Road Trip!

Alsmaar thuiszitten is ook niets aan, maar dat was wel het motto van 2020/2021.  De pandemie heeft nogal wat roet in het eten gegooid wat onze reislust betreft.  Aangezien het buitenland er nog steeds niet inzit als bestemming, besloten we maar een road trip te maken met de auto.  Het originele plan was om in een soort “acht” vorm naar de oosten te rijden maar de uiteindelijke route zag er zo uit

We gaan onderweg. Het is deze keer duidelijk anders dan voorgaande jaren. Ondanks dat sommige staten de maskerplicht hebben laten vallen, dragen de meeste mensen in gesloten ruimtes nog steeds maskers. Het is ook een stukje rustiger op de toeristische plekken. In Texas bezoeken we het Palo Duro State Park. We hebben er heerlijk gewandeld, en zagen er niet veel andere mensen. De campings in het park waren overal wel vol. Ik vermoed dat men geen zin had om te wandelen.

De hotels onderweg vond ik wel aan de hoge kant. In San Antonio waar we nu zijn konden we met moeite iets vinden onder $200/nacht. We hebben dankzij een korting die we nog te goed hadden van Hotels.com een La Quinta gevonden voor $134 voor twee nachten, die normaal $180/nacht zou hebben gekost. Het voordeel werd weer gecompenseerd door de $25/nacht die werd gerekend voor parkeren.

De Cadillac Ranch was ik een beetje teleurgesteld over. Ik was er jaren geleden geweest toen er nog geen graffiti op zat. Nu konden de mensen er ter plekke spuitbussen verf kopen om de autos onder te kliederen. Hetgeen zoveel al was gedaan dat de modellen onherkenbaar waren geworden. We werden ook misselijk van de verflucht en zijn maar weer snel vertrokken.

Aan het eind van de dag belanden we dus in San Antonio TX.  We blijven hier twee nachten, zodat we wat tijd hebben om de omgeving te verkennen.  Dat begint met een lange wandeling gemaakt langs de River Walk. Het was relatief rustig langs de rivier, ondanks dat het Zondag is. Ook het plein bij de Alamo was relatief rustig. Ik kan een road trip in de US van harte aanbevelen tijdens de pandemie. Jammer genoeg sluit het een de ander vaak uit. Het is ook momenteel lekker weer, niet koud en ook niet te warm. We kijken om waar we vanavond willen eten.

Na het bekijken van de bekendste van de “Misións”, de Alamo, besluiten we dit keer alle “Misións” even te bezoeken. Origineel heette de Alamo: “Misión San Antonio de Valero”.  Er zijn nog 4 andere Misións. We zijn in volgorde vanaf de Alamo naar Misión Concepcion, Misión Juan, Misión José en tenslotte Misión Espanada gelopen. Hier de foto’s op volgorde.

Na de Misións hebben we gelunched onderweg bij Jack’s Café, een echt hole-in-the-wall tentje, maar het eten was er uitstekend. Toch opvallend dat ondanks dat maskers in Texas niet verplicht zijn, in deze conservatieve rural omgeving iedereen een masker draagt. Onderweg bij AutoZone voor $10 een voet luchtpompje gekocht want onze achterband verliest een klein beetje druk. Morgen kijken we wel of we het ergens kunnen laten repareren, tot dan pompen we het om de 3-4 dagen maar even weer een beetje bij, dat werkt ook.

Inmiddels zijn we bij ons AirBnB in Corpus Christi aangekomen, waar we een dag of drie blijven. Het is een leuke appartementje met uitzicht op zee. Van hier gaan we wat dagtochtjes maken. Hieronder een foto van het uitzicht; het is een beetje heiig. Het vliegdekschip in de verte is de USS Lexington, deze kun je bezoeken.

Na een nacht in onze AirBnB in Corpus Christi, wordt de Nerd in mij wakker.  Het is mogelijk dat vandaag een raket wordt gelanceerd in het zuiden van Texas door SpaceX.  Dat wil ik wel een keer van nabij meemaken, dus even de road trip uitgebreid. Een detour van 120 miles naar het zuiden gemaakt naar South Padre Island. Onderweg steeds gecheckt of en waar we een eventuele lancering het beste konden meemaken. Toen we uiteindelijk net $12 hadden betaald om vlak bij het strand te parkeren, kregen we het bericht dat de lancering van Starship was “scrubbed”, ofwel ging niet door. Hoewel jammer, was het ook een gelegenheid om de raket die daar stond even van dichtbij te bekijken. Dus weer 40 miles aan de road trip toegevoegd naar Boca Chica Beach waar in de buurt het SpaceX lanceer complex is gelegen.

Zoals op de foto is te zien, kun je echt vrij dicht in de buurt van de Starship komen. Als je echter de weg oversteekt, komt er meteen een security man op je afrennen om je weg te jagen. Het is wel een indrukwekkend toestel en van zo dicht bij realiseer je je pas hoe groot het apparaat is. Het is ongeveer zo groot als een Boeing 737 op z’n staart gezet. Ook lopen er twee robot hondjes rond: Zeus en Apollo die het terrein in de gaten houden als alle mensen er zijn geëvacueerd vanwege mogelijke giftige chemicaliën vlak na een lancering.

Na deze leuke ervaring gaan we dezelfde weg weer terug. Op weg naar Harlingen, TX hetgeen voor ons wel leuk is want wij zijn in Harlingen Friesland ooit getrouwd. Onderweg moeten we tot twee keer aan toe door een weg afzetting van de US border control. Ze houden ons kort aan en vragen of we “US citizens” zijn, en wuiven ons weer verder. We zaten bij Boca Chica minder dan kilometer van de Mexicaanse grens, en blijkbaar werkt de wall van Trump niet zo goed als hij wil. Er moet veel gecontroleerd worden op illegale grensoverschrijdingen.

Onze dagen zijn overigens wel gevuld. Vandaag zijn we na het ontbijt naar de USS Lexington gelopen, waar we een rondleiding hebben gedaan. Ongemerkt hebben we daar bijna 4 uur doorgebracht. Het is een zeer uitgebreid museum vliegdekschip die in 1943 is gebouwd. In 1991 is het hier in Corpus Christi voor anker gegaan en sindsdien bestaat de bemanning uit vrijwilligers die de toeristen rondleiden. Erg leuk.

Vandaag maar even in de ruimtesfeer gebleven. In de ochtend met het voetpompje de druk van de achterband weer gecorrigeerd, en toen op weg naar Houston waar we in de vroege namiddag aankwamen. Hier splitsten Gepke en ik, aangezien zij haar portie ruimtevaart wel genoeg vond. Ik echter nog niet, en ben naar het Johnson Space Center geweest en heb daar een aantal uren doorgebracht met het staren naar allerlei ruimtevaart attributen van de 60’er jaren tot heden. Ook echte maanstenen en een heuse Falcon 9 racket van SpaceX waar ik dit keer met mijn handje aan kon zitten. Ik kijk nu eenmaal met mijn handen, zoals vele andere mensen.

Ook een Space Shuttle op de rug van een Boeing 747 kun je hier van dichtbij meemaken. De Shuttle “Independence” is nooit in de ruimte geweest, maar je krijgt er wel een goeie indruk hoe enorm groot deze toestellen waren, en hoe ruim van binnen. Middels een trap of lift kun je de cockpit van de shuttle bezoeken op de 4de verdieping. Vervolgens een trap naar beneden naar de laadruimte die echt heel groot is. Dan kun je weer naar beneden naar de 747 die van binnen is omgebouwd naar een tentoonstellingsruimte waar de hele historie van de Shuttle wordt getoond.

Er is uiteraard nog veel meer te zien, zoals een enorme grote hal waar de maanracket Saturn V ligt opgebaard, Mercury, Gemini en Apollo capsules. Teveel om allemaal op te noemen, jullie er zelf maar een een bezoek aan spenderen. Het is een walhalla voor echte nerds.

De volgende dag toen we ’s ochtends onze road trip wilden vervolgen, bleek de achterband dit keer helemaal leeg te zijn. Een goeie ochtend gymnastiek oefening om deze met het voetpompje weer op te pompen, maar het was wel duidelijk dat we hier niet verder mee konden rijden. Een snelle blik op internet vertelde ons dat onze banden leverancier (Big O Tires) een overeenkomst had met de hier in Houston aanwezige NTB. Deze bleek minder dan een kilometer van ons hotel af te zijn, dus zijn we daar eerst naartoe gereden. De man bij de helpdesk nam onze auto in ontvangst en beloofde het te repareren. Na een halfuurtje konden we het sleuteltje weer in ontvangst nemen. Het bleek een spijker te zijn, die ze hebben verwijderd en de band gerepareerd. Kosten: $0. Soms loont het de moeite wel om je banden te kopen bij een nationwide franchise 

We wijzen de auto naar het westen richting Nederland Texas, waar we als rechtgeaarde Nederlander niet zomaar aan voorbij konden gaan. Het was echter net als Nederland Colorado zo Nederlands als McDonald’s. Er was een molen, maar die was vanwege de pandemie gesloten. Het nabij gelegen hutje dat als visitor’s center moest dienen was gesloten voor renovatie, omdat er waarschijnlijk in deze tijden toch niemand op bezoek zou komen…

We rijden weer verder richting Natchez waar we zullen overnachten in het Grand Hotel aan de Mississippi rivier. In eerste instantie zouden we hier niet meer dan een dag blijven, en dan weer in Tupelo een overnachting zoeken, maar het dorpje Natchez is wel leuk genoeg dat we besluiten er twee nachten door te brengen.

Natchez is een leuk dorp om doorheen te banjeren, met veel historie uit de 18e en 19e eeuw. Ondanks dat er veel was gesloten vanwege Covid, konden we er ons wel vermaken. Op Zaterdag hebben we ook een lange wandeling langs de Mississippi gemaakt. Veel vriendelijke mensen tegengekomen; iedereen zegt je gedag en maakt een praatje met je. Niet iedereen is even goed te verstaan met het zuidelijke accent…

Op zondag maken we een lange rit via de Natchez Trace naar Nashville. We besluiten deze rit van 444 miles in één dag te maken, want afgezien van de mooie rit is er onderweg geen bijzondere plek om de overnachten. De onderstaande foto van de weg is representatief voor de gehele Natchez Trace die er zo uitziet als je erop rijdt.

Onderweg zijn er verschillende stops die je kunt maken, die punten van belangstelling belichten. Zo is er een Cypress bos waar deze bomen met hun voetjes in het water staan. Ook zijn er op plaatsen “Mounds” te zien; door Native American gemaakte kunstmatige heuvels waarvan sommige wel 2000 jaar oud zijn. Ze zijn vergelijkbaar met de heuvels die je ziet in Ierland bij Knowth en Dowth, een combinatie van graf en ceremoniële plek om hun religie te beoefenen.

Tegen de avond komen in een hevige regenbui aan in Brentwood, een plaats net buiten Nashville, waar we de nacht zullen doorbrengen.

In de ochtend brengen we eerst een bezoek aan Fort Nashborough in Nashville.  Deze blokhutten zijn voorbeelden van de eerste nederzettingen, waar later Nashville uit groeide.  De gebouwen zijn kopieën, maar staan wel op de plek waar de originele nederzetting was, aan de Cumberland Rivier.

Vanaf het fort lopen we verder door Nashville, langs het originele gebouw van de Grand Ole Opry: het Ryman Auditorium.  De optredens die vroeger in de Grand Ole Opry werden gehouden zijn nu verhuisd naar Opryland USA, een klein stukje buiten Nashville.  Deze kan meer publiek kwijt.

In downtown Nashville zoeken we een plek om te lunchen.  De Country Muziek cultuur is niet aan ons besteed, en we vervolgen al snel onze weg naar de oude Marathon Fabriek.  Hier werd van 1889 tot 1914 auto’s van het merk Marathon gebouwd.  De oude fabriek heeft jarenlang staan verpauperen, maar recentelijk is het opgeknapt en zitten er kleine winkels in.  Tussen de winkels in staan nog steeds de machines die werden gebruikt om de auto’s te bouwen.  Een leuke plek om te bezoeken.

Een ander vreemd object in Nashville is de kopie van de Parthenon in Griekenland.  Het origineel is niet meer dan een veredelde ruïne, maar deze kopie op ware grote in Nashville is nog in bijna nieuwe staat, zo’n 100 jaar oud.  Wij zijn maar niet naar binnen gegaan om te zien hoe het beeld van Athene erbij stond.  Toch een beetje teveel nep voor mijn smaak. Het was de afsluiting van ons tweedaags bezoek aan Nashville.

Via de Great Smokey Mountains en een deel van de Blue Ridge Parkway zijn we gisteren verder naar het oosten gereden. Maar door de omstandigheden met de brandstof pijplijn in het oosten van Amerika, zijn we genoodzaakt wat kronkels in ons “achtje” te leggen. Wij waren in Asheville NC aangekomen, maar konden daar nergens benzine krijgen. De volgende dag zijn we ten einde raad maar weer richting Tennessee gereden, waar we gelukkig in Johnson City nog één pomp vonden die alleen nog “premium” benzine verkocht. Een andere klant daar ging toch maar op zoek naar goedkopere normale benzine, maar wij waren daar blij mee aangezien onze auto die premium sowieso al nodig heeft.

Het was echter overduidelijk, de road trip verder rijden naar het oosten zou niet lukken. Dus gaan we maar naar het noorden; je moet tenslotte flexibel zijn. Vanmiddag zijn we in Lexington KY aangekomen, waar we een dag of 3 blijven en kijken hoe het een en ander zich ontwikkelt in het oosten van Amerika. Alleen de onderstaande foto van de regen onderweg, aangezien we voornamelijk kilometers/miles in de regen hebben afgelegd.

De road trip voert ons naar Lexington KY, waar we neerstrijken voor een aantal dagen. Gisteren hebben we de Buffalo Trace Bourbon distillery bezocht, een van mijn favorite Whiskey’s. Het ruikt bij zo’n distillery niet naar drank, maar meer naar een brood bakkerij. Dat komt door de ingrediënten tarwe en rogge die ook hier gebruikt worden om Bourbon te maken. Bourbon wordt voornamelijk gemaakt van mais, vermengd met tarwe of rogge om een unieke smaak te krijgen. Het gisten van het mengsel geeft dan de reuk van rijzend brood.

In de late middag hebben we bij de Kroger Supermarkt naast het hotel boodschappen gedaan zodat we vanavond zelf kunnen koken. Soms wil je gewone kost hebben, en hier in het Staybridge Hotel hebben we een eigen keukentje waar we prima kunnen koken. Het wordt een varkenshaasje, met gekruide Parijse aardappeltjes met worteltjes en ijs als toetje. Het smaakt ons prima.

Op Vrijdag rijden we naar Richmond KY waar we Fort Boonesborough bezoeken, bekend van Daniel Boone die hier onder andere woonde rond 1775. Het een en ander van het leven aan de “Frontier” wordt hier leuk belicht. Verschillende mensen voeren de destijds benodigde ambachten uit, zoals spinnen, weven, houtbewerken, kaarsen en zeep maken en een smederij. Iedereen vertelt graag over hetgeen ze doen, maar de smid spant de kroon. De goeie man praat 100 km/uur en houdt niet meer op: je krijgt er geen woord tussen. Het bezoek is in ieder geval meer dan de moeite waard.

Morgen moeten we hier weer weg, en gaan we toch een poging doen om naar Athens GA te rijden. De brandstof schaarste is nog niet voorbij, maar we willen toch even bij mijn broer langs. We proberen onderweg zo vaak als het kan wel weer iets bij te tanken.

Na het bezoek aan mijn broer, besloten we gezien het brandstoftekort in het oosten maar weer richting huis te gaan rijden. Het “achtje” route van onze road trip lijkt nu helemaal nergens meer op; meer een platgeslagen strik met aanhangsels. We gaan eerst maar naar Montgomery in Alabama, waar we hopelijk wat makkelijker kunnen tanken. We besluiten hier 2 nachten te blijven.

Het museum dat we willen bezoeken is dicht tot 1 uur, dus gaan we eerst even rondlopen in Montgomery. We bezoeken de “First Whitehouse of the Confederacy“, een van de voormalige residenties van Jefferson Davis. Verderop in Old Alabama Town wandelen we wat rond, en bewonderen de omgeving. In dit gedeelte van Montgomery heeft men geprobeerd wat van de oudere gebouwen te bewaren. Het is een leuk buurtje om rond te lopen.

Montgomery was de lont in het kruit van de Civil Rights explosie van de 50’s en 60’s. In 1955 vond hier de Bus Boycott plaats nadat Rosa Parks op 1 December weigerde haar plaats in de bus op te geven aan een blanke passagier. Haar arrestatie werd geprotesteerd door middel van de Bus Boycott. Voornamelijk zwarte inwoners van Montgomery maakten gebruik van de busdienst in Montgomery en dit leidde tot een financiële klap voor de stad. Deze hele historie kun je ervaren in het Rosa Parks Museum in Montgomery

De volgende dag checken we uit ons hotel en gaan naar het plaatsje Selma, ook een hoofdstuk uit de Civil Rights strijd. Selma was het startpunt van een tocht van Civil Right activisten naar Montgomery. De tocht voerde over de Edmund Pettus Bridge, een brug die was vernoemd naar een Ku Klux Klan leider. Op de brug werden de activisten hardhandig belaagd door politie en blanke apartheids voorstanders. Hierbij vielen vele gewonden en de dag werd bekend als “Bloody Sunday”.

In Selma nemen we een ontbijt in een lokaal cafeetje, en laten de historie van deze plek even bezinken. Na de Civil Rights dosis die we al in Montgomery hadden ontvangen, was dit een goeie aanvulling. We zoeken op internet naar een plek om te overnachten. Het wordt Tupelo in Mississippi. Onderweg stoppen we in Moundville AL en bekijken de restanten van Mounds (heuvels) achtergelaten door Indianen van de Mississippian Cultuur. Ik wist niet dat deze indianen ook al aan metaalbewerking deden, en bekijk de mooie koperen objecten die bij opgravingen zijn gevonden. Er is hier een interessant museum gebouwd als onderdeel van FDR’s New Deal projecten in de 30’er jaren.

Na een overnachting in Motel 6 in Tupelo -het dieptepunt van kwaliteit van hotels deze road trip- gaan we in een ruk naar Oklahoma City rijden. Het is een eind, maar we blijven twee nachten in OKC om deze stad te verkennen. Oklahoma City heeft een vreselijke tragedy moeten doorstaan met het opblazen van het Alfred P. Murrah gebouw door Timothy McVeigh en Terry Nichols. Op de plaats waar het gebouw heeft gestaan is nu een memorial. In het naastgelegen gebouw waar voor de explosie de “The Journal Record” krant was gevestigd, is nu een museum. Hier gaan we een indrukwekkende rondleiding volgen.

Het museum is niet uit te leggen, je moet het zelf meemaken. Ik zal alleen dit zeggen, de manier waarop het is georganiseerd maakt het alsof je zelf bij deze gebeurtenis was. Het is onbegrijpelijk wat deze anarchisten bezielden om dit te doen.

Wij houden van wandelen, en het ontdekken van minder gebruikelijke routes. Deze vonden we in OKC in de vorm van de OKC Underground. Al in de 30’er jaren van de vorige eeuw wilde William Skirvin een tunnel verbinding tussen zijn hotels. Deze tunnel is in de loop der jaren uitgegroeid tot een doolhof van tunnels tussen de gebouwen in downtown Oklahoma City. Men is nu bezig ze te herstellen en er kunst in op te hangen. Wij hebben ze ook even bekeken.

We sluiten onze bezoek aan OKC af met een wandeling langs de Bricktown Canal, een kanaaltje dat door een ouder gedeelte van OKC loopt. Onderweg kom je beelden tegen die de Centennial Land Run uitbeelden uit de 19de eeuw.