October 2004
We zijn net terug van een lang weekend in de omgeving van Lake Powell. Het weer was er heerlijk; niet te warm en zeker nog niet koud. Wij zijn woensdagavond na het werk naar Grand Junction gereden waar we in een La Quita hebben overnacht. Deze “chain” begint meer en meer mijn voorkeur te krijgen. Ijskast, magnetron en koffiezetapparaat op de kamer, die er overigens tot nu toe altijd onberispelijk uitzien.
Utah
De volgende ochtend zijn we verder gereden via Moab en Mexican Hat waar we een korte omweg hebben gemaakt over de Valley of the Gods road. Er was hier enige tijd geleden de vraag of deze weg berijdbaar is voor gewone auto’s. Onder normale omstandigheden is het kantje boord zou ik zeggen. De afgelopen tijd heeft het echter veel geregend in Utah en deze weg was zelfs voor onze four wheel drive een uitdaging. Ik ben door 3 redelijke stroompjes gereden en moest zo nu en dan een aanloop nemen om door een modderbad te komen. Maar verder is dit een mooie route om even af te wijken met hier endaar mooie vergezichten.
Page
Nadat we weer op normaal asfalt kwamen zijn we door gereden naar Page, op zoek naar ons hotel. Wij hadden het Lake Powel Resort via Hotels.com geboekt. Hier was een kleine misser gemaakt. Het kaartje wat we van Hotels.com hadden gekregen gaf verkeerd aan waar het resort was. We kwamen in een residential buurtje terecht waar geen hotel was te zien. Ook “Beppie” (ons navigatiesysteem) wist niet waar het adres was. Na hier en daar te vragen kwamen we er achter dat het in het Lake Powell NP was. Met wat instructies reden we er zo heen.
De kamers waren redelijk schoon, niet echt groot, maar met een balkon en een fantastisch uitzicht over Lake Powell. Van een afstand zagen we de witte rand waar het water van Lake Powel normaal zou moeten staan. We hadden moeite er een voorstelling van te maken, maar het water moet zeker 30-50 meter beneden het normale niveau staan momenteel. Bij de dam zijn aan weerzijde openingen die het water door kunnen laten in de Colorado River. Deze behoren normaal onder water te staan, maar hangen nu zo’n 15 meter boven het water niveau.
Permits
Op vrijdagochtend zijn we vroeg richting Kanaab gereden. Halverwege de weg van Page naar Kanaab, tussen mile markers 25 en 26 bevind zich het ranger station waar je walk-in permits vor de volgende dag in Coyote Buttes kunt krijgen. Wij waren er vroeg, maar er waren al twee autos. Tegen de tijd dat de ranger aankwam waren er al 15 mensen, dus wij zagen onze kans voor een permit al zakken. Om negen uur werden de briefjes met namen in een hoed gedaan en werden er namen uitgetrokken voor de walk-in permits. Er mogen slechts 10 personen in. De eerste naam die getrokken werd was meteen al goed voor een groep van 4 personen en de volgende 2 namen waren ook weer ieder groepen van 2. Wij stonden alweer klaar om zonder permit te vertrekken toen de ranger onze namen opriep. We hadden een permit!
Na een uitgebreide uitleg hoe je de Wave kunt vinden gingen we met kaartjes, GPS coordinaten en permits op zak weer weg. Vandaag gaan we nog even kijken bij de Paria movie set die op de terugweg naar Page aan de linkerzijde van de weg ligt. Het is een gravel weg die ernaartoe leidt, maar is met een gewone auto nog wel te doen. De movie set is niet zo bijzonder, maar de wandeling die we in de omgeving hebben gemaakt was wel de moeite waard. Er was helemaal niemand anders en de stilte was heerlijk rustgevend.
Lake Powell
Na de wandeling gingen we terug naar het hotel en hebben in de omgeving van het resort rondgekeken. De marina bij het hotel lag vol met alle mogelijke Lake Powell vaartuigen en woonboten. Wij liepen op de piertjes ertussen en bewonderden deze vaartuigen, waarvan sommige een aardige duit moeten hebben gekost. Namen als “Lost Fortune” en “Last Penny” zijn daar wel indicaties van. Na nog een tijdje te hebben gekeken naar het te water laten van de boten bij de bootramp zijn we terug gewandeld naar het hotel. Eerst hebben we daar nog even naar de presidentiële debatten gekeken, toen zijn we in het restaurant gaan eten. Het eten was overigens van een kwaliteit die niet voor herhaling vatbaar was.
Wirepass Trailhead
De volgende ochtend gingen we op weg naar de Wave. De afslag van de weg naar de trailhead rijdt je makkelijk voorbij. Het ligt aan Rt 89 net voorbij de bocht halverwege tussen Page en Kanaab. De weg naar de Wirepass trailhead is onverhard en onberijdbaar als het heeft geregend. Het had geregend, maar het was nog redelijk te doen. Ook weer hier geldt dat een four wheel drive het een en ander makkelijker maakt. We hebben echter een paar duitse toeristen het met een gewone auto zien doen. Je kunt overigens vanaf de Wirepass Trailhead ook andere mooie wandelingen maken.
Bij de Wirepass aangekomen trekken we onze wandelschoenen aan en volgen de rivier bedding naar de eerste afslag. De weg leidt naar boven en daar is een bakje met een inschrijfboek waar je je naam achterlaat, zodat men weet wie men moet zoeken als je niet terugkomt. Met de instructies en het kaartje van de Ranger en de GPS is het nog steeds een uitdaging om de Wave te vinden, maar na een uurtje of zo zien we de donkere spleet in de rotsen die de weg naar de Wave aangeeft. Een griezelige oversteek over een steile rotsvlakte wordt gevolgd door een moeizame tocht door rul zand, maar dan zien we in de verte eindelijk andere mensen die blijkbaar het doel hebben gevonden. Na een steile klim staan we ineens voor de Wave!
De wave
Het is in werkelijkheid nog steeds indrukwekkend ondanks dat ik al veel foto’s hiervan had gezien. De kleuren van de Wave veranderen voortdurend terwijl de zon boven ons heentrekt. Hier zijn ook andere mensen, maar niet te vergelijken met andere toeristische trekpleisters. In totaal zien we die dag 6 mensen, en alleen bij de Wave, want de rest van de tijd ben je geheel op jezelf aangewezen. De Wave zelf is mooi en indrukwekkend, maar het gebied er omheen en de wandeling ernaartoe is zeker evenveel de moeite waard. Zelfs al zou je de Wave niet vinden, hetgeen vaak gebeurt, is het geen verloren tocht.
We proberen nog even via een andere route terug te wandelen, maar het pad wordt onbegaanbaar en na wat sporen te hebben gezien van iets wat lijkt op een mountain lion besluiten we toch maar om te draaien en dezelfde weg terug te nemen. Rond twee uur zijn we weer bij de auto. Moe maar zeker geen spijt van deze hike. De omgeving is hier prachtig en door de permit regeling kom je bijna geen andere mensen tegen. Je waant je helemaal alleen op de wereld, de stilte is rustgevend, en je krijgt werkelijk de kans om even alles te vergeten.
