alweer 13 September, gelukkig een donderdag en niet een vrijdag voor bijgelovige mensen.  We gaan op weg naar Cut Bank, waar we een AirBnB hebben gehuurd.  Vanuit daar willen we uitstapjes maken naar Glacier National Park hier in Montana.  Cut Bank ligt niet bepaald naast het park, maar ondanks dat we laat in het seizoen zijn, is dit een van de weinige betaalbare plekken die we kunnen vinden.

Na het ontbijt gaan we op weg, met als eerste stop Fort Benton.  Fort Benton, Montana is een leuk plaatsje waar men het originele fort weer in originele staat te brengen.  We kopen kaartjes die ons twee dagen lang toegang geven tot het fort en het verderop gelegen Agricultural Museum.  Het meisje die ons de kaartjes verkocht sprak het laatste zo beroerd uit, dat ik niet meteen doorhad wat ze bedoelde.  Overigens sprak het onderwerp (landbouw) mij in eerste instantie niet echt aan. Na overleg besloten we er toch een kijkje te gaan nemen, na een bezoek aan het fort.

Binnen in het fort

In het fort zit een man in 19de eeuwse klederdracht, een soort pak van buffelhuid, en vertelt het een en ander over het ontstaan en hoe mensen hier leefden.  Zoals we inmiddels wel gewend zijn, zijn we de enige bezoekers hier en kunnen overal in en op ons gemak bekijken.  Het was meer een handelspost dan een militair fort.

Dit blijkt wel uit sommige artikelen die je hier nog kunt vinden. Bijvoorbeeld een “huidenpers” die werd gebruikt om de omvangrijke huiden samen te persen tot kleiner handelbare pakketten.Veel van het fort was gemaakt van adobe modder bakstenen, die in de loop van 150 jaar waren vergaan.  Hier en daar kunnen we de resten van dit soort muren onder afdakjes bewonderen.  Nu was men bezig gebouwen met een soort baksteen die op adobe lijkt weer te restaureren.

Agricultural Museum

Na het fort lopen we door het dorp naar het Agricultural Museum; waar ik moet toegeven wel een beetje van onder de indruk ben.  Het is interessant te zien hoe men in de eerste dagen het land hier bewerkte. Het museum volgt een indeling die voert van originele vestiging in de 19de eeuw tot het heden. Soms indrukwekkende agrarische apparaten waarvan de taak niet meteen duidelijk is, maar middels bordjes wordt uitgelegd wat ze doen.  Achteraf ben ik prettig verrast door dit museum.

Gepke loopt naderhand nog een stukje langs de rivier, maar ik moet door mijn pijnlijke voet maar even bij de auto blijven.  De rivier hier is de Missouri River, een belangrijke rivier bij het openleggen van het westen van Amerika. Hierdoor werd Fort Benton een van de eerste plekken die in Montana werd gekoloniseerd door Europeanen.  De lokale bevolking is hier nog steeds, maar wonen allemaal in nabij gelegen reservaten.  Veel zijn ook volken die van elders in Amerika gedwongen hiernaartoe zijn verplaatst.

Cutbank AirBnB

Vanuit Fort Benton gaan we verder, en vinden we met enige moeite in Cut Bank uiteindelijk de AirBnB. We zijn we in eerste instantie even teleurgesteld.  Het huisje is een soort verbouwde “single wide” en staat aan de rand van het dorp, vlak naast een RV park.  Het is schaars aangekleed met 70’s meubilair. Er zijn bijna geen zaken om mee te koken en het ruikt er een beetje vreemd.  De eigenaar zien we pas s’avonds als hij ineens voor de deur verschijnt, maar hij laat wel zo nu en dan middels een text berichtje weten waar we moeten zijn.

Wij zijn niet voor een gat te vangen. We rijden het dorp in om even bij Albertson’s boodschappen te doen. We kopen eieren, brood e.d. voor het ontbijt, en een luchtverfrisser voor de kamer.  Op deze wijze weten we het toch een beetje huiselijk te maken. Later op de avond leggen we ons erbij neer. Letterlijk; op een van de kleine bedjes in de twee slaapkamers die het huisje rijk is.  In de avond kwam de eigenaar nog even langs, en zijn verschijning verklaarde veel over hoe het huisje eruit zag.

Hij blijkt ook de beheerder te zijn van het naastgelegen RV park, en is een 2 meter lange, 200+ kilo verschijning, gekleed in een vuil T-shirt en even smoezelige korte broek.  Maar hij lijkt verder een hart van goud te hebben en probeert ons te helpen met suggesties voor uitstapjes in Glacier.  Hij waarschuwt ons ook nog voor de branden in Montana, maar daar waren wij al van op de hoogte en hebben onze route daarvoor aangepast.

Beren onderweg

s’Morgens zien we tot onze verbazing herten achter het huis rondlopen, dus blijkbaar vind de natuur zijn weg wel hiernaartoe.  We ontbijten en stappen in de auto voor onze eerste rit naar Glacier.  Vervolgens gaan we naar het Many Glacier gebied waar we de Swiftcurrent Nature trail lopen.  We parkeren vlakbij de Swiftcurrent Motor Inn en lopen min of meer een rondje om het Swiftcurrent Lake. Onderweg kunnen we op de bergrug door de verrekijker beren zien lopen.  Op het parkeerterrein is ook iemand met een soort telescoop waar we doorheen mogen kijken.  Deze “verrekijker” is zo sterk dat de grizzly die er doorheen te zien is nauwelijks in het beeld past.

Ik vind het bekijken van beren op afstand wel zo prettig; ik hoef niet echt oog in oog te staan met een beer van 400 kilo.  We kopen een ijsje bij het Many Glacier Hotel dat aan het meer ligt, waarna we verder lopen terug naar de auto.  We nemen dezelfde weg weer via Browning terug naar Cut Back.

Gezien het gebrek aan potten en pannen in onze AirBnB, hebben we een goeie smoes om uit te eten, hetgeen we doen bij de Big Sky Cafe in het dorpscentrum van Cut Bank.  Het is een typisch lokaal tentje en de eenvoudige maaltijd smaakt ons prima.

Glacier National Park

Het is Zaterdag en we gaan ditmaal het park bij St. Mary Glacier in en kunnen we over de Going to the Sun Road rijden tot aan Logan’s pass, waar de weg opnieuw is afgesloten vanwege de branden.  Het is te merken dat het weekend is in Montana, het is overal een stuk drukker in het park, ondanks de afsluitingen als gevolg van de branden.

Ditmaal doen we een steile klim naar de Hidden Valley Overlook.  Er is een soort houten boardwalk aangelegd naar boven, en het is druk op het pad.  Naarmate je verder komt, merk je dat veel mensen halverwege omdraaien en weer teruglopen.  Dat is jammer voor hun, want ietsje verder kun je berggeiten zien en op sommige punten zijn ze maar een paar meter van je af.  Wij lopen dus maar verder, waar de trail steeds minder bevolkt wordt, al zien we wel overal mensen.  Het pad eindigt bij de overlook waar je een mooi uitzicht hebt over Hidden Lake en het verderop gelegen Bearhat Mountain.

Het eten gisteren bij Big Sky Cafe was zo’n succes dat het werd geprolongeerd.  Ditmaal nam Gepke de keuze van het menu dat ik gisteren had; er is maar een beperkte keuze en ze vond dat mijn eten er wel lekker uitzag.

Kalispell

Op Zondag checken we uit de AirBnB en gaan we via Glacier naar Kalispell, Montana.   Wij zijn blijkbaar de laatste gasten van deze AirBnB, want de eigenaar laat ons weten dat hij er geen zin meer in heeft.  Om eerlijk te zeggen, denk ik dat het niet een groot gemis zal zijn…  Onderweg naar Kalispell maken we toch weer even een korte en natte wandeling bij Lake McDonalds bij West Glacier.

Het is jammer dat we niet de hele rit kunnen maken over de Going to the Sun Road, het moet erg mooi zijn. Dat bewaren we dan maar voor een ander keertje.  We rijden naar de Greenwood Village Inn in Kalispell waar we dit keer overnachten.  Het diner wordt genuttigd bij Hops Downtown Grill.

National Bison Range

Het weekend is weer achter de rug en op Maandag maken we ons op om weer langzaam naar het zuiden af te zakken.  Vanuit Kalispell gaan we naar Butte, maar de rit daarnaartoe is belangrijker dan de bestemming.  Onderweg is namelijk het National Bison Range Park, waar men probeert middels verstandig fokken, wat meer variatie te brengen in de beperkte genenpoel van de nog overgebleven Bisons in Amerika.  We rijden langzaam door dit gebied, waar overigens ook herten blijken rond te hangen.  Hier en daar kunnen we bisons van nabij fotograferen, als ze liggen te rollebollen in het zand.

Garnett Ghost Town

Na de bisons rijden we naar Garnet Ghost Town, een rit die ons niet in de kouwe kleren ging zitten, want het ging over een vrij moeilijk begaanbare gravelweg.  Het begin ging nog wel, maar naarmate we hoger in het landschap kwamen werd de weg steeds slechter.  Op een gegeven moment liep de onderkant van de auto vast, en nadat ik het weer had losgewerkt, besloten we de auto maar achter te laten en het laatste stukje te lopen.

Het dorpje Garnett was in ieder geval wel de moeite waard.  De nog overgebleven gebouwtjes waren vrij toegankelijk en van goed commentaar voorzien.  Toen we even later met een van de rangers hier praten, blijkt dat wij onnodig over de moeilijke weg waren gekomen.  Er is een goeie gravelweg die van de andere kant komt…  Dat is zoiets als een berg beklimmen en dan horen dat er een roltrap is aan de andere kant.  We hebben de auto opgehaald en weten met pijn en moeite toch op de makkelijke weg terug naar de beschaving te komen.

Uiteindelijk komen we in Butte, Montana aan waar we de komende twee nachten in de Super 8 alhier verblijven.  We eten s’avonds Mexikaans bij de Three Amigos.

Berkley Pit

Het is Dinsdag 18 September en we nemen een ontbijt inbegrepen in ons hotel.  Vandaag gaan we de stad Butte en omgeving in ons opnemen.  Het is geen grote plaats, maar er is wel het een en ander te zien waar de locals trots op zijn.  Een van die zaken is een twijfelachtige naar mijn idee, namelijk de Berkeley Pit.   Dit is een overblijfsel van een open pit koper mijn, en het enige wat er nog over is, is een enorm gat met daarin water van zeer giftige samenstelling.

En wat doe je als je mijn onvoldoende geld opbrengt?  Dat toon je zo’n gat vol trots aan toeristen die door je stadje reizen.  Dus wij stonken daar ook in en hebben twee kaartjes gekocht om te kijken (gelukkig niet duur).  Je moet daar niet te diep inademen, want het water in dit gat is oplosmiddel voor zware metalen als arsenicum, cadmium, zink en zwavelzuur.  Er schijnt zoveel zware metalen in het water te zitten, dat ze die niet eens meer uit de grond hoeven te halen; ze kunnen het gewoon uit het water zuiveren…  Op naar de volgende toerist trap!

World Museum of Mining

Ditmaal niet een toerist trap, maar de World Museum of Mining waar we allebei wel leuke dingen vonden.  Binnen veel historie over hoe in Montana van alles uit de grond werd gehaald, en buiten een historisch dorpje waar je kan zien hoe men hier vroeger leefde.  Echt wel een bezoekje waard.  We sluiten de dag af met een bezoek aan Granite Mountain Overlook, waar een memorial is gemaakt. Deze herdenkt het mijn ongeluk in Granite Mine, waar op 8 Juni 1917 in een keer 168 mijnwerkers om het leven kwamen.  Het is een mooi punt om te genieten van het panoramisch uitzicht rond Butte.

We nemen een late lunch in de vorm van een vreemd gevormd broodje bij de Staggering Ox in het dorp en hebben dus s’avonds geen honger en eten dan alleen een ijsje van McDonald.

Viginia City

Op Woensdag trekken we weer verder naar Bozeman, de grootste stad in Montana maar nog steeds slecht 55000 inwoners.  In heel Montana wonen er slecht een miljoen mensen en dat op een oppervlak die bijna 9x keer zo groot is als Nederland.  Geen wonder dat je niet veel mensen tegenkomt onderweg.  We hebben vandaag besloten onderweg te ontbijten en de keuze valt op Virginia City Cafe.

Virginia City is een dorp waar men zoveel mogen gebouwen probeert in authentieke stijl van de 19de eeuw te houden.  Je kunt over de houten stoepen van het dorp lopen en een blik bij de gebouwen naar binnen werpen.  Het zal er in het hartje van de zomer wel een stuk drukker zijn, maar wij liepen hier met slecht een of twee andere verdwaalde toeristen.  Ik denk dat we hier in de zomer nog maar een keer terug moeten komen.

Museum of the Rockies

We rijden verder naar Bozeman waar we de Museum of the Rockies met een bezoek vereren.  Weer blijkt dat je niet te laat in het jaar naar zo’n plek moet gaan, want het Tinsley House die hier staat en ik graag had bezocht is gesloten voor de winter.  Maar het is niet een tevergeefs bezoek, want binnen hebben ze een van de grootste verzamelingen paleontologische fossielen.  Ze hebben hier de grootste schedel ooit gevonden van een Tyrannosaurus Rex, en als je daarnaast staat voel je je knap klein.  We kunnen ook in lekker luie stoelen achterover genieten van een voorstelling in het Planetarium over Dark Matter.

American Computer Museum

Hierna gaan we ook nog even naar het gratis American Computer Museum.  Met mijn achtergrond natuurlijk een verplicht nummer.  Maar ook Gepke vond het zelfs leuk om te zien, omdat er ook nog apparatuur stond van haar oude werkgever in Nederland: Digital Equipment Corp.  Het was gratis, maar we hebben wel een donatie achtergelaten.

Inmiddels wel trek gekregen dus op naar Saffron Table voor een hapje eten.  Jammer genoeg bestaat dit restaurant niet meer, anders hadden ze het van mij wat dichter naar ons huis mogen verplaatsen: lekker!  Dan weer terug naar het hotel.  Daar blijkt weer een voordeel van het reizen later in het jaar; we hoeven niet een lawaaierige airco te laten razen om koel te kunnen slapen.  Gewoon het raam s’nachts openzetten, want het is dan bijna rond het vriespunt.

Bearthooth Highway

De volgende dag kiezen we een scenic route van Bozeman naar Cody in Wyoming.  Voor de meeste toeristen is Cody meer een plek om te overnachten als je Yellowstone bezoekt.  Echter wij kiezen er deze vakantie voor om Yellowstone te vermijden; wij komen daar al vaak genoeg.  In plaats daarvan gaan we na een ontbijt bij Bearstone Cafe via de Beartooth Highway and Chief Joseph scenic byways richting Cody.  De weg Montana uit leidt door een hoge pas, bijna 11000 foot, en het weer wordt slechter achter ons en onderweg valt er af en toe een sneeuwvlok.

Voor ons zien we af en toe blauwe lucht door de wolken maar achter ons blijft er de dreiging van sneeuw.  Dus we drukken voort, want het is geen lolletje om hier in de sneeuw vast te komen zitten. Iets dergelijks kan hier zonder waarschuwing gebeuren, hetgeen de vele slagbomen om te weg af te sluiten wel bewijzen.  Desalniettemin kunnen we genieten van de vergezichten op de route. Althans als je niet de chauffeur bent, want dan let je meer op de afgronden bij de haarspeldbochten.

Cody en terug naar Colorado

We bereiken Cody waar we een cabin hebben gereserveerd bij Buffalo Bill Village Cabins. We nuttigen ons diner bij een soort Ierse kroeg Pat O’Hara.

De laatste dag van de vakantie zetten we het verstand op nul en blazen we over de highways naar Aurora, waar we om 5 uur in de middag aankomen.  Een afstand vergelijkbaar met Amsterdam – Berlijn, maar minder stressvol.  Onderweg stoppen we in Casper nog even voor brunch bij Eggingtons.  In Casper komt nog even de herinnering boven van ons bezoek hier vorig jaar op de motor, toen we hier de zonsverduistering meemaakten.  Het is gelukkig nu niet zo druk als toen. De afstand waar wij bijna acht uur over deden naar huis, leggen we nu in minder dan 4 uur af.

Groetjes van ons,