Hi Guys:
Met Laura Figi (bij insiders bekend) op de achtergrond hier in Amerika, een extra paar sokken in mijn schapenwollen pantoffels, twee truien en een kop hete koffie in de kelder achter de computer. Hoewel de verwarming het hier zou moeten doen, komt er volgens mij alleen maar koude lucht uit de roosters, vandaar de dubbele verpakking (zelfs de poes heeft koude voeten).
Vandaag is het alweer de laatste dag van het Thanksgiving Weekend. 4 dagen vrij, een luxe. Voor de meeste Amerikanen is dit het meest belangrijke weekend van het jaar, Het ‘familie’ syndroom staat centraal tijdens dit weekend, nog meer dan tijdens de Kerstdagen. Men reist vele uren en mijlen om bij elkaar te zijn. Het is dan ook het drukste reisweekend van het jaar. Reizen moeten ver van te voren geboekt worden om bij de “loved ones” te zijn. Loek en ik hebben nog geprobeerd een reisje naar New York te boeken, maar dat konden we dus wel mooi vergeten.
We hebben dan ook maar een 12 pound kalkoen gekocht, deze 4 uur in de oven laten roosten en in 10 minuten opgegeten. Loek heeft hier nog het meeste plezier van, want er is nog wel een week restjes over. De tweede dag van onze lange weekend hebben we in onze nieuwe auto rondgereden. Hij is wel niet echt nieuw, maar nog wel van dit jaar. We hebben nl. de Van (Bus) ingeruild voor een Truck (Truuk; Mitsubishi Montero, ofwel in Nederland een Pajero met 5 deuren) met 4 wiel aandrijving.
Nu kunnen we ook lekker raggen op onverharde wegen en zo. We hebben al een klein stukje geprobeerd, maar durfden niet te ver te gaan, bang dat we zouden verdwalen. We hebben inmiddels een mini kompasje gekocht, maar dat wijst alleen maar naar het Noordwesten, ook al gaan we naar het zuiden. Een miskoopje dus. Maar ja, wat wil je voor 96 US centen.
Over 4 weken is het alweer Kerstmis, en mijn moeder en zus/zwager/nichtje komen dan bij ons logeren. We zijn al in de sfeer want we hebben de kerstboom al versierd. Op de beruchte Amerikaanse Thanksgiving Dag hebben we in een van de weinige winkels die open waren, een echte nep boom gekocht. Ruim 2 meter hoog, want anders valt hij in het niet in onze kamer, met 150 mini-lichtjes. We vonden dit eerst wel een beetje veel, maar op de gebruiksaanwijzing stond dat een 2 meter hoge boom 600 lichtjes nodig had, we vonden dus 150 wel even genoeg.
En het valt ook best wel mee. Het ziet er ontzettend feestelijk uit. Tot onze verrassing zijn het lichtjes met 8 (acht!) standen. 4 Kleuren die we als volgt kunnen ‘programmeren’: allemaal aan, een wave, om de beurt een kleurtje aan, flikkeren, langzaam aan/uit, + nog drie standen die ik zo gauw niet meer weet. Loek wil ook nog lichtjes buiten, maar die moeten we nog kopen. Hiervoor zullen we zeker wel 500 grote moeten kopen, anders vallen ze niet op.
Het ski seizoen hier in Amerika is al volop begonnen. In de bergen is al volop sneeuw gevallen en ook hier op de vlakte hebben we al een paar flinke sneeuwbuien gehad. Je kunt hier niet echt rekenen op de weerberichten. Ik geloof dat we dit al eens eerder gemeld hebben. Bijvoorbeeld afgelopen weekend zou er bijna een meter sneeuw vallen. Er gebeurde echter niets. Strakblauwe lucht, een graad of 18 en dat was het.
De invloed van de Rocky Mountains (stenige bergen zoals Loek ze noemt) is zodanig, dat je nooit weet wat er gaat gebeuren. Kou en sneeuwfronten komen er niet overheen. Gelukkig voor ons dan maar. In de bergen valt genoeg sneeuw en dat is weer fijn voor de wintersporters.
De afgelopen zomer was het hier zeer warm. We hadden een record aantal dagen (93 of zoiets) boven de 35 graden. En dat was wel te merken. We zijn de hele zomer druk geweest in de achtertuin: hek opzetten, terras bouwen, sprinkler systeem graven en installeren, en gras leggen. Zo rond 12 uur werd het gewoon te warm om nog iets te doen. Maar we hebben het gehaald.
Mid september heeft Loek het gras gelegd (ik sjouwde de zoden van de voortuin naar de achtertuin). We moeten nog wel de zijkanten langs het huis afwerken, waarschijnlijk leggen we hier grint maar dat zien we volgend jaar wel. We hebben 3 bomen geplant en een paar kleine conifeer struikjes. Tulpen, krokussen en narcissen bollen zijn eveneens geplant. De rest van de tuin maken we volgend jaar af. We zijn van plan een keer naar de bergen te gaan en wat locale plantjes te ‘lenen’ en deze in onze tuin te planten.
Over het algemeen zijn planten in Amerika (zowel binnen als buiten) ontzettend duur, vandaar onze trip naar de bergen. Mijn binnenplanten doen het ontzettend goed. Mijn “groene vingers” werken ook hier. Ik stek maar raak en tot nu toe met veel succes. Hopelijk gaat het volgend jaar buiten ook zo goed.
Op mijn werk gaat het een stuk beter. Het bedrijf is in september overgenomen door 2 medewerkers. Zakelijk gezien gaat het nog niet zo goed (we kunnen wel meer klanten gebruiken), maar de sfeer is 200% verbeterd. Er is in ieder geval weer geld om koffie en papier te kopen, de rekeningen worden weer betaald met als gevolg dat als er iets gerepareerd moet worden, men ook echt komt. Dit is wel eens anders geweest.
In augustus bleek ineens dat onze geachte presidente de inkomstenbelastingen niet betaald had, medische verzekeringen waren niet betaald, en vanaf januari was er geen werkeloosheid belasting (of hoe je dit ook maar mag noemen) meer betaald. En dit terwijl wij wel alles betaalden.
Daarnaast hadden we ook nog een verkoper in dienst die, zoals later bleek, gezocht werd door de FBI. Een jonge knul, een jaar of 28, goed gekleed en met een vlotte babbel. Na een paar maanden bleek dat hij de boel gewoon besodemieterde. Hij maakte handtekeningen na, stal geld, beloofde klanten gouden bergen, enz. Zelfs zijn ouders bevestigden dat hij gewoon niet te vertrouwen was. Hij had zgn. een vliegbrevet en een eigen vliegtuig. Niets was waar. Het mooiste van alles is dat hij met onze geachte, inmiddels ex-presidente, ging samenwonen (soort zoekt soort).
Ze heeft nog de nodige schulden bij mijn kantoor en men doet verwoede pogingen om deze betaald te krijgen. Hoe weet ik niet … ze heeft inmiddels haar huis moeten verkopen, waarschijnlijk ook de boot, heeft al haar eigendommen (zoals koelkast, magnetron) uit ons kantoor opgehaald en is officieel verhuisd naar California. Terugkijkend was het een zeer enerverend jaar, en we kunnen er nu gelukkig om lachen. Zo nu en dan waart haar geest nog rond en worden we weer eens herinnerd aan hoe het was.
Met mijn collega’s heb ik het ontzettend goed getroffen. Een paar weken geleden zijn we met 4 meiden naar een ijshockey wedstrijd geweest. Via ons werk ontmoeten we zeer veel, zeer gevarieerde mensen. Een potentiële klant bleek Marketing Manager te zijn bij de Grizzlies, de lokale ijshockey club. Zonder veel moeite te doen, kreeg onze receptioniste zomaar 4 kaartjes voor een hockeywedstrijd. De wedstrijd begon om zeven uur s’avonds dus we hadden nog even tijd na het werk om te borrelen en snel wat te eten.
Gebruikelijk hier in de Denver (misschien ook wel in de rest van Amerika) is dat voor 6 uur s’avonds hapjes gratis zijn bij de borrel. Dus als echte Amerikanen race’ten we naar ‘downtown’, waar we om tien voor zes aankwamen. Snel de auto geparkeerd en naar een drinkgelegenheid, net op tijd om een (dubbel, twee voor de prijs van een) drankje te bestellen en onze bordjes vol te laden met lekkernijen. Klokslag 6 uur werd het eten weggeruimd. Na het eten naar het stadion.
We hadden plaatsen direct achter het glas op de voorste rij. De eerste keer dat de puck tegen het glas knalde waar wij zaten, gilden we het uit. De mensen om ons heen hadden dus snel door dat dit onze eerste ‘game’ was. Er zaten twee jongetjes van een jaar of acht naast ons die ons uitlegden hoe de spelregels waren en al met al hebben we een ontzettende leuke avond gehaald. De volgende keer gaan we naar de Stampede (Country & Western dansen + eten). We hebben al voorpret als we het er over hebben.
Een andere collega bracht de afgelopen weken iedere dag zelfgebakken brood mee. En dat was heel erg lekker. Ik heb hier nog steeds geen lekker brood gevonden in Amerika, dus dit was een traktatie. Op mijn vraag of het veel werk was, vertelde ze me dat het 2 minuten werk was en dat een zogenaamde Broodmachine al het werk deed. Dat wilde ik dus ook hebben. Het toeval wilde dat een andere collega een dergelijke machine had en nooit gebruikte. Ik mocht deze wel lenen.
Vorige week bracht ze hem voor me mee. Ik kocht een gigantisch pak volkoren meel + gist. Helaas dit werkt niet in zo’n machine. Je moet speciaal broodmeel hebben en dat verkopen ze alleen in speciaalzaken. Gelukkig zit een dergelijke winkel niet te ver van mijn werk, dus ik kocht 2 soorten (10 granen + volkoren). Het werkt als volgt. Je zet de machine aan, je stelt de tijd in dat het brood klaar moet zijn, een paar kopjes water, het meel+gist (zit al in de verpakking), een beetje olie en klaar is kees. De machine kneedt, rijst, kneedt en bakt.
Afgelopen zondag om exact 9 uur ging het piepertje dat het brood klaar was. Heerlijk ! Net zo lekker als het brood dat ik in Nederland bij de warme bakker kocht. Ik weet niet hoe lang ik de machine mag lenen, maar zodra deze terug moet, wil ik er ook een hebben. Wat een uitvinding. Ik moet toegeven dat veel dingen hier in Amerika zo makkelijk gaan. Voor alles wat je maar kunt bedenken is er wel een apparaat. Zelfs mensen met twee linkerhanden kunnen hier hun eigen huis bouwen. Het enige wat van je verwacht wordt is dat je de gebruiksaanwijzing kunt lezen.
Idem dito met badkamer schoonmaken. In Nederland moest ik altijd flink schrobben om de tegels goed schoon te krijgen. Wat ze hier in Amerika in de schoonmaakmiddelen stoppen weet ik niet, waarschijnlijk niet erg milieuvriendelijk, maar het vuil vliegt overal vanaf. Je spuit het schoonmaak spul op de tegels, veegt er met een doekje overheen en het ‘soap scum’ (hevige zeepaanslag) verdwijnt als sneeuw voor de zon. Gelukkig hebben we hier geen last van vocht en dus geen schimmel, maar als we het wel hadden, dan hebben ze ook hier wel weer een andere spuitfles voor.
Ik ben al over mijn tweede bladzijde heen, dus tijd voor Loek. Hij heeft eigenlijk niet zoveel zin (had ik eigenlijk ook niet, maar ja je moet wel eens wat). Van mij aan iedereen heel veel liefs en veel goeds voor 1995. Misschien zien we elkaar dit jaar. Per 1 december gaan eindelijk mijn 5 vakantiedagen per jaar in, maar ik weet nog niet hoe ik deze zal gaan besteden. Je hoort dit nog wel. Fijne Kerstdagen.
…. (Loek) mijn beurt dus.
Voor het geval dat dat nog niet duidelijk was, het stuk hiervoor was door Gepke geschreven. Ik heb eerst even gelezen wat Gepke te vertellen had. Ze heeft alles al verteld dus maakt dat mijn taak behoorlijk moeilijk. Nou ja, eerst maar eens het een en ander over het werkfront. Na bijna een jaar in dienst van de firma Teleport gaven ze nog steeds geen uitzicht op een vaste aanstelling. Ik werkte nog steeds op contract, dus besloot ik mijn horizon te verleggen.
Op aandringen van Gepke ben ik eens bij een job fair gaan kijken. Ik was niet bijster gemotiveerd en toen ik dus door iemand werd benaderd om uit te vinden wat voor persoon ik was, heb ik hem het vuur meer aan de schenen gelegd dan hij mij. Blijkbaar sprak hem dat wel aan en na een tweede interview werd ik aangenomen als ‘Reporting Technician’ bij een overheidscontract van dit bedrijf.
Toen ik hier goed en wel een week in dienst was (op vaste basis!) had ik al door dat het vertrouwd Amerikaans was,… een ongeorganiseerd soep zooitje. Het contract was nogal plotseling van een ander bedrijf overgenomen en de overdracht was op z’n zachts gezegd niet geheel rimpelloos verlopen. Mijn baas had zijn handen vol met allerlei politieke problemen en vroeg mij of ik misschien wat analisten taken op me wilde nemen. Ach, ik ben ook de beroerdste niet dus stemde ik toe.
Inmiddels is het 4 weken later en ben ik behalve analyst ook supervisor van de programmeurs, system administrator en wat ze allemaal nog meer verzinnen. Ik houd me dus wel bezig. Grappig is het wel, want we werken voor de overheid en dat betekent dat als je een wind laat je al vijf formulieren in drievoud moet invullen. Veel (meer) kan gedaan worden in het informele circuit, heb ik echter gemerkt.
Ik werk nu downtown, dat wil zeggen tussen de wolkenkrabbers. Ik moet echt mijn hoofd in m’n nek leggen om de lucht te kunnen zien. Gratis parkeren is dus ook verleden tijd. Hier in het centrum van de grote steden van Amerika zijn parkeerplaatjes net zo schaars als op de grachten van Amsterdam. Het is wel een stuk gezelliger dan in het kantoren park waar ik eerst zat. Ik werk in het hoge Republic building, op de 16th street mall, een van de leukste winkelstraten in Denver. Het wemelt hier van de kleine winkeltjes, boetiekjes, kroegjes en restaurants. Het is dus verleidelijk om in de lunch pauze uitgebreid te gaan eten. Vandaar dat ik mijn lunch pause heb verkort, dan kom ik ook niet in de verleiding.
Nu ik dan in vaste dienst ben kom ik ook in aanmerking voor allerlei zaken die ik eerst zelf moest regelen, zoals ziektekosten verzekering betaald door de werkgever (althans een groot deel), vakantie dagen (10), werkeloosheidsuitkering, mocht dat nodig zijn. Tien vakantie dagen mogen dan wel niet zoveel zijn, maar het is in ieder geval meer dan Gepke, en ik mag ze na 3 maanden al opnemen. Plus, vanwege het feit dat ik voor de overheid werk, krijg ik veel dagen vrij die normale mensen niet krijgen, zoals Veterans Day, Columbus Day enz.
Ik heb ook flexibele werktijden, dus in plaats van die achterlijk lange lunch pauses (1 uur), neem ik slechts een half uur lunch, zodat ik vroeger naar huis kan. Ik werk nu van half acht tot vier en dat bevalt prima. En omdat ik nu in loondienst ben in plaats van zelfstandig (bij Teleport) betaal ik minder belasting. Dus hoewel ik bruto minder verdien, houd ik netto meer over, wat een land!
Wij horen hier in Amerika nog weleens wat over Nederland in het nieuws, maar ik weet niet of dat wel representatief is voor de stand van zaken bij jullie. Zo hoorden we dat Prins Bernard een darmoperatie heeft gehad, dat een of ander artiest zichzelf in zijn voeten heeft geschoten, de VARA een programma uitzendt over hoe in Nederland de mafia hun uitgaven voor wapens afschrijft van de belasting, minister van justitie Winnie Sorgdrager bezig is met het opzetten van Europese politie en dat jullie nu een ‘purple’ kabinet hebben. Of dit ook het nieuws is wat in Nederland als belangrijkste wordt beschouwd vragen wij ons af, dus laat het ons weten.
Hier in Amerika zijn de afgelopen verkiezingen voor congress het meest in het nieuws geweest. Verder veel commentaar over het voormalige Joegoslavië, waar de mening van Amerika is dat het een Europese aangelegenheid is en Amerika zich er beter niet mee kan bemoeien. Laat eerst alle landen van Europa maar troepen sturen. Europa is hier toch wel de ver van je bed show. Men is hier meer in de weer met Haiti, Cuba, Nicaragua enz. Verder gaat het nieuws hier veel over lokale zaken, zoals het bezoek van de Israëlische president aan Denver, lokale criminaliteit en ander leed en leedvermaak.
Er zijn ook wel wat opvallende overeenkomsten in het nieuws tussen Amerika en Nederland. Wat zou je zeggen van de problemen met toenemende immigranten met name vluchtelingen? Waar heb ik dat eerder gehoord? En opkomende intolerantie ten opzichte van mensen die er anders uitzien of anders denken. Ook hier wordt alles alleen maar duurder, maar net als bij jullie compenseren ze dat met meer loon en zodoende blijft de inflatie op peil. Zoals overal op de wereld klagen we hier ook en geven de regering van alles de schuld. Wat dat betreft is de wereld net een klein dorp.
Maar al met al mogen wij eigenlijk niet klagen. We zijn hier nu meer dan een jaar en hebben niet noemenswaardige tegenslagen gehad. We hadden meteen werk dankzij de lage werkeloosheid hier (minder dan 5%), we konden meteen een huis kopen met lekker veel ruimte voor ons tweetjes, en al hebben we minder vrije dagen dan in Nederland gaan we er toch regelmatig op uit.
Er is hier in de directe omgeving genoeg te zien. De Rocky Mountains zijn hier maar een uur rijden vandaan, waar je de mooist uitzichten van Colorado hebt. Nog een half uurtje verder en je zit in de beste wintersport oorden van Amerika. Als je de andere kant op gaat (oost) zit je op de prairie waar je niets dan uitgestrekte velden ziet. Dat doet je denken aan al die cowboy verhalen. Als je iets meer tijd hebt kun je naar de Grand Canyon rijden (ongeveer 12 uur met de auto), of met het vliegtuig in korte tijd in beroemde en beruchte plaatsen zijn zoals Las Vegas, San Francisco of Los Angeles.
Gepke vertelt me zojuist dat dit een kerstbrief is, dus bij deze wens ik allen een gelukkig kerstfeest en nieuwjaar. Wij vieren dat dit jaar met schoon-moeder, -zus, -broer. Schoonbroer is dus geen Nederlands wordt me net meegedeeld. Nou, Ronnie Tober sprak na een jaar in Amerika ook geen Nederlands meer. Ik vind dat ik het nog aardig goed doe! We moeten weleens lachen om onszelf op dat gebied.
Hoewel we thuis wel Nederlands praten, overal elders gebeurt alles in het Engels. Het gevolg is dat we voor veel zaken zelf woorden ver-zinnen. Gepke noemde al eerder mijn vertaling voor de Rocky Mountains: Stenige Bergen. We hebben al meer zelf verzonnen woorden: Zwantjes (Zweet handjes), Zwoetjes (Zweet voetjes), Lapies doen (Dutje doen), Snub Foods (Cub Foods, de lokale supermarkt), Beneden stad (Downtown), de vreetschuur (Marie Callender’s Restaurant), Zooi tanken bij zeven elf (Benzine met kwaliteit 85 octaan kopen bij ‘Seven-Eleven’, onze vaste pomp). Zooi tanken doen we als de prijs van 87 octaan benzine boven de $1.30 per gallon (Dfl 0.62 per liter) komt. De andere is meestal iets goedkoper en voor een keertje maakt het niet uit.
We hebben recentelijk ook landgenoten ontdekt bij ons in de buurt. Wij werden namelijk gebeld door de dame die ons het huis had verkocht en die vertelde dat hier in de buurt andere Nederlanders woonden en omdat ze ons telefoon nummer zonder toestemming niet mocht verstrekken, had ze het telefoon nummer van de betreffende persoon indien we geïnteresseerd waren. Die avond heb ik ze dan maar gebeld om te zien wat voor vlees we in de kuip hadden.
Het bleek een militair (Bob) te zijn die met een Nederlandse (Houkelien) was getrouwd. Hij had haar ontmoet toen hij op Soesterberg was gestationeerd. Zij was een politie agente in Driebergen, en vorig jaar April zijn ze naar Colorado verhuisd. Ze krijgt nog steeds een uitkering uit Nederland totdat ze hier een baan heeft gevonden, maar erg hard zoekt ze niet en met zo’n uitkering verbaast me dat niets. We hebben ze ieder geval elkaar op een avond uitgenodigd en gezellig gekletst over Holland en alles wat je meemaakt bij het verhuizen naar Amerika.
Mijn woordenstroom begint op te drogen dus wordt het tijd om jullie weer aan het woord te laten. Zo op z’n tijd als we ons rijk voelen proberen we mensen ook persoonlijk even te bellen, maar neem ons niet kwalijk als dat niet regelmatig gebeurt. Tot dat dan gebeurt moeten jullie genoegen nemen met het geschreven woord, of bel zelf even! Het beste voor het volgende jaar en alle daarop volgende jaren. Eet niet teveel met Kerst, en hou contact.
Groetjes Loek en een poot van Piet (miauw..)