Hi guys,
Eindelijk (of is het alweer?) een teken van leven van Loek en mij = Gepke oftewel Jill zoals ik mezelf hier noem. Wel een rare gewaarwording trouwens. In Nederland was ik vrij uniek. De enige andere Gepke die ik kende is een aantal jaren geleden geëmigreerd naar Canada (heeft zeker met de naam te maken). Hier gebeurt het nogal eens dat ik de naam Jill hoor en dat men mij niet aanspreekt. Zal wel wennen, denk ik.
Het gaat heel goed met ons.
Op 4 november zijn eindelijk onze spullen aangekomen. Toen we op 1 september hier in de flat trokken, hadden we er op gerekend (en dat was ook door de verhuizer toegezegd) dat onze spullen eind september zouden aankomen. We hebben dan ook alleen het meest noodzakelijke gekocht zoals TV, stofzuiger, slaapbankje, etenswaren, een paar kookpannetjes, 2 bekers, 2 borden, 2x bestek. De lege dozen van onze aanschaffen gebruikten we als tafel. 4 weken is dit wel te overzien, maar je kunt gerust stellen dat dit na 2 1/2 maand onze neus uitkwam.
We zijn dan ook helemaal niet blij met Van der Lee verhuizers uit Utrecht. We hebben ze inmiddels een boze brief gestuurd en ze aansprakelijk gesteld voor de geleden schade. Hadden ze meteen gezegd dat de spullen pas in november aan zouden komen, dan hadden we daar rekening mee gehouden. Nadat Van der Lee onze spullen midden augustus had opgehaald, hebben we niets meer vernomen. We hebben begin september doorgegeven dat we een adres hadden en toen werd het nog stiller. Toen we eind september navraag gingen doen, bleken de spullen pas 24 september uit Nederland te zijn vertrokken. Normaliter doet de boot er 8-10 dagen over naar Houston, Texas. In ons geval duurde het 3 weken (zeker een ommetje gemaakt naar een tropisch eiland of zo).
Toen de spullen eindelijk in Houston aankwamen, moesten ze per trein naar Denver worden verzonden. Ook dit duurde om een of andere reden 3x zo lang als anders. Eindelijk op donderdag 4 november (het regent hier bijna nooit, maar net uitgerekend op die dag regende het (met natte sneeuw)). De container werd voorgereden en Loek mocht officieel het zegel verbreken. Maar, vergeet het maar. De chauffeur die de container voor kwam rijden, kreeg een urgent telefoontje van de Douane. Stop, alles moest weer worden verzegeld, men wilde toch nog een en ander komen controleren. De moed zonk ons in de schoenen. Een paar telefoontjes gepleegd en wat bleek: misverstand tussen de douane in Houston en de douane in Denver. Hun fout, gelukkig, maar toch weer anderhalf uur verloren.
We hadden een aantal mannetjes ingehuurd om te helpen de spullen naar boven te sjouwen en hun klok tikte wel door. Gelukkig zou de douane ons hier een vergoeding voor sturen (nog niet ontvangen trouwens). Uiteindelijk kon het sjouwwerk beginnen. Het meeste werk was echter niet het versjouwen van de spullen, maar het openbreken van een 5-tal kratten die zich in de container bevonden. Loek en de opzichter van door ons ingehuurde mannetjes zijn hier het grootste gedeelte van de dag mee bezig geweest.
De mannetjes (ik kan het niet helpen, maar het waren niet echt Arnold Schwarzenegger types, meer het soort dat je op de hoek van de straat voor het arbeidsbureau oppikt en waarvan ik me aanvraag of ze wel legaal in het land waren, maar ja wat wil je ook voor $8 per uur). Als ze een doos naar boven hadden gesjouwd liepen ze al volop te hijgen. Enfin, we hebben alles goed doorstaan en tegen drieën was alles binnen. We konden er zelf nog maar net bij.
Het grappigste van alles was dat we dezelfde middag een afspraak hadden met onze Makelaarster (Millie, een uitermate aardige dame van toch wel tegen de zeventig). Tijdens de weken zonder spullen, trokken we er zo veel mogelijk op uit en gingen bijna ieder weekend huizen bekijken. De rente is laag, het aanbod is hoog, maar de prijzen stijgen. Omdat we thuis niets te zoeken hadden, gingen we rondrijden en zgn. ‘Model homes’ bekijken. Dit zijn modellen van huizen die in en rond Denver gebouwd gaan worden. Ik denk dat we toch wel zeker zo’n 25 verschillende huizen hebben bekeken (alleen al in onze prijsklasse).
We zijn overal gaan kijken en hadden uiteindelijk een paar huizen gezien die ons wel aanspraken. Daar we echter nog niet wisten waar we wilden gaan wonen (hangt natuurlijk ook af van waar je werkt – het is hier nl. niet (meer?) zo dat men gigantische afstanden aflegt van huis tot werk. Een maximum van 20 kilometer is toch wel de limiet). Een paar weken geleden zagen we een huis waar we beide meteen verliefd op waren. Helaas het was te duur (basisprijs ging nog wel, maar met alle extra’s ging het boven het door ons gestelde budget).
De week daarop reden we weer over Denver’s wegen en zagen, zomaar temidden van eigenlijk verder niets, de bekende bordjes die aangaven dat er woningen gebouwd werden. Het bleek een buitenwijk van Denver te zijn (ten oosten van de stad, tussen het nieuwe en oude vliegveld in). We gingen kijken, en wat zagen we, ons droomhuis, maar dan wel $20.000 goedkoper dan wat we eerder gezien hadden (grondprijzen verschillen nogal hier nogal in de omgeving).
We gingen het model bekijken en het verkoopkantoor vertelde ons dat ze een dergelijk huis ook beschikbaar hadden voor november oplevering (nu dus). De oorspronkelijke kopers hadden zich op het laatste moment moeten terugtrekken. Dit leek te mooi om waar te zijn. Het huis had bijna alles wat we wensten, alleen het probleem was, hoe krijgen wij een hypotheek. We werkten nl. allebei nog via een uitzendbureau. Ook al hebben we wel vrij veel eigen geld, toch geen hypotheek mogelijk. We zijn gaan praten met een vertegenwoordigster van een hypotheekbank. Nadat we een grote hoeveelheid formulieren hadden ingevuld, werd het afwachten (dit is allemaal nog maar twee weken geleden!). We zijn wel stiekem gaan kijken naar een koelkast, eethoek enz. maar durfden nog niets te kopen.
Vanmiddag werd ik ineens gebeld door het bouwbedrijf, of we a.s. dinsdag 30 november 08.00 uur bij de oplevering konden zijn. Ik viel bijna van mijn stoel. We hadden hier niet zo snel op gerekend, en ook hadden we nog nog niets van de hypotheekbank gehoord of we nu wel of niet een hypotheek konden krijgen. Toen we vanavond thuiskwamen was er een berichtje op het antwoordapparaat van de hypotheekbank dat alles goedgekeurd was. Gelukkig hebben we een lang weekend voor de boeg (donderdag is het een verplichte vrije dag -Thanksgiving-, en vrijdag zijn alle bedrijven gesloten). Dan hebben we even een paar dagen om een en ander op een rijtje te zetten. Al met al ontzettend spannend.
Ik heb inmiddels een vaste baan. Sinds half september werk ik als uitzendkracht bij Princeton Masters International, een ‘career marketing en outplacement’ bedrijf. Als bedrijven mensen moeten ontslaan, helpt een bedrijf zoals het onze om deze mensen weer aan werk te helpen. Daarnaast bestaat op dit moment het grootste aantal klanten uit mensen (voornamelijk midden en hoger management) die van baan willen veranderen (dus vrijwillig ontslag hebben genomen en op zoek zijn naar een andere carrière). Men betaalt een bedrag (afhankelijk van het niveau van de dienstverlening, beginnend bij $3000 per persoon). Hiervoor krijgt men een uitgebreide ondersteuning van de zgn. Consultants. Zij helpen bij het samenstellen van de “resumees” (curriculum vitae, een ander Nederlands woord ken ik niet), krijgen toegang tot allerlei informatie over allerlei bedrijven (door de gehele Verenigde Staten), krijgen les in interview technieken, hoe bedrijven te benaderen, enz. Daarnaast krijgen ze een zgn. implementatiepakket.
Dit is wat ik doe. Ik assisteer bij het samenstellen van sollicitatiebrieven, advertenties, telefonisch onderzoek, enz. Al met al wel veel tikwerk, maar het is een ontzettend leuke omgeving en men is mij erg dankbaar voor alles wat ik doe. Het is erg hard werken, maar dat vind ik niet erg. Ik was eerst van plan eerst eens goed om me heen te kijken voor ik een vaste baan aannam. Ik heb hier en daar gesolliciteerd (o.a. bij Martinair die iemand zochten op het vliegveld), maar dit werd allemaal niets. Daarnaast is werken voor een uitzendbureau ook niet alles. Je hebt verder geen secondaire arbeidsvoorwaarden.
Daar Loek zijn sollicitatie pogingen ook niet veel opschoten, heb ik besloten een vaste baan te accepteren bij Princeton. Ze wilden me nl. heel graag hebben, Ik werk nl. hard en zorg dat mijn werk op tijd klaar is. Het is een snel groeiend bedrijf met veel mogelijkheden en die moet je hier in de USA altijd aanpakken. Ik krijg een redelijk salaris, 1 ziektedag in de 2 maanden. Deze zijn niet overdraagbaar naar een volgend jaar, dus ik moet zorgen in ieder geval 6 dagen per jaar ziek te zijn; dit zal niet moeilijk zijn, want ik krijg slechts 5 (vijf) vakantiedagen na 1 jaar dienstverband. Dus volgend jaar december mag ik pas een weekje vakantie nemen. Hoe we dit overleven, zullen we wel zien. Het is wel mogelijk om onbetaald verlof te nemen, maar liever niet meer dan 2 weken.
Je kunt je voorstellen dat vakanties naar Australië voorlopig uit de boze zijn. Daarnaast hebben ze een ziektekosten verzekering die voor 50% door hun betaald wordt. Hoe deze verzekering er uit ziet, weet ik nog niet, maar zal in ieder geval goedkoper zijn dat de tijdelijke oplossing die we nu hebben en die we zelf moeten betalen.
Loek heeft vanaf dat we hier zijn, ook bijna altijd werk gehad via het uitzendbureau (van ‘male secretary’ tot ‘computer analyst’). Hij had bijna een vaste baan, maar het bedrijf heeft zich op het laatste moment teruggetrokken. Hij werkt nu bij een bedrijf dat zich bezighoudt met het leggen van glasvezelverbindingen (telecommunicatie). Een snel groeiend bedrijf met veel potentieel, dus als men hem wil hebben is dit goed voor de toekomst (we denken al Amerikaans!). Het toeval wil dat zijn bedrijf vlakbij het mijne is, dus sinds een week poolen we. Erg gezellig en vooral met het slechte weer van de afgelopen dagen uitermate plezierig dat ik niet hoef te rijden.
Mijn avondbaantje, zoals ik beschreef ik mijn vorige brief, heeft gelukkig niet. lang geduurd. Ik was helemaal van slag en het heeft bijna een week geduurd voor ik weer normaal ’s nachts kon slapen. Daarna heb ik een paar dagen thuis gezeten. Ik verveelde me rot omdat we geen spullen hadden en ik durfde het huis niet uit omdat het uitzendbureau kon bellen dat ze een baan voor me hadden. Het is hier nl. zo dat het uitzendbureau jou niet nodig heeft, jij hebt het uitzendbureau nodig. Als je er niet bent als men belt, bellen ze gerust de volgende en weg baan.
Loek heeft zo ook eerst paar dagen thuisgezeten en ervaarde exact hetzelfde. We vonden het eerst niet nodig een antwoordapparaat te kopen, want we hadden er een in de container, maar toen alles zo lang ging duren, hebben we er toch maar eentje gekocht en deze heeft inmiddels zijn geld wel opgeleverd.
Het is niet echt moeilijk om een baan te vinden hier. Als je bereid bent alles aan te pakken zijn er zat mogelijkheden. Ik heb zelfs 2 dagen in een supermarkt gewerkt om mensen te interviewen. Ik moest op een kaart aangeven waar de klanten woonden. Uitermate vervelend werk, maar je heb wel leuk contact met de mensen en het levert in ieder geval wat op. En dat is waar alles om draait hier $$$$$$. Wat ze hier met hun geld doen, weet ik niet maar een schuld van $30-40.000 (dus niet een hypotheek) is gewoon.
Geen schulden kennen ze hier niet. In alle reclames (op de TV en in de kranten) wordt van alles aangeboden op afbetaling. Het wordt wel allemaal erg aantrekkelijk gemaakt. Vooral nu rond de feestdagen kan je van alles kopen en je hoeft pas in februari of nog later zelfs te betalen. Hoe lang zal dit goed gaan. Men heeft ook niet door dat een schuld op een creditcard 12% (of nog hoger zelfs) rente kost, terwijl een lening bij de bank slechts 5% kost (of zoiets). Credit card bedrijven worden dus rijker en rijker.
Ons flatje hier is niet echt bijzonder. We hebben een woon/eetkamer, kleine keuken (met afwasmachine die we niet gebruikten omdat we geen spullen hadden), koelkast, oven + fornuis, 2 slaapkamers en 2 badkamers. Dit laatste is hier gewoon. Men meet hier de huizen af aan het aantal slaap- en badkamers. Zo heeft ons nieuwe huis 2 1/2 badkamer. Een badkamer bestaat uit 4 delen: WC/Douche/Bad/Wastafel. Heeft de badkamer alle 4 dan is dit een ‘full bathroom’, heeft het slechts een WC + wastafel, dan is dit een ‘half bathroom’.
Ons nieuwe huis heeft 3 slaapkamers boven, 2 volledige badkamers boven en een halve badkamer beneden. Het huis is heel ruim opgezet. Beneden is een hele ruime keuken annex eetkamer, een ‘living room’ (ontvangstkamer, in Nederland heb je een hal, hier val je letterlijk met de deur in huis) en een grote ‘family room’ (woonkamer), een wasser/droger kamer (bijna net zo groot als onze kleine slaapkamer aan de Barnsteenlaan), een dubbele garage (is hier bijna standaard, je ziet ook veel huizen met 3 garages, maar daar is op onze grond helaas geen plaats voor – we zullen t.z.t. wel een schuurtje bouwen in de tuin). Alle slaapkamers hebben zgn. ‘walk in closets’ – enorme garderobe kasten. En natuurlijk niet te vergeten een basement (kelder met ruimte voor een zeer grote werk/studeerkamer of slaapkamer). Al met al genoeg ruimte om gasten te ontvangen. Iedereen is dus van harte welkom.
We hebben bij lange na (nog) niet genoeg spullen om alle kamers op te vullen, dus genoeg plaats voor gasten. Daar we, nadat de spullen uit Nederland zijn aangekomen, vrij snel het andere huis hebben gekocht, hebben we niet veel uitgepakt. We hebben hier geen opslagruimte en/of garage, dus hebben we alles zo veel mogelijk in de grote slaapkamer gezet. Deze staat dan ook nokvol met dozen. We hebben wat kleren uitgepakt, keukenspullen en natuurlijk een computer (Loek heeft trouwens al weer een nieuwe PC gekocht, dit maal een met CD ROM; dit maakt het totaal aantal computers in ons huis op 3).
Wat betreft het weer hebben we het best naar onze zin.Tot half oktober bleef het vrij warm, daarna is het zo nu en dan gaan vriezen en sneeuwen. Hoewel het ’s nachts goed kan vriezen, valt het met de kou overdag wel mee. Vooral als de zon schijnt, en dat doet ie bijna iedere dag, kan de temperatuur toch wel oplopen naar een graad of 20. De dagen zijn hier iets minder kort dan in Nederland. ’s Ochtends is het tegen zevenen al licht en als we zo rond kwart over zeven de deur uitgaan (we werken van 8 tot 5) en het zonnetje schijnt, dan heb je een prachtig uitzicht op de bergen. Een plaatje gewoon.
We hebben al een paar keer een sneeuwstorm gehad (sinds vanmiddag sneeuwt het al weer volop, en het ziet er naar uit dat dit wel een paar dagen kan duren), maar de wegen worden zeer goed schoon gehouden en door de droge lucht hier blijven de wegen niet nat. De meeste ski pistes in de omgeving (dichtsbijzijnde is ongeveer 60 km. hier vandaag) zijn al open. Ik geloof dat de eerste eind oktober al open ging (wel met nep sneeuw).
Als je belangstelling hebt om te komen skiën, kan ik wel wat informatie verzamelen. Loek en ik hebben nog geen behoefte om op de lange latten te gaan. Dit kost ook hier veel geld en we moeten hier nog genoeg uitgeven, dus veel zal er voorlopig niet overblijven om de sneeuw in te gaan.
Kerstkaarten slaan we dit jaar over. We waren van plan iets van een foto te laten maken van de omgeving, maar omdat het zo snel is gegaan met ons nieuwe huis, zien we er maar van af. Dus bij deze:
Hele fijne kerstdagen en een ontzettend gelukkig en gezond 1994.
Groetjes, Gepke en Loek