(Loek)
Maandagmorgen in Denver. Ik was vanochtend iets eerder van huis vertrokken aangezien het vannacht nogal wat gesneeuwd had. Het viel echter reuze mee op de weg, en ik was om half 7 al op m’n werk. Ik verwachtte wel de eerste te zijn maar dat viel tegen. Ik hoorde zachte muziek op het kantoor en een nader onderzoek wees uit dat Lance, een van mijn collega’s, er al was. Deze man is een schok voor eenieder die hem voor het eerst ontmoet. Hij lijkt op Igor, de helper van Dracula. Zijn haar ziet eruit alsof het sinds 1969 niet meer is gewassen. Zijn gezicht zit vol met pukkels en hij loopt dag in dag uit met een staafje lippenzalf over zijn lippen te smeren. Nou is een ietwat vreemd uiterlijk niet altijd erg, want dat soort mensen kunnen het veelal goed maken met hun krachtige karakter. Lance echter niet, hij loopt altijd schichtig om zich heen te kijken en als iemand iets tegen hem zegt dan klapt hij dicht. Als hij alleen is, zoals vanochtend, loopt hij in zichzelf te praten (lees: mopperen) en luistert naar muziek van Albert Hammond. Die voorkeur in muziek heeft hem niet mijn achting doen stijgen. Afijn het is gedaan met de rust want twee andere collega’s (Theresa en Julie) komen net binnen. Deze twee dames zitten voortdurend met elkaar te kletsen. Ik zou daar op zich geen last van hoeven hebben, ware het niet voor het feit dat ze in twee uiterste hoeken van het kantoor zitten, en dus met flink verheven stem hun weekend belevenissen door de zaal schallen.
De term ‘zaal’ zal voor nederlanders misschien vreemd in de oren klinken, aangezien kantoorzalen in Nederland sinds de zeventiger jaren tot het verleden behoren. Hier in ’the good old USA’ is dat fenomeen nog algemeen aanwezig. De verdiepingen in de wolkenkrabbers van Denver zijn over het algemeen niet voorzien van muren, maar je loopt in een open zaal waarin d.m.v. geluiddempende schotjes, kleine kantoortjes in zijn gemaakt. Net zoals je dat vaak ziet in amerikaanse films en TV series. Op dit soort kantoorzalen kun je meer mensen kwijt, en dat houdt de kosten voor vierkante meters kantoorruimte laag. Het nadeel is, en daar waren ze in Nederland in 1975 al achter, datje door de vele herrie om je heen wat minder efficient je werk doet. Maar hier in Amerika hebben ze daar in de tachtiger jaren een oplossing voor gevonden: de Walkman. Iedereen heeft zo’n ding op zijn of haar hoofd, en niemand vind dat meer vreemd. Toen ik nog bij Fokker werkte en zo’n apparaat een keer naar het werk meenam en opzette, was Leiden in last. Dat verstoorde de werkverhoudingen, niemand kon met me praten, anderen hadden er last van, en ik zou waarschijnlijk alles nu fout doen. Kortom, of ik dat maar niet meer wilde doen. Ik heb nieuws voor die doem sprekers van toen; het gaat zo prima en zowel de baas als ikzelf zijn tevreden met de situatie.
Het is inmiddels twee jaar sinds Gepke en ik hier naar toe zijn verhuisd. Men zegt dat je na verloop van tijd immuun wordt voor de geheel andere wereld waarin je terecht bent gekomen, maar dat is maar gedeeltelijk waar. Bijvoorbeeld het gebrek aan aandacht voor hetgeen in de ‘wereld’ gebeurd. De wereld voor mensen in Denver is Denver; net zoals de wereld voor mensen in New York, New York is. Mijn ervaring in Nederland is dat het nieuws veel meer naar het buitenland is gericht, wat misschien het gevolg is van de minder grote afmetingen van Nederland. Maar wanneer je in de USA woont, krijg je de indruk dat er geen buitenland is. Europa, Azië, Afrika, enzovoort zijn abstract, ver weg, onbereikbaar. Dus houden we het dichter bij huis. Op de lokale snelweg was een ongeluk gebeurd. Een tankervrachtwagen met benzine gekanteld en in de brand gevlogen. Het werd hier beschouwd als een milieuramp in het klein, maar tegen lunchtijd was iedereen het alweer vergeten. De volgende dag was the uitspraak van de jury inzake OJ het nieuws van de dag maar ook dat raakte snel in de vergetelheid. Dat is denk ik typerend voor de snelheid waarmee het leven hier aan de mensen voorbij gaat. Wanneer men spreekt van het snelle levenstempo hier dan doelt men op de snel wisselende punten van aandacht. De gemiddelde amerikaan is net een kind, dat niet erg lang zijn of haar aandacht bij een onderwerp kan houden. De media doet daar volledig aan mee. Een punt wat langer de andacht houdt, zoals bijvoorbeeld de rechtzaak van OJ Simpson, blijft alleen interessant zolang er hoogtepunten te melden zijn. Het is dan ook soms volledig uit de herinnering van mensen verdwenen, totdat een spuugzatte jury een snelle beslissing neemt, waarin niet iedereen zich kan vinden. Maar twee dagen later is, afgezien van een verdwaalde talkshow host, iedereen het alweer vergeten.
Het mid-westen van America wordt vaak door personen uit de oost en west kust als ‘slow’ aangeduid. Hierbij doelt men niet op minder snel wisselde actualiteiten, maar op het feit dat men hier wat meer tijd neemt bij het zaken- en priveleven. Dit is naar mijn ervaring beslist waar, zelfs vergeleken bij Nederland. Ook al heeft men aanzienlijk minder vrije tijd dan een vergelijkbare Europeaan, neemt men gerust de tijd om te relaxen. De Amerikaan gebruikt dan ook niet zijn vrije tijd om dagelijkse klusjes te doen zoals in Nederland gebruikelijk is. Boodschappen doen kan 24 uur per dag, 7 dagen per week dus daarvoor vrij nemen doe je niet. Lange lunchpauses zorgen ervoor dat zaken geregeld kunnen worden die alleen gedurende kantooruren plaats kunnen vinden. Vrije tijd is dus echt vrije tijd, en dan doe je waar je zin in hebt. Wanneer een Amerikaan op vakantie gaat, probeert hij/zij dan ook zoveel mogelijk zijn beperkte vrije tijd uit te buiten. Daarvan zijn de tours het gevolg die beloven Europa te zien in 7 dagen (Today is Tuesday so this must be Belgium). Aan de andere kant kent men hier het fenomeen van de ‘Sabatical’. Dat houdt in dat men ophoudt met werken voor een langere periode (6 maanden) om te gaan reizen, of iets anders te doen wat meer tijd kost dan normaal. Na deze periode zoekt men opnieuw een baan en vat de draad gewoon weer op. Uiteraard gaat dat hier wat makkelijker dan in Nederland aangezien je hier wat makkelijker weer opnieuw werk vindt.
Wij hebben tot nu toe alleen tekort aan vrije tijd wanneer we visite krijgen uit Nederland. Je wilt dan wat meer aandacht aan je gasten geven, maar daarvoor hebben we jammer genoeg nog niet voldoende vrije dagen. En om iedere keer als er visite komt je baan op te zeggen, dat gaat op een gegeven moment tegen je werken. Dus moeten de gasten zichzelf vermaken, en dat lukt meestal wel. Dit najaar hebben we bezoek gehad van mijn broer Albert uit Georgia, Gepke haar Mem met vriendin Iet, mijn zus Astrid en man Jos, en Loek Degenkamp (een vriend van ons uit Utrecht). Al met al best gezellig ondanks dat we niet elke dag met ze op stap konden gaan. Loek Degenkamp heeft hier gebruik gemaakt van het plaatselijke openbaar vervoer. Dat ging nu makkerlijker dan voorheen, omdat sinds kort van vlakbij ons huis elk uur een bus vertrekt naar het centrum van Denver. Hij is zelfs van het centrum (downtown) naar een museum gelopen elders in de stad, waarvan wij dachten dat het niet te lopen was. Kun je zien hoe je je aanpast aan de luie gewoonte hier om alles met de auto te doen.
In September was Gepke jarig en dat hebben we gevierd met de aandacht die veertig jaar verdient. We hebben kaartjes de deur uitgestuurd om te melden dat we een ‘over the hill’ party hadden. Volgens de gewoonte hier komt de helft van de mensen die uitgenodigd zijn niet opdagen, maar in dit geval waren er maar twee die niet kwamen. Het was mooi weer en we hebben buiten in de tuin de meeste tijd doorgebracht. Albert en Jos hebben de meeste tijd de barbeque bemand, en de amerikanen hebben zich flink tegoed gedaan aan het vreemde mengsel van Amerikaans en Hollands voedsel. Allerlei salades, Hamburgers, Sate met pindasaus (‘you put peanut butter on your meat?’). Het was een internationaal gezelschap: Amerikaans, Zwitsers, Hollands, Zuid-Afrikaans en erg gezellig, ook al bestaat er voor dat woord geen engelse vertaling.
Niet lang na Gepke’s verjaardag zijn we met Astrid en Jos naar de Grand Canyon geweest. We hadden wel foto’s gezien, en zelfs een film in het IMAX theather, maar niets kan de echte blik op die kloof vervangen. Je voelt je erg klein wanneer je aan de rand staat van zo’n indrukwekkend natuurwonder en kleurenschouwspel. Toen we aankwamen was het mooi weer, maar tegen het middaguur begonnen regenwolken boven de kloof te verzamelen. Maar zelfs dat was mooi, de regen die als een gordijn the Grand Canyon trok en alle kleuren opnieuw veranderde. Toen begon het ook nog te onweren, en je zag de bliksemschichten onder je, in plaats van boven je. De klappen van de donder galmden heen en weer en maakten alles nog spektakulairder. Maar uiteindelijk werd de regen zo erg dat we in de auto moesten schuilen. Alles trok dicht met een dikke sluier van mist en regen. We hebben nog even gewacht, in de hoop dat het op zo houden met regenen, maar tevergeefs. Uiteindelijk zijn we langs de rand terug gereden richting Utah, waar het tegen vier uur pas ophield met regenen. Rijdend door Monument Valley en andere prachtige streken in Utah kwamen we opnieuw onder de indruk van de uitgestrektheid en kleurenpracht. We kunnen het nauwelijks onder woorden brengen, maar nnen iedereen aanraden om deze rit een keer te maken.
We zijn nu ook al voorzichtig aan het nadenken om een keer naar Nederland te gaan op bezoek. Niet binnenkort want we moeten eerst wat dagen opsparen, maar het plan om een keer te gaan kijken is er. Als het zover is zal het wel een kort verblijf zijn, en dus moeilijk om iedereen te bezoeken. Hopelijk kan iedereen daarvoor begrip opbrengen.
(Gepke)
He, he, eindelijk even tijd om aan de al weer veel te late brief te werken. Dit werk van mij loopt echt een beetje de spuigaten uit. Maar ik moet het volhouden tot het eind van dit jaar, want dan krijgen we een bonus voor al het harde werken dat we hier doen. Ik werk gemiddeld zo’n 6-8 uur over per week. “Normale” Amerikanen in mijn salarisschaal worden betaald voor overwerk, maar niet bij dit bedrijf. Ze hebben dit vorig jaar om een voor mij onduidelijke reden afgeschaft en hiervoor in de plaats een “bonus” systeem ingevoerd. Wat dit precies is weet ik niet, maar de collega’s zeggen dat het vorig jaar redelijk de moeite waard was. Dus om nu weg te lopen is niet rendabel. Nu is het hier ook weer niet zo erg. Het is maar een klein bedrijf (15 mensen) en onderling hebben we het heel gezellig. Het werk wat ik doe (“project coordinator” – klinkt wel echt he!) is zeker de moeite waard, maar ja ik ben een 8 tot 5 mens en geen 8 tot 8. Nog even geduld. Nu het nieuwe vliegveld hier in Denver geopend is (en daar wonen wij vlakbij), worden er opeens ook allerlei hotels en kantoren gebouwd bij ons in de omgeving. Er komt ook een bedrijf uit Nederland, het heet Molka en het maakt kaarsen (kent iemand dit bedrijf? Fax of e-mail me svp wat informatie). Een goede timing om maar weer eens om te zien naar een andere baan en ook dichter bij huis. Ik weet in ieder geval dat ik niet meer voor een klein bedrijf wil werken dat eigendom is van een vrouw. De eigenaresse van mijn vorige baan ging er met onze belastingcenten vandoor; mijn huidige werkgeefster ligt in een zeer smerige (sorry, ik weet er geen beter woord voor) scheiding en reageert alles af op haar werknemers.
Vanochtend heb ik een zeer pijnlijke behandeling bij de tandarts gehad. Vorige week zat ik lekker te snoepen en oh wee wat gebeurt er: een tand breekt af. Snel een afspraak gemaakt met de tandarts die me vrolijk vertelde dat er een kroon op moest. Medische aangelegenheden hier in de USA zijn erg duur. Mijn ziektekostenverzekering dekt wel iets van de behandling, ik geloof 50%, maar ik durfde de tandarts niet te vragen wat dit zaakje me gaat kosten. Ik ga er maar van uit dat het hier net zo veel in dollars kost als in Nederland in guldens, dus reken maar uit.
We hebben weer een zeer memorabele periode achter de rug. Loek vertelde al over al het bezoek en onze “grote vakantie” naar de Grand Canyon. Met Mem en Iet heb ik de nodige uitstapjes gemaakt de bergen in. Daarnaast zijn we naar de Airforce Academy in Colorado Springs, Cripple Creek (een ex mijnstadje dat het nu zeer goed doet als een soort kleine Las Vegas, de dames waren erg gecharmeerd van het gokken), en de “feedlots” in Greeley geweest. In een “feedlot” (vrij vertaald voederplaats) worden de koeien bijeengedreven en vetgemest voor de slagerij. Het is een vrij indrukwekkend gezicht zo’n paar honderd of misschien wel duizend koeien bij elkaar gedreven te zien. Op een paar kilometer afstand zijn ze al te ruiken, dus volg de geur en je bent er. Niet iedereen in Greeley (een stad ongeveer 40 mijl ten noorden van Denver) is hier echt blij mee.
Natuurlijk hebben we ook de nodige keren gewinkeld en de dames waren zeer onder de indruk van de vooral lage prijzen voor kleding. Hun koffers waren dan ook aardig vol op de terugreis. Al met al hebben we het heel gezellig gehad met zijn allen.
Ook mijn verjaardag was een bijzondere dag (nog bedankt voor alle leuke kaarten, E-mails en telefoontjes). 40 is niet niks, dus een gelegenheid (jullie weten hoe dol ik op verjaardagen ben!) om een feestje te houden. Het heuglijke feit vond plaats op Labor Day (een vrije dag voor alle Amerikanen), het was stralend weer, dus een perfecte timing voor een barbecue. Een zeer geslaagde dag.
Ja en dan ben je nu veertig. Ter gelegenheid van dit feit had ik besloten weer contactlenzen te nemen. Na drie pogingen kreeg ik eindelijk de juiste. Ik heb een hoge mate van astigmatism (cilinder heet dat geloof ik in Nederland) en dan is het moeilijk te meten wat de juiste lenzen voor je zijn. Enfin, bij de derde controle bleek alles okay, alleen ik had wat problemen met lezen. Ja, dat had een andere oorzaak. Volgens de oogarts moest ik een leesbril. Ben ik eindelijk weer van de bril af en nu dit. Met tegenzin ben ik naar de supermarkt (zolang je nog geen leesbril op recept hoeft, kun je ze hier maar het best kopen, want hier zijn ze lekker goedkoop) gegaan en heb 2 brilletjes (een voor op het werk en een voor thuis) aangeschaft. Het is nog wel even wennen en ik kan niet zeggen dat het echt veel verschil maakt, maar we zullen wel zien.
Nog zo’n voorbeeld dat je ouder wordt: een paar weken geleden hadden Loek en ik een video gehuurd (Pulp Fiction-moet je van houden-geen aanrader), en bij het weggaan zei de knul aan de kassa: “You folks have a good evening.” Wat is er gebeurd met “guys?” Zien we er ineens oud uit?
Internationaal nieuws: Loek schreef hier al iets over. In de “Internet kranten” (verkorte nieuwsberichten uit Nederland die Loek via Intemet ontvangt) en ook uit de brieven uit Nederland hebben we maanden geleden al gelezen over Dutch Bat (of hoe je dat ook maar schrijft). Wat schetst mijn verbazing: pas begin deze week stond er bij ons in de krant iets over het feit dat de Nederlandse soldaten zich niet aan de regels hadden gehouden. Hoe actueel zijn we hier! Men maakt zich hier meer zorgen over het feit of Clinton wel of niet Amerikaanse soldaten naar Bosnie stuurt, en niet zozeer het waarom en wat er nu eigenlijk daar aan de hand is.
Een paar weken geleden werden we onverwacht verrast (half september) door een gigantische sneeuwstorm. Dit voorjaar was erg nat, dus kwamen de blaadjes later aan de bomen, met als gevolg dat de blaadjes ook later van de bomen vallen bomen (dat was tenminste het excuus). Half september was alles dus nog volop groen en de sneeuwmassa viel op de bomen. De takken konden dit niet dragen, dus een kleine ramp in Denver en omstreken. Ook onze boom (we hebben er een die al een klein beetje groot is) werd getroffen. Maar zien of deze het voorjaar haalt en hoe hij zich weer hersteld. De ravage in de stad was gigantisch. Hele grote oude bomen waren gewoon omgeknakt. Bijna 80% van de bomen was beschadigd en de volgende dag lagen de takken overal (zelfs nu, ongeveer 6 weken later, is nog steeds niet alles opgeruimd).
De Kerst staat al weer bijna voor de deur. De winkels liggen al vol met versiersels, lichtjes en andere kitsch. Ik heb zelfs al de eerste versierde huizen gezien. Ditjaar zullen we er ook aan geloven en doen we lichtjes in de boom buiten (althans dat hebben we min of meer besloten). Het is eigenlijk nog te vroeg voor een kerstwens maar ik kan vrij zeker zeggen dat er dit jaar niet nog een brief zal volgen, dus bij deze: voor iedereen hele fijne feestdagen.
Groetjes,
Gepke & Loek