Oktober 12, 2012
Als je alle continenten behalve één hebt bezocht, moet je er toch een keer aan geloven ook die laatste te bezoeken. Nee niet Antarctica, volgens Gepke telt die niet echt mee. Onze reisbestemming ditmaal is Peru op het Zuid-Amerikaanse continent. Half oktober trekken we met een tweetal tassen en wat handbagage richting Denver international Airport om onze reis te beginnen. Zoals gebruikelijk voor ons zijn we ruim van tevoren op het vliegveld, hetgeen ditmaal geen overbodige luxe blijkt te zijn.
De treinen naar de terminals zijn namelijk een tijdje defect en de passagiers stapelen zich op in de vertrekhal. Bijna een uur staan we met vele mensen in de rij om een alternatieve route te nemen naar terminal B vanwaar ons toestel vertrekt. Na vele omzwervingen komen we bij de gate aan, net op het moment dat het boarden begint.
Aangezien ik ben ge-upgrade naar eerste klas, mogen we als eersten instappen. Bij de deur van de 757 nemen Gepke en ik afscheid van elkaar met een kusje. Omdat zij naar economy gaat en ik naar voren waar first class is. Een stewardess .. eh .. flight attendant die dit ziet vind het erg aandoenlijk, maar ze biedt niet aan ook Gepke te upgraden.
Houston
Een korte vlucht later landen we in Houston waar we gaan overstappen op de volgende leg van onze vlucht naar Lima. Ook hier niet veel tijd, want we gingen iets te laat weg, en we hebben slechts 1,5 uur om over te stappen. Toch nog genoeg tijd voor Gepke om een hapje te kopen. Zij had niets te eten gehad op de vlucht van Denver naar Houston in tegenstelling tot ik die voorin lekker in de watten was gelegd.
Op de volgende leg ben ik slechts ge-upgrade naar business class. Gepke zit echter op rij 10 vlak achter het scheidingsschotje tussen economy en business class en heeft dus ook wel voldoende beenruimte. Mijn stoel is iets ruimer dan economy, maar ik zou niet het geld ervoor over hebben die ze ervoor vragen. Zoveel beter is business class nu ook weer niet, hetzelfde geldt overigens voor first class. Als je geld teveel hebt moet je het doen, maar ik zit meestal in economy plus ook wel goed, ondanks mijn 1.83 meter.
Op het laatste moment wordt ik nog even omgeruild met de echtgenoot van een dame die naast me zit en niet zonder elkaar kunnen. Dat blijkt overigens wel een goeie zet, want de baby op de schoot van de moeder heeft de hele vlucht gejengeld. Je moet als ouders toch wel 3x nadenken voordat je met een baby gaat reizen; geen lolletje, noch voor de ouders, noch voor de medepassagiers.
Lima
In Lima zijn we als eerste het vliegtuig uit en lopen de kudde achterna naar immigrations voor Peru. We zijn blij dat we een van de eersten in de rij zijn, want het proces is tergend langzaam. Uiteindelijk staan we voor de niet zo vrolijke immigrations mevrouw die ons nors maar correct afhandelt. We kunnen onze weg vervolgen naar de bagage carrousel, waar onze tassen nog niet zijn verschenen. Dus halen we eerst even 400 Soles uit de muur voor de eerste kosten, ongeveer $160.
We raken even aan de praat met een vrouw uit Houston die ons belangstellend vraagt of wij ‘van Holland’ komen. Zij is Nederlands en blijkt al jaren in Houston te wonen, haar Nederlands is wat roestig. Onze tassen zijn inmiddels gearriveerd en wij spoeden ons naar de volgende rij voor ‘Arduanos’, die ik maar interpreteer als douane. Hier worden we verzocht op een groene knop te drukken die vervolgens middels een rode of groene pijl aangeeft of je te vertrouwen bent en door mag lopen.
Taxi
Eenmaal door al deze formaliteiten staan we in een grote hal waar heel veel mensen staan. Daartussen moet ook onze taxichauffeur staan met een bordje met daarop mijn naam. We zien hem uiteindelijk staan aan het eind van de rij, en de goeie man wordt door Gepke meteen ‘Ernesto’ gedoopt. Hoe hij werkelijk heette hebben we nooit geweten. Ernesto leidt ons naar een oude Sonata, die hij vervolgens op gehaaide wijze door het drukke verkeer van Lima leidt.
Na verloop van tijd kiest hij steeds kleinere straatjes, totdat we in donkere achterbuurtjes terechtkomen die ons niet een gerust gevoel geven. Maar nadat Gepke haar laatste gebedjes al had gedaan, draaide hij toch een brede boulevard op. Deze voert langs het strand naar het in het zuiden gelegen Miraflores. Bij het hotel helpt Ernesto ons met de tassen. Wij geven hem uit dankbaarheid dat hij ons niet in de achterbuurtjes van Peru heeft achtergelaten maar een 20% fooi.
Inmiddels is iemand anders weer met onze tassen aan de haal gegaan. Maar dit blijkt de bell boy van het hotel te zijn, dus we zien ze toch weer terug. Het inchecken gaat soepeltjes en we krijgen een prettige kamer toegewezen met uitzicht op de binnenplaats van het hotel. Geen jetlag want we zijn slechts een tijdzone opgeschoven, maar toch wel moe. Als we echter even later in bed liggen zijn we allebei klaarwakker. We inventariseren de gebeurtenissen van de dag nog maar even met elkaar. Uiteindelijk komt de rust toch over ons en vallen we in slaap.
Oktober 13, 2012
Gepke is het eerste op, zo fris als een hoentje terwijl ik moeite moet doen om weer bij de wereld te horen. Na de nodige ochtend rituelen wandelen we naar de ontbijtruimte. Ontbijt is inbegrepen bij Hotel Antigua Miraflores, die je kunt uitkiezen van het menu. Wij hoeven echter niets van het menu uit te kiezen; Gepke wijst naar de borden die de serveerster net in haar handen had toen ze voorbij liep en ze zette deze meteen bij ons neer. Da’s makkelijk!
We eten rustig ons ontbijt en gaan daarna weer naar de kamer. Als we ons georganiseerd hebben voor de dag lopen we naar buiten, waar Katja net uit een taxi stapt. Katja is iemand voor wie wij iets uit de US hebben meegenomen. Zij betaalt het verschuldigde bedrag in Soles en onze cash voorraad groeit weer een beetje. Wij nemen Katja’s taxi over en rijden naar de Plaza Armas.
Plaza Armas
De rit naar Plaza Armas is wel meer een uitdaging dan het ritje gisteren van het vliegveld. Het is ontzettend druk en hoe dichter we bij de plaats van bestemming komen, hoe meer straten er zijn afgezet. Uiteindelijk stappen we een kleine wandeling van het plein uit en betalen de chauffeur de afgesproken 12 Soles, ongeveer $5. Op de Plaza is het druk met toeristen die, net als wij, druk de omgeving fotograferen.
Bij het Palacio de Gobierno is een of andere bijeenkomst aan de gang. Een groep kleurrijk uitgedoste mensen luistert intensief naar een speech die wordt gegeven. Het is moeilijk foto’s te maken, omdat er een grote bus staat die het zicht grotendeels ontneemt. Wij lopen nog even wat verderop als de hekken van het paleis open gaan. De groep komt onder begeleiding van Peru muziek dansend naar buiten. Dankzij mijn lengte toren ik boven de menigte uit die voornamelijk uit Peru ingezetenen bestaat die behoorlijk kort van lengte zijn. Ik kan dan ook nu ruimschoots fotograferen. Gepke heeft de bediening van de videocamera nog niet helemaal onder de knie, en ik geef haar tussen de bedrijven door even een spoedcursus.
Changing of the Guards
Na dit spektakel worden we, als we langs het gemeentehuis lopen, naar binnen gewenkt met de vraag of we een rondleiding willen. Er zijn geen kosten aan verbonden dus, Hollanders die we zijn, stemmen we in. Bij een houten tafel zitten een drietal jonge ambtenaren die voor de statistieken onze gegevens opnemen. Daarna worden we door een jong Peru meisje worden rondgeleid. Haar twee collega’s volgen ons in onze voetsporen. Tijdens onze rondleiding merken we dat de “Changing of the Guards” een uur eerder plaatsvindt dan we dachten. Maar we hoeven het niet te missen, want onze gids laat ons het allemaal bekijken vanaf het balkon van de City Hall. Hierdoor hebben we een nog beter uitzicht dan we op straat zouden hebben gehad.
De rondleiding voert verder en laat verschillende ruimtes zien waar schilderijen hangen van verschillende artiesten, oudere en jongere. Een van deze schilders laat opvallend zien in zijn landschappen hoe de Spaanse conquistadores in de zon staan en die indianen altijd in de schaduw zitten. Onze gids, “Lady” geheten zoals we later uitvinden, steekt haar afkeer voor de oude Spanjaarden niet onder stoelen of banken.
Ook is zij trots op de huidige burgemeester Susana Villaran de la Puente. De eerste vrouw door het volk verkozen in deze rol. Er is eerder in 1963 ook een vrouwelijke burgemeester geweest. Maar die was aangesteld door de niet zo democratische regering van die periode. We lopen door een lange gang waar de portretten hangen van alle burgemeesters van Lima gedurende de geschiedenis. Vervolgens komen we weer bij de trap die ons naar de uitgang brengt.
Iglesia de Santo Domingo
Nadat we onze gids hartelijk hebben bedankt, wandelen we naar Iglesia de Santo Domingo. Vervolgens gaan we bij een cafeetje in de buurt naar binnen. Het blijkt El Cordano te zijn tegenover een van de regeringsgebouwen. Hierdoor schijnen ze te kunnen zeggen dat bijna iedere president daar weleens had gegeten. Gepke eet hier een kaal broodje kaas. Ik bestel een Dieto de Pollo, niet echt wetend wat dat is. Ik vermoed dat het een soort kippensoep moet zijn. Het blijkt een extra gevulde Peru kippensoep te zijn, met veel groenten, vermicelli. In het midden een grote kippenpoot compleet met bot en al. Deze lunch vult mij dus goed op.
Als we afrekenen doen ze nog een poging Gepke af te zetten. Maar dan hebben ze toch wel de verkeerde voor zich. Het teveel op de credit card gerekend bedrag krijgt ze in de vorm van cash weer mee. Onze cash voorraad groeit weer. Nu wandelen we naar Monasterio de San Francisco (Het is hier helemaal vergeven van de duiven en ze missen iedere keer maar rakelings mijn hoofd) gevolgd door een wandeling naar Plaza Saint Martin. We besluiten een taxi te gaan zoeken die ons terug naar het hotel zal brengen.
Taxi
Als je in Peru een taxi neemt moet je van de voren onderhandelen over de prijs, en deze chauffeur had wat moeilijkheden met onze uitspraak van het adres. Uiteindelijk worden we het eens met een bedrag van 15 Soles voor het ritje. Inmiddels zijn we er wel achter dat het ritje van het vliegveld naar het hotel eigenlijk te duur was, maar dat voeren we maar op onder de noemer ervaring.
Diner
Die avond wandelen we nog bij daglicht naar het restaurant Brujas de Cachiche, niet ver van het hotel. We eten daar enorm veel en hebben ook nog eens een mierzoet toetje. De korte wandeling terug naar het hotel is onvoldoende om de opgenomen calorieren te verwerken. Ik lig bijna de hele nacht met een volle buik wakker. Maar dat kan ook komen van de sterke koffie die ze hier serveren in Lima.
Oktober 14, 2012
Vandaag gaan we ons concentreren op het gebied waar we momenteel verblijven: Miraflores. Na het ontbijt in het hotel, wandelen we naar de nabij gelegen Inca Market, waar een verzameling kleine winkeltjes is die allerlei lokaal spul verkoopt. Er is veel spul waaraan wij refereren als “goedbedoelde zooi”, maar we vinden er ook iets van onze gading tussen. Even later lopen we de markt weer uit met een panfluit, een houten bord en wat T-shirtjes voor Gepke; mijn maat hebben ze niet.
Dat is overigens wel grappig. In het kleine marktje is geen nee te koop. Ze wringen zich in de moeilijkste bochten om ons te helpen. Gepke wijst naar mij en vraagt of ze iets in mijn maat beschikbaar hebben. Ze kijken me verschrikt aan en schudden resoluut hun hoofd met nee. Nee, voor zo’n grote kerel bestaat niets…
Kennedy Parque
Verderop is het Miraflores Central Plaza met het Kennedy Parque. We hadden gelezen dat er hier een cat sanctuary moet zijn. Het park zit inderdaad vol met katten, maar het is niet duidelijk wie ervoor zorgt. Het is verder een normaal parkje waar mensen komen, met kinderen en … met honden. Katten en honden in een en hetzelfde park leidt tot grappige achtervolgingen. Katten vluchten de boom in en jonge hondjes proberen klungelig de katten te volgen. Het is wel de moeite waard om hier op het terras te gaan zitten om het allemaal rustig te bekijken.
In tegenstelling tot Noord-Amerika heerst hier in Peru een gezond terrasjes cultuur. We gaan zitten met een kop koffie en delen een stuk appeltaart. Naast ons zit een groep luidruchtige Engelsen die de omgeving analyseren en hun bevinding delen in typisch Cockney Engels. Aan de andere kant zit een stil Peruaans gezin met twee kinderen. Ze zien er erg indiaans uit ondanks hun moderne kleding.
Na de koffie lopen we een lange straat uit totdat we bij zee aankomen. Dit is niet de kust zoals wij die in de US of Nederland gewend zijn. Als we zo’n honderd meter van het water af zijn, staan we toch nog ook evenveel meters hoog. Het land houdt abrupt op en je zult een felle afdaling moeten maken om bij het water te komen. Wij gaan niet naar beneden, want er is eigenlijk alleen een drukke autoweg die naar beneden leidt.
Parque del Amor
In plaats daarvan lopen we naar een parkje met mosaic muurtjes en een enorm terracotta kleurig beeld van een stel verliefden. Het blijkt het Parque del Amor te zijn, een veel bezocht toeristische plek in Miraflores. We lopen hier rond en maken foto’s van de kust en het parkje, als we worden benaderd door een groep tieners. Zij vragen of ze ons mogen interviewen voor een school project. Blijkbaar proberen ze op die wijze hun engels te verbeteren. Het is een meisje en drie jongens, en wie doet het woord? Precies, het meisje want jongens zijn daarvoor te verlegen. Het is overal op de wereld toch hetzelfde, zo ook hier in Peru.
Miraflores
We gaan langzaam maar weer terug in de richting van het hotel lopen. Vandaag hebben we geen taxi van binnen gezien, want Miraflores is best wel te bewandelen. Onderweg kopen we nog wat water en ijsjes in een klein winkeltje die werkelijk alles heeft. Van water en frisdrank tot groente en fruit, aardappelen, wasmiddelen, kranten en tijdschriften. En alles ligt door elkaar, niet netjes gecategoriseerd zoals bij ons in de supermarkt. De producten passen allemaal maar met moeite in het winkeltje wat meer wegheeft van een fietsenstalling dan een winkel. Als het personeel erin staat is er nog nauwelijks ruimte voor klanten.
s’Avonds eten we in het restaurant tegenover het hotel. De dame aan de receptie had de naam uitgesproken voor ons, maar die waren we bij het hek alweer vergeten. Het blijkt Vivaldino te heten, zoals pronkt op het magazine die we bij vertrek daarvandaan meekrijgen. Jammer genoeg is ons Spaans nog niet zo goed dat we de artikelen daarin kunnen lezen. Maar we pikken elke dag een beetje meer op. Zo moet je als je water koopt aangeven of dat “con gas” of “sin gas” moet zijn. Koolzuurhoudend of niet. En natuurlijk andere kleine zaken die we oppikken, zoals Como esta, Bueno, Si, No en Trescientocincuenta (het huisnummer van het hotel…)
Oktober 15, 2012
Officieel begint onze Peru tour vandaag, echter de enige activiteit die is vermeld is “Arrival in Lima”. Aangezien we al in Lima zijn, kunnen we het vandaag rustig aan doen. Vanavond gaan we met de groep verzamelen om elkaar te ontmoeten. In de loop van het verblijf hier heb ik een flinke verkoudheid ontwikkeld. Hoewel ik liever op bed ga liggen probeer ik toch door te gaan. Gepke rent s’ochtends naar de drogisterij om wat medicijnen te halen. Die helpen de ergste symptomen een beetje onder controle te houden.
Huaca Pucllana
Na het ontbijt gaan we toch nog maar even naar de ruïnes van Huaca Pucllana gelopen. Hier zijn de overblijfselen van een tempel gebouwd door de Lima People zo’n 1500 jaar geleden. Het is wel vreemd te zien. Hoe dit eerst alleen een heuvel in de stad was. Vervolgens dat ze in 1983 erachter kwamen dat het een begraven tempel was. Helemaal gebouwd van adobe stenen. Het een en ander wordt allemaal uit de doeken gedaan door een lokale gids, die het in een grappige vorm van engels vertelt. Maar ze spreekt in ieder geval beter engels, dan ik Spaans. Na dit cultureel uitstapje gaan we weer terug naar het hotel om te relaxen voordat we onze groep ontmoeten.
Kennismaking
Rond kwart voor 6 gaan we in de lobby kijken of er al iets is te zien. We ontmoeten hier de eerste leden van de groep, en later ook de rest. Het is een complete groep van 15 man, niemand schijnt te hebben afgezegd. We hebben Norm en Donna uit de omgeving van Toronto in Canada; een ouder echtpaar rond de 70 die al zo’n 20 jaar niets anders doen dan de wereld bereizen. Verder zijn er Brent en Gail, ongeveer van onze leeftijd uit Calgary. Helen en David uit Nieuw Zeeland maar origineel uit Schotland. Een jong stel, Andrew en Gemma, op huwelijksreis uit Brisbane Australië en de alleenstaande Allison uit Australië. En dan nog 2 engelse echtparen, Phil & Lorna en Brian & Jane, die net terug waren van de Galapagos Eilanden als hekkensluiters.
s’Avonds gaan we met z’n allen eten bij een restaurant El Parquetito aan Kennedy Parque. Het is voor mij de eerste kennismaking met alpaca vlees. Niet slecht, lijkt op rundvlees maar heel erg mager.
Oktober 16, 2012
Vanmorgen uitgecheckt en om half twaalf verzameld in de lobby om de bus naar Paracas te pakken. De rit de stad uit voert door mooie buitenwijken, langzaam overgaand in steeds minder rijke omgeving. Uiteindelijk gaat het over in de Shanty dorpjes die van hout en karton zijn opgetrokken. Na verloop van tijd draaien we een Tolweg op die ons naar het het zuidelijke gelegen Paracas zal leiden.
De omgeving wordt steeds troostelozer. Een dor en droge omgeving waar niets vanzelf schijnt te willen groeien. Maar in de verte doemen de bergen van de Andes die hier en daar met groen bedekt zijn. Voorlopig blijven we echter in dit droge gebied van de Costa. We maken onderweg tweemaal een pitstop om te plassen en weer drank, vooral bier, in te slaan. Na 4 uur komen we aan bij hotel Parador del Emancipador. Gelegen niet ver van het strand waar we een nacht zullen blijven.
Paracas
Voordat we met z’n allen gaan eten maken Gepke en ik een wandeling over het stand en staren over de immense Stille Zuidzee. Onze wandeling voert ons het terrein op van een vermoedelijk niet goedkoop hotel. Een hotel met een zeer mooi zwembad, cabanas en lekker luie leunstoelen. Het gaat te ver om hier eens lekker plaats in te nemen. Alhoewel ik vermoed dat niemand ons had weggejaagd. Er was namelijk geen hond te bekennen bij dit hotel. Geen personeel en geen gasten.
We voegen ons weer bij de groep die zich heeft verzameld om te gaan eten bij restaurant Juan Pablo. Het eten bevalt ook dit keer weer en we kunnen daarna met ronde buikjes in bed gaan liggen. Wat mijzelf betreft iets te rond buikje. De combinatie van mijn zware verkoudheid en algehele misselijkheid zorgt ervoor dat het eten via dezelfde route weer naar buiten te komt. Een onrustige nacht voor mij volgt en ik zie op tegen de activiteiten van de volgende dag.
Oktober 17, 2012
In de loop van de nacht zijn mijn ingewanden weer wat tot rust gekomen. Na een licht ontbijt kan ik me toch bij de groep voegen voor het bootritje naar Isla Ballistas. Normaal al een uitdaging voor me want ik ben niet zo gek op kleine bootjes, maar het is de investering waard. De eilanden groep voor de kust van Peru is werkelijk bezaaid met een variatie aan vogels; albatrossen en penguins en ook veel zeeleeuwen. Onderweg zien we ook nog een vos op een schiereiland omringd door aasgieren die verlekkerd kijken naar een gestorven zeeleeuw. Zolang onze boot blijft rondhangen durven vos en gieren geen actie te nemen, maar als we wegvaren gaan ze naar het karkas toe.
Bij de eilanden gaat onze boot tot vlak langs de rotsen waardoor het lijkt of we de aanwezige vogels en zeeleeuwen zouden kunnen aaien. Telelenzen zijn bijna overbodig en je weet niet welke kant je op moet schieten bij het nemen van foto’s. Deze activiteit gaat ongemerkt ruim een uur zo door voordat de kapitein het sein geeft voor de terugtocht. Tijdens de terugtocht geeft hij het stuur van de speedboot af en toe even over aan een van de passagiers. Phil, een van de Engelsen, is het langst aan de beurt en geeft achteraf toe dat hij niet had geweten hoe hij de boot zou moeten hebben stoppen; hij kon alleen sturen…
Terug naar Paracas
Net voordat we de haven invaren zien we op de valreep ineens dolfijnen zwemen, dus nog even snel aan de handrem getrokken en deze dieren van wat dichterbij bekeken. De cameras klikken er weer lustig op los, terwijl de kapitein probeert in de buurt van de dolfijnen te blijven zonder ze te laten schrikken of op andere wijze te schade aan te doen.
Huacachina
Terug bij het hotel wordt alles in de bus geladen en vertrekken we richting Nazca. Het wordt weer een lange rit met eerst een stop in Ica bij een Pisco wijngaard waar het proces werd uitgelegd en afsluitend verschillende soorten Pisco werden geproefd. Daarna nog een stop halverwege bij de oase van Huacachina waar we kunnen lunchen en liefhebbers op een soort snowboard van de duinen af kunnen glijden. Omdat we geen echte skiër of snowboarders zijn besluiten we hier maar vanaf te zien en maken in plaats daarvan een wandeling rond het meertje van de oase. Later horen we dat men op een plank op de buik naar beneden is gegleden en met dune buggies steeds naar boven werd gereden; hadden we dat geweten wat dat hadden we ook wel gedurfd.
Nazca
De rit voert vanaf de oase verder en het begint al donker te worden als we bij een toren langs de weg aankomen die het begin van de Nazca vlaktes van Peru aanduidt. Hier kunnen we naar boven klimmen en de eerste mysterieuze glyphentekening op de grond bekijken van een hagedis. Maar al snel is het te donker om nog iets te kunnen zien, laat staan fotograferen. Na nog eens 45 minuten komen we aan bij het hotel waar we vandaag de dag zullen beëindigen: Casa Andina. Het is al rond acht uur voordat we onze avondmaaltijd nuttigen in een door veel door lokalen bezocht eettentje. Het eten smaakt prima en ik neem zelfs een toetje, hetgeen Gepke en mij de totale som van $16 kost. Niet gek als je nagaat dat onze eerste maaltijd in Lima ons ruim $100 lichter maakte…
Oktober 18, 2012
Zoals beloofd vertrokken we vanochtend vroeg, meteen na het ontbijt in het hotel. Bij het hotel voegt Antonio zich bij onze groep. Hij zal het grootste deel van de dag onze gids zijn. Het is een enthousiast en energievol mannetje, en is goed op de hoogte van de regio waar we nu zijn. Antonio vertelt honderd uit over het Nazca volk, over de officiële theorieën rond deze mensen en de enorme lijnen en figuren die zij op de Nazca vlaktes hebben achtergelaten. Eenmaal goed op dreef vertelt hij ook zijn eigen theorie, over Nazca, over zijn vrouw en kinderen, over de huidige bevolking van Nazca, over de economie, politiek, ruimtevaart, kortom Antonio is een echte ouwehoer.
Chauchilla
We gaan eerst naar het Nazca vliegveld om in te checken voor onze rondvluchten. Gepke besluit deze activiteit maar aan haar voorbij te laten gaan, gezien haar eerdere ervaringen met helikopters en ander vlieg-“tuig”. Tijdens het inchecken worden we gewogen, hetgeen bepalend is voor je plaatsje in het vliegtuig. Norm en ik mogen in het midden zitten, de lichtere twee passagiers gaan achterin.
Voordat onze rondvlucht begint, gaan we eerst een bezoek brengen aan de oude begraafplaats van Chauchilla. Dit blijkt een onverwacht indrukwekkende ervaring te zijn, maar we hadden dan ook geen van allen een idee wat we hier mochten verwachten. Het blijken door archeologen gerestaureerde graven te zijn van Nazca mensen van zo’n duizend jaar oud. De graven die waren ingestort en onder zand bedolven, zijn in ere hersteld en de mummies die zijn gevonden zijn weer op hun plaats gezet, met om hun heen de artikelen die ze van hun familie meekregen voor hun reis naar het hiernamaals.
Mummies
De mummies zijn uitzonderlijk mooi gepreserveerd en blijven dan ook hier omdat de ideale omstandigheden hier heersen door hun uitgedroogde staat. Zelfs de kleuren van dekens en doek waarin ze zijn gewikkeld hebben nog een mate van levendigheid behouden. Er zijn vele soorten graven en mummies; volwassene, kinderen, mannen, vrouwen, sommigen met ontzettend lange paardenstaarten haar dat in een kring om de mummie heen is gedrapeerd.
Het was bloedheet op de vlakte waar de mummie graven zijn en we halen verlicht adem als we weer in de gekoelde bus kunnen stappen. De volgende stop is een pottery waar op dezelfde wijze als duizenden jaren geleden het aardewerk wordt gemaakt dat zo bekend is voor deze regio. De oudere man die het pottenwerk maakt laat ons allemaal plaatsnemen rond zijn werktafel en legt ons uit hoe het aardewerk tot stand komt. Ze maken de klei met grondstoffen uit de omringende regio’s, drogen in de zon, beschilderen met verschillende mineralen die hun kleuren krijgen van bestanddelen als ijzer oxide, mangaan, zwavel, koper, enz.
Het beschilderen laat het aardewerk ruw achter en dit wordt glad gemaakt door de oliën van de huid op een kleine gladde steen te smeren en deze vervolgens te gebruiken om het aardewerk glad te schuren. Het eind resultaat is mooi gekleurd aardewerk, zo glad alsof het is geglazuurd. Dit gaat dan nog een aantal uren in een traditionele oven met houtskool waar de temperatuur oploopt naar zo’n 900C. We vinden zijn producten mooi genoeg om er eentje te kopen en nemen afscheid met een beschilderd Peru schaaltje dat we aan de muur kunnen hangen.
Rondvlucht
Dan keren we terug naar het vliegveld om onze vlucht over de Nazca vlaktes met daarop de gigantische kaarsrechte lijnen hier en daar onderbroken met enorm grote tekeningen van dieren en mensen. De tekeningen zijn zo groot dat je ze alleen vanuit de lucht goed kunt herkennen. Vandaar dat ze eigenlijk pas in 1927 ontdekt werden, toen vliegtuigen wat meer gemeengoed begonnen te worden, en piloten die eroverheen vlogen melden wat ze daar zagen. Het is eigenlijk al vanaf mijn tienerjaren een droom om over deze vlaktes te kunnen vliegen, nooit verwacht dat die dag ooit werkelijkheid zou worden.
Ik wurm me samen met de piloot, co-piloot en 3 andere passagiers in het kleine toestel en korte tijd later stijgen we op. Het kleine toestel schudt en beeft aan alle kanten en het is binnen een lawaai van jewelste, maar desalniettemin geniet ik. Al snel komen we bij de eerste tekening aan en maakt de piloot een hele scherpe steile bocht zodat we goed kunnen kijken. Ik klik er lustig op los en maak soms fotos zonder zeker te zijn of het wel zichtbaar is. Na verloop van tijd krijg ik handigheid in het herkennen van de tekeningen en zie ze soms eerder dan de piloot. Ook maak ik een paar videootjes van de vlucht en het uitzicht wat aan ons voorbij gaat. Te snel komt er een einde aan de vlucht en zet de piloot het toestel weer neer op de landingsbaan. Een fantastische ervaring!
Mislukte reservering
De bus brengt ons weer terug naar het hotel waar we eerst wat snacks inslaan voor de lange rit (9 uur) die we morgen voor de boeg hebben naar Arequipa. Dan gaan we even relaxen voordat we s’avonds gaan eten op een speciale plek met op zeer traditionele wijze bereide maaltijd volgens Edgar. Echter de goden van Peru hebben anders beslist want het speciale etentje wat voor ons klaar had moeten staan is door allerlei omstandigheden niet beschikbaar en men stuurt ons weer weg. Onze reisleider Edgar is duidelijk over zijn toeren en biedt meerdere malen zijn excuses aan, maar eigenlijk is niemand van ons boos en we lachen het een beetje weg.
Edgar is er meer door van slag dan wij, die net zo blij zijn met het alternatieve restaurant El Portón waar hij ons naartoe brengt. Het wordt een hartstikke gezellig etentje die ons door de “omstandigheden” gratis word aangeboden. Het eten smaakt overheerlijk, en aan het eind komt een Peru muziekgroep nog even “Happy Birthday” spelen voor Brian die jarig is. Onze avond kan niet meer stuk en na een stuk lekkere verjaardagstaart van Brian lopen we weer terug naar het hotel.
Oktober 19, 2012
Vandaag hebben we afgezien van een hele lange rit naar Arequipa niets op het programma staan. Het is een rit die tenminste 9 uur duurt, een en ander afhankelijk van hoelang en hoe vaak we onderweg stoppen. Ons gezelschap is niet stil of in zichzelf gekeerd, dus onderweg zit iedereen uitgebreid met iedereen te kletsen. Het uitzicht onderweg, zeker het eerste stuk, nodigt ook niet echt uit om stilletjes uit het raam te staren. We zitten hier nog steeds in de woestijn, en het landschap lijkt erg veel op de foto’s die de Mars rovers naar de aarde stuurden niet zo lang geleden. Er is vrijwel geen plantengroei te bekennen.
Hoewel het droog en zonder begroeiing is, is er toch we enige variatie in het landschap van Peru. Omdat ik niet op de hoogte ben van de namen van de gebieden waar ik doorheen rijd, verzin ik zelf maar namen: de pindarotsjes pas, de Obiwan vallei (uit Star Wars), de sigarendoos. Het geeft misschien een indruk van het landschap waar we doorheen reden.
Verder naar Arequipa
Tegen drieën stoppen we om te lunchen in een restaurantje langs de weg. We worden naar de bovenverdieping verwezen, waar lange tafels staan waarschijnlijk bedoeld voor groepen van onze omvang. Er wordt weer een hoop gekletst onderling aan de tafel, het is opvallend hoe goed het klikt tussen de leden van deze groep. Na de lunch voert onze reis naar Arequipa weer verder, we hebben nog ongeveer 3 uur te gaan. We rijden werkelijk uren langs de kust voordat de bus landinwaarts draait richting Arequipa.
Oktober 20, 2012
Vandaag bezoeken we wat bezienswaardigheden in Arequipa. Overal in Arequipa wordt het straatbeeld omlijst door de achtergrond van de vulkaan El Misti hetgeen alles een extra indrukwekkend beeld geeft. We bezoeken eerst de binnenplaatsjes van La Compania Cloister, een klooster voor monniken. Daarna lopen we naar de Plaza de Armas die hier evenals destijds in Lima een indrukwekkend levendig straatbeeld heeft. Na de nodige foto’s hier gaan we de aan de Plaza gelegen Paseo de la Catedral van binnen bekijken.
Paseo de la Catedral
Alle kerken en kathedralen hier in Peru zijn over het algemeen nog goed in gebruik, en het maken van foto’s met flitslicht wordt niet op prijs gesteld omdat dat afleidend is voor het biddend volk. Ook word je erop gewezen als je vergeet je pet of hoed af te zetten als je de kerk binnentreedt. De toren van deze kathedraal is in 2001 ingestort na een aardbeving, de restauratie hiervan is meteen daarna begonnen en van schade is niets meer te bekennen. De kosten van de restauratie werden gedragen door de Spaanse Regering, maar het teken van het Vaticaan op de deuren doet mij vermoeden dat ze een beetje aanmoediging van de Paus hebben gekregen voordat ze dat geld ophoestten.
Yanahuara
Na deze Plaza gaan we met de bus naar een uitzicht plekje om te genieten van het uitzicht op de drie pieken: Chacilla, El Misti en Picchu Picchu. Vervolgens rijden we naar het Yanahuara district om daar wat rond te wandelen. Er is hier net een trouwerij aan de gang, dus het bruidspaar krijgt er nog een paar fotografen bij. De tour van die dag wordt afgesloten met een rondleiding door het Santa Catalina vrouwenklooster. Het klooster is nog steeds in gebruik met 6 splinternieuwe nonnen en 24 oudere nonnen. Een ware doolhof met 80 residenties voor de verschillende nonnen waarvan wij er een aantal krijgen te zien die in originele 16de eeuwse staat zijn bewaard. Het klooster lijkt meer op een klein dorp dan op een klooster.
McDonald’s!
De rest van de middag hebben we voor onszelf en we vullen die met een lunch, een ijsje bij McDonalds en tukje in hotel. Die avond gaan we met een aantal van de groep eten in werkelijk het beste restaurant die we tot nu toe hebben getroffen. Het eten is voortreffelijk, de bediening perfect en weten zelfs aan het eind van de avond de rekening per paar klaar te hebben. Hoe ze weten wie bij wie hoort is ons een raadsel.
Terug bij het hotel verrast Edgar ons met de mededeling dat we de volgende ochtend om vijf uur al klaar moeten zijn om in de bus te stappen naar het vliegveld. Onze vlucht richting Puno vertrekt al om 7:00 uur…
Oktober 21, 2012
Heel vroeg vliegen we naar Juliaca Airport, vlakbij Puno. Het is een super korte vlucht met een Airbus A319 van de Chileense LAN Airlines, maar beter dan het alternatief: zes uur met de bus door Peru. Als we in Juliaca aankomen stappen we weer in een andere bus die ons naar Puno zal brengen. Juliaca is een smokkelstad volgens onze gids. Het ligt vlak bij Bolivia en daar is o.a. benzine een stuk goedkoper.
Puno
Rond half negen staan we al in de lobby van ons hotel. Veel kamers zijn op dit vroege uur nog niet beschikbaar, maar Gepke en ik hebben mazzel want onze kamer kunnen we meteen in gebruik nemen. We besluiten meteen maar naar de lokale grote Plaza de Armes hier in Puno te lopen, want er zijn militaire optochten gepland. Heel leuk om te zien en te fotograferen, er zitten ook kinderen tussen die zijn verkleed als doktors, soldaten, verpleegsters of een ander kleurrijk kostuum.
Gepke is ziek
Na de optocht gaan we lunchen en terug naar het hotel, want Gepke is niet zo lekker. Terug in de hotel kamer komt de lunch weer per ommegaand retour. Ik sta er wat hulpeloos bij en probeer te doen wat ik kan, maar dat is niet veel. Ik ga maar buiten kijken of ik een winkel kan vinden die water verkoopt. Alle winkels die eerder overal open waren zijn ineens tot de ontdekking gekomen dat het zondag is, en zijn nu gesloten. Uiteindelijk vind ik een fotozaak die ook 2,5 liter flessen water in het assortiment heeft.
Terug bij het hotel loop ik Edgar tegen het lijf en die gaat even mee om te zien hoe het met Gepke gaat. Hij zal zien of hij wat kan vinden tegen misselijkheid. Even later komt hij terug, hij heeft telefonisch met een arts gesproken die zegt dat Gepke’s symptomen veel op die van hoogteziekte lijken. Edgar heeft een pil tegen de misselijkheid en stelt voor Ibuprofen te nemen samen met de anti-misselijkheid pil. Verder raad de arts aan even geen gewoon water te drinken, maar water met elektrolyten zoals Gatorade. Echt iets waar Gepke absoluut niet van houdt, maar ze is te ziek om zich te verzetten.
Oktober 22, 2012
Op een onmogelijk vroeg uur moesten we vandaag opstaan om bijtijds onszelf te kunnen melden bij de boot die ons over Lake Titikaka in Peru zal vervoeren. Gelukkig voelt Gepke zich vanmorgen veel beter en zij kan vandaag gewoon met de groep meegaan.
Lake Titikaka
We hebben een redelijk snelle speedboat, goed voor zo’n 30+ passagiers en deze delen we dan ook met een aantal mensen uit een andere groep. De boot neemt ons eerst naar Taquile Island, waar we via een pier gemaakt van grote grillige rotsblokken naar het strand lopen. De klauter partij over deze rotsblokken is met name een uitdaging voor een 81 jarige man uit de andere groep, die min of meer aan land wordt gedragen door zijn groepsgenoten.
Op het strand verteld Oswaldo, onze gids voor de dag, honderduit over de bewoners van het eiland, de geschiedenis en de (verdwijnende) cultuur. Jammer genoeg is Oswaldo soms moeilijk de volgen vanwege zijn pogingen een en ander tweetalig te doen. Dit resulteert in zinnen die in het Spaans beginnen en in het engels eindigen, zodat geen van beide groepen er iets van verstaat. Gelukkig is hij bereid een en ander in privé sessie nog even nader uit te leggen.
Wandeling
Enigszins onverwachts gaan we toch nog even een hike hier op het eiland maken naar de andere kant waar een van de lokale families op ons wacht. Een wandeling op deze hoogte van 3800 meter gaat de leden van de groep niet in de kouwe kleren zitten. Vooral de leden die normaal op zeeniveau bivakkeren, lopen te hijgen als ouwe stoom machines hier op de hoogvlakte van Peru. Ook Gepke en ik merken dat we hier een stuk hoger zitten dan we gewend zijn, maar blijkbaar zijn we een van de koplopers. Zo erg dat we het huis van de lokale bewoners volkomen voorbij lopen, en nog eens een stuk de berg terug naar boven moeten lopen om ons weer bij de anderen te voegen.
Breiwerk
Bij de lokale bewoners krijgen we hun gebreide producten te zien met een uitleg over hun techniek. Het breien wordt door de mannen van het eiland gedaan en is zeer belangrijk bij het verkrijgen van een vrouw. De ouders van het meisje beoordelen aan de hand van de kwaliteit van een muts die de man breit of hij een geschikte huwelijkskandidaat is.
We gaan weer aan boord van ons bootje die ons over het meer naar deze plek is voorgegaan. Ditmaal neemt hij ons mee naar een schiereiland waar we een lunch krijgen van een andere lokale familie. De lunch is in een ondergrondse oven klaargemaakt en moet nu met veel ritueel van moeder aarde worden overgenomen. Het is allemaal leuk om te zien en mee te maken, maar ik heb zelden zo’n droge hap meegemaakt…
Uros eilanden
Na de lunch gaan we weer verder, ditmaal naar de drijvende Uros eilanden. Het is iets meer uitdaging weer om hier aan “land” te gaan. Ditmaal niet balanceren op grote rotsblokken, maar diep wegzakkend in het riet die de bodem van dit eiland opmaakt. De lokale Peru familie hier ontvangt ons hartelijk en we krijgen een uitleg hoe deze drijvende eilanden van riet en papyrus tot stand komen. Het eiland is niet groot; er wonen op deze 6 families en in totaal zijn er ongeveer 30 van dit soort eilanden verspreid over het ondiepe deel van Lake Titikaka.
Bij elke stap zak je vrij ver weg in het riet, maar je voeten blijven droog door de vele lagen riet. Er lopen veel kleine kinderen rond en een soort reigers die door de familie worden gehouden voor eieren en vlees. Gepke gaat nog even met een aantal anderen een rondje maken op een papyrus boot, net een kleine uitvoering van de Kontiki. Ik bedank voor de eer, het bootje waar we hier mee zijn gekomen is me klein genoeg.
Uiteindelijk varen we weer terug naar Puno en ik mag weer vasteland van Peru onder mijn benen voelen. Ik ben niet zo’n zeeman, maar ik had dit voor geen goud willen missen. s’Avonds gaan we weer gezellig een einde aan de dag maken met een gezamenlijke maaltijd. De groep etenden wordt echter steeds kleiner door het toenemende aantal zieken in de groep.
Oktober 23, 2012
Vandaag doen we alleen de lange busrit naar Cusco. We zien onderweg alleen de omgeving langzaam groener worden, voor de rest valt er weinig te melden. We stoppen onderweg nog wel even bij een Inca muur in de middle of nowhere. Het moet een voorproefje zijn van hetgeen ons straks in de omgeving van Cusco staat te wachten. Als we tegen de avond bij ons hotel in Cusco aankomen is er weinig anders te doen dan met zijn allen te gaan eten. ’s Avonds nemen we de planning voor de komende dagen door.
Oktober 24, 2012
We zijn voor de verandering weer eens heel vroeg opgestaan om 5:15. We laten de bagage achter in ons hotel hier in Cusco en reizen verder met alleen de twee kleine rugzakjes en een tas met een verschoning voor een paar nachten. Dit is nodig omdat we op de trein naar het nabij Machu Picchu gelegen Aguas Calièntes slechts een beperkte hoeveelheid bagage mogen meenemen. Met onze lichtere tassen rijden we vervolgens richting Sacsayhuaman. Voordat we hier aankomen, maken we nog even een stop bij het dorpje Caccaccollo gesponsord door G-Adventures.
In dit dorp wachten de dames van het Women’s Weaving Project al op ons, om ons bij het uitstappen te begroeten met een omhelzing. Er worden hier allerlei textiel en wol producten gemaakt die aan de toeristen hier worden verkocht. Ze worden ook verstuurd naar andere delen van de wereld. Wij krijgen een uitleg van het spin proces, het kleuren van de wol, en de verschillende methoden van weven en breien. De Lamas en Alpacas hier zijn gewoon benaderbaar en voor het eerst heb ik een Alpaca geaaid; meestal ben ik bang dat ze me onderspugen, daar zijn ze goed in.
Richting Sacsayhuaman
Na ons oponthoud bij het dorp rijden we terug naar een Cougars en Condor rescue, Sancturio Animal Cochahuasi geheten. We hebben de bewoners hier even kunnen fotograferen, de Cougars vanachter een stevig hek. Echter de kooi waar de Condors van Peru wonen gaan we naar binnen en we komen daar oog in oog te staan met deze enorme beesten met hun 3 meter vleugelspan. Als een condor vanaf een hoog punt naar ons toekomt vliegen, klik ik continue af terwijl hij op me afkomt. Dan duik ik weg, want de laatste foto laten de klauwen van dit beest zien die op me af komen.
Pisac
We rijden weer verder naar de terrassen in Pisac in the Sacred Valley of the Incas. Dat we deze dag ook nog veel inspanning zouden moeten verrichten hadden we niet verwacht. Maar dat blijkt wel verkeerd ingeschat. We beklimmen de terrassen helemaal naar boven, terwijl onderweg onze gids voor de dag van alles uitlegt hetgeen we een half uur later vergeten zijn. Onze groep lijkt een beetje cultuur murw te worden, maar de vrouwelijke gids gaat ook wel erg veel in detail. Een samenvatting was wat ons betreft wel voldoende geweest. Om het toch allemaal goed in ons op te nemen, klimmen we met zijn alleen door naar het topje van de hier aanwezige Inca gebouwen en genieten van het uitzicht over Pisac.
Urubamba
Bij Hacienda Alhambra in Urubamba stoppen we voor de lunch. Het is hier een kleine oase in een zee van Peru chaos. Dan gaan we verder naar Ollantaytambo waar we de overtollige calorieën opgedaan tijdens de lunch weer meteen verbranden tijdens het beklimmen van de Temple of the Sun. Het gebied rond deze tempel is een van weinige waar de Spanjaarden een veldslag tegen de Incas verloren. Terug in Urubamba overnachten we in het prachtige resort Villa Urubamba. Onze groepsleden zijn de enige gasten in dit nog maar vier jaar oude hotel met prachtige tuinen, en waar de gigantische herdershond van de eigenaar alle gasten persoonlijk even gedag komt zeggen. Niet iedereen stelt deze aandacht op prijs, met name Phil die doodsbang is voor honden. De rest sluit de dag af met een gezellige borrel en etentje in de bar en restaurant van het hotel.
Oktober 25, 2012
Vanmorgen weer vroeg, om 6 uur, uit de veren voor het ontbijt in ons resortje. Na het ontbijt brengt het busje ons weer naar Ollantaytambo vanwaar de trein vertrekt naar Aguas Calientes. Dit stadje, tegenwoordig ook wel Machu Picchu Pueblo geheten, is de plaats waarvandaan alle bezoekers van Machu Picchu moeten vertrekken. Alles moet per trein van Peru-rail naar dit toeristendorp worden gebracht, hetgeen de prijzen in dit plaatsje behoorlijk opdrijft. Zelfs de bussen die ons straks naar boven rijden worden via hetzelfde spoor als waarover wij hier zijn gekomen naar boven gebracht.
Onze kamers zijn nog niet klaar dus we gaan de stad in voor een vroege lunch. Na de lunch maken we een lange wandeling naar het Machu Picchu museum, die een stuk verderop ligt aan de route die we morgen nemen naar Machu Picchu. We lopen rond 4 uur weer terug naar het Inca Town Hotel waar we even relaxen voordat we gaan eten in Restaurant Inca Wasi. Dit etentje krijgt voor mij nog een vervelend staartje, maar daarover morgen meer.
Oktober 26, 2012
Vandaag gaan we eindelijk Machu Picchu van nabij verkennen. Jammer genoeg voor mij is dat niet geheel zonder problemen. Blijkbaar was de Alpaca van gisterenavond niet helemaal goed, en ik heb de hele nacht doorgebracht op de WC om het uit mijn lijf kwijt te raken. Het was dan ook geen probleem voor mij om op het vroege uur op te staan zodat we om 5:30 de bus konden nemen naar de ingang van Machu Picchu. Slapen deed ik toch niet.
Onder normale omstandigheden was ik achtergebleven, maar ik was ondanks mijn toestand niet van plan deze gelegenheid aan me voorbij te gaan. Net voordat ik in de bus moest stappen kon ik mijn misselijkheid niet langer beheersen en rende naar de overkant van de straat om in de berm over te geven. Het zal voor mijn mede reisgenoten geen leuk tafereel zijn geweest. Het luchtte wel op genoeg voor de duur van de busrit naar boven.
Machu Picchu
Eenmaal boven aangekomen moesten we een tijdje wachten totdat de deuren op gingen. Ik voelde de hele tijd de kracht uit me wegebben, maar ik moest en zou het met eigen ogen aanschouwen. Nadat we binnen mochten, moesten we een hele lange stenen trap omhoog, inca stijl dus elke trede een iets andere hoogte dan de andere. Sommige stappen een centimeter of 10, andere een halve meter. Maar uiteindelijk kwam aan deze marteling een einde en stonden we bovenaan en keken uit over de oude Inca stad Machu Picchu in Peru.
Of het emotie was of de koorts maar de rillingen liepen over mijn rug toen ik het zag. Ik ben even gaan zitten op een steen in de buurt om bij te komen, en nam het uitzicht even zittend waar. Toen opgestaan en toch zelf ook wat foto’s gemaakt. Onze gids voor de dag begon toen aan de rondleiding. Hoewel ik best wel veel heb opgevangen en meegemaakt van de rondleiding, wordt ik steeds zwakker naarmate de toer vordert. Na de toer ben ik dan ook niet nog op eigen gelegenheid Machu Picchu wezen verkennen. Ik vertrouw erop dat Gepke dit doet en mooie foto’s voor mij mee terugbrengt.
Terug naar Agua Calientes
Na de rondleiding met Edgar ben ik in de bus terug naar Agua Calientes gegaan. Edgar brengt me naar de bovenste verdieping van een restaurant, waar in een verder spartaans ingerichte kamer een stapelbed stond. Ik ga liggen op het onderste bed en Edgar brengt even later een ontzettende vies smakende thee voor me. De helft hiervan weet ik op te drinken, en het helpt wel mijn maag een beetje tot rust te brengen. Ik ga weer liggen en ben in no time knockout. Later in de middag komt Gepke mij wakker maken. Ze heeft de hele ochtend in Machu Picchu doorgebracht en bijna alle trappen beklommen die ze kon vinden.
Ollantaytambo
Iedereen heeft inmiddels iets voor lunch gegeten bij het verderop gelegen eettentje “Hot Springs II”. Ik hou het bij wat Agua con gas, ofwel bruiswater. De trein van Peru Rail neemt ons weer terug naar Ollantaytambo.
Laat in de middag nemen we de bus weer terug naar Cusco waar we weer in Hotel Taypikala zullen verblijven. Als we onze kamer binnenlopen staat onze bagage reeds op ons te wachten die hier was achter gebleven. Ik maak van de gelegenheid gebruik om vroeg onder de wol te kruipen; ik moet even niet aan eten denken.
Oktober 27, 2012
Vandaag zijn er geen activiteiten gepland dus kan ik wat uitzieken in het hotel. Ik ga in eerste instantie wel meewandelen met Gepke naar de plazas in de buurt van ons hotel, maar dat gaat in een tempo waar zij voor me uit rent en dan terug moet lopen om te kijken waar ik blijf. Dus wat mij betreft is het een korte wandeling en ik ben weer blij terug te zijn op mijn bed in het hotel. Gepke gaat er verder maar alleen op uit. ’s Middags gaat ze nog met een aantal mensen naar een lokale markt waar geen nee te koop was. Daarna was er nog een kort bezoek aan een zilversmid en een Alpaca winkel. Deze laatste 2 waren niet echt bijzonder volgens Gepke, dus daar heb ik niets gemist.
Afscheid van Edgar
Vandaag is ook de dag dat we afscheid nemen van onze Peru gids Edgar. We hebben een flinke fooi voor hem ingezameld, want hij heeft voor onze groep toch wel zichzelf moeten uitsloven. Met name het grote aantal zieken onderweg heeft hij goed opgevangen. Hij heeft mij zelfs alcohol over mijn buik gewreven toen ik bij Machu Picchu zo moest overgeven. Voor Gepke is hij naar de apotheek gerend om medicijnen te halen tegen de misselijkheid. Ja, Edgar Miranda Rado was wat ons betreft een hele goeie gids en verzorger.
Fallen Angel
s’Avonds voel ik me in ieder geval weer goed genoeg om de laatste gezamenlijke maaltijd met z’n allen te eten bij het restaurant “Fallen Angel”. De “Fallen Angel” heeft ook een paar (4) kamers waar je kunt overnachten. Het zijn geen goedkope kamers, zo’n $400/nacht, maar daar krijg je wel iets unieks voor. Elke kamer is ingericht door de artiest die ook de psychedelische inrichting van het restaurant voor zijn rekening heeft genomen. Het is bijna niet te omschrijven, dus je moet er zelf maar eens een kijkje gaan nemen. Ik wil wel verklappen dat de badkamers bijvoorbeeld allemaal muren van glas hebben, dus als je op de WC zit of in bad heb je weinig privacy.
Aan het eind van het etentje geeft Brian een mooie afscheidsspeech voor Edgar, en Gepke overhandigt de envelop met fooi voor hem. Hij is er helemaal verlegen van en is zelf min of meer speechless.
Oktober 28, 2012
Vanochtend gaat het alweer een stuk beter met me, en dat ik maar goed ook want ik moet een vliegtuig in voor onze vlucht terug naar Lima. De bus brengt ons naar het vliegveld waar we na het inchecken zoals gebruikelijk rondhangen in de oncomfortabele stoelen totdat we in kunnen stappen. Het vliegtuig is ditmaal een Braziliaans toestel -een Embraer E190- van de El-Salvador maatschappij Taca, die overigens lid is van Star Alliance dus levert het ons ook nog wat miles op voor ons. De vlucht duurt net een uur en we landen op het inmiddels voor ons bekende vliegveld Jorge Chavez van Lima, Peru net na het middag uur. Hier staat weer een bus voor ons klaar die ons naar Hotel Antigua Miraflores brengt. Het is net alsof we thuiskomen, want dit hotel kennen we van het begin van de reis.
Parque Reserva
s’Avonds gaan we met zijn allen naar Parque Reserva om de fonteinen daar te bekijken en de mooi licht en laser show. Het is ontzettend druk maar dankzij mijn lengte, en korte lengte van de gemiddelde persoon in Peru, kan ik de show goed zien.
Onze laatste gezamenlijke maaltijd wordt in een klein winkelcentrum in Miraflores in de buurt van het strand genuttigd. Het een en ander gaat allemaal niet zo soepel want de ober heeft nogal wat pech tijdens het serveren. Als klap op de vuurpijl laat hij een glas kapot vallen in de buurt van Allison, die in honderdduizend scherven uiteenspat. Gelukkig was het eten nog niet geserveerd, anders hadden we de stukjes uit ons bord kunnen vissen. Het is al laat als we vertrekken en onze pogingen om een ijsje te kopen bij een gelato tentje worden niet gehonoreerd omdat ze net sluiten. Gepke krijgt nog wel een klein plastic lepeltje met een dotje ijs eraan mee als pleister op de wonde. We proberen het morgen nog wel een keertje.
Oktober 29, 2012
We hebben nog een volle dag in Lima voordat onze vlucht vanavond rond middernacht vertrekt, en die gaan we om te beginnen maar vullen met een rondrit met een toerbus. We doen dit samen met de 4 engelsen die nog niets van Lima hebben gezien. Onderweg stoppen we bij de grote kathedraal op Plaza De Armas, en krijgen ook binnen een rondleiding.
Ik, en vele andere mannen met mij, zijn wel onder de indruk van een van de medepassagiers op de bus. Het is een Argentijnse dame die we een zeer mooi gevormde kont heeft en daardoor veel aandacht naar zich toe trekt. Gelukkig kan ik toch nog genoeg aandacht opbrengen om de andere bezienswaardigheden te fotograferen. Buiten de kathedraal blijkt de camera van de Argentijnse schone een lege batterij te hebben, ik bied dan ook royaal aan wat foto’s van haar te maken en die later te e-mailen. Gepke denkt er het hare van…
Na de bustoer gaan we lunchen met Engelsen bij Parque Kennedy, waar Brian zegt nog niet zo vroeg te willen lunchen, maar alleen een ijsje te nemen. Het wordt dus een grote koffie milkshake gevolgd door een knoert van een banana split. Later horen we dat hij ook nog een redelijk grote lunch op heeft. Geen idee waar hij dat laat, want een echte dikke buik heeft ie niet.
Klaar voor vertrek
Als we later alleen rondwandelen komen we de Canadezen Gail en Brent tegen die ook aan het wandelen zijn met de Australiërs Gemma en Andrew. We wandelen met hun een stukje door Miraflores en in de buurt van het strand. Onze tweede poging een gelato te kopen bij het ijstentje wat we gisteren hebben ontdekt valt wederom in het water. De tent is nu helemaal dicht vanwege de verbouwing die gaande is in het winkelcentrum.
We lopen terug naar Miraflores waar we afscheid nemen van onze vrienden en alleen gaan lunchen/dineren in het straatje nabij Park Kennedy waar veel eettentjes zijn. Dan keren we terug naar het Hotel waar we onze koffers uit de berging halen en wachten tot de taxi die Edgar voor ons gisteren heeft geregeld ons op komt halen. Onze chauffeur is een relaxte rijder, ondanks dat hij zoals hier gebruikelijk is overal voor, achter en tussendoor kruipt met zijn auto.
Nog een paar uurtjes wachten op Jorge Chavez vliegveld en dan kunnen we vliegen naar Houston, waar we morgen overstappen op de laatste leg naar Denver.
Oktober 30, 2012
Houston
Veel slaap hebben we niet gehad sinds we rond middernacht opstegen van Lima. Inmiddels zijn we op een uitgestorven vliegveld van Houston aangekomen. Uitgestorven omdat veel vluchten naar de oostkust zijn gecanceled vanwege de orkaan Sandy die daar momenteel huishoudt.
Dreamliner
Onze layover vanuit Peru hier is maar liefst 6 uur, die we vullen met een echt Amerikaans ontbijtje bij een diner en rondhangen bij de gate vanwaar ons vliegtuig naar Denver zal vertrekken. Dan valt me ineens de vleugeltip op van het vliegtuig wat buiten bij een andere gate staat geparkeerd. Het is niet de tip met winglets zoals je die tegenwoordig veel ziet, maar een naar achter gebogen zwaluw-achtige vleugel. Ik ken slechts een vliegtuig die dit heeft, en die vliegen momenteel nog niet: de 787 Dreamliner. Als ik dan ook wat dichterbij ga kijken blijkt dit inderdaad een 787 te zijn, een van de eerste die aan United is afgeleverd en momenteel hier op Houston wat tests ondergaat.
Ik krijg al gauw gezelschap van mensen die hier op het vliegveld werken en het toestel ook hebben herkend. Hoewel deze pasjes hebben waarmee ze dichterbij zouden kunnen komen, mogen ook zij niet in de buurt van het toestel komen. Ik maak wat foto’s als de 787 naar achteren wordt geduwd en zijn motoren opstart. Even later taxied het voorbij, maar ik kan het jammer genoeg niet zien opstijgen want dit gebeurt buiten mijn zicht. Toch leuk om te zien en het vult lekker de tijd voordat we in mogen stappen voor de laatste vlucht naar huis.
In Denver wacht braaf de chauffeur van Mercedes op ons, en we zijn dan ook weer vlot thuis. We zijn ontzettend gammel en moe van het reizen, maar we gaan maar wat chinees halen om toch wat fatsoenlijks in de magen te hebben. Ook het hondje wordt opgehaald die wel een beetje blij is ons weer te zien. Vroeg naar bed, vermoeiende trip maar fantastische herinningen.
(meer foto’s over Peru zijn te vinden op de foto pagina)
Groetjes,
Loek & Gepke
