Woensdag, 10 September 2008
Het is woensdag en de dag kruipt voorbij. Vanmiddag ga ik zelfs iets vroeger weg om de RV op te halen. Maar er lijkt gewoon geen einde aan de middag te komen. Maar eindelijk dan belt Gepke op om te vertellen dat ze eraan komt. Onze vakantie kan beginnen! We rijden vanaf het werk naar Commerce City om de RV op te halen bij Road Bear. We kletsen gezellig wat met Mike, de Zwitserse uitbuiter van het RoadBear station hier. Al spoedig blijkt dat alle werknemers hier Zwitser zijn, die op een of ander manier hier ‘stage lopen’. Mike loopt de RV na met Zwitserse precisie; geen krasje of deukje wordt voorbijgelopen zonder dat daarover eerst een aantekening wordt gemaakt op zijn checklist.
Na alle papierwerk en uitleg te hebben afgewerkt, neem ik eindelijk plaats in het 31 voet (10+ meter) lange gevaarte. Ik installeer ‘Sjakie’, de GPS, zodat ik zonder kleerscheuren de weg naar huis kan vinden. Zo kan ik meer de aandacht bij het verkeer kan houden. Het rijden met dit bakbeest valt uiteindelijk best mee. Thuis aangekomen stuur ik hem achteruit de oprit op. Op deze wijze kunnen we hem makkelijk volladen vanuit de tuinuitgang van het huis. Alle spullen die thuis al klaar staan worden naar binnen geladen. Vanavond slaan we ook nog even boodschappen in bij Walmart die we de eerste dagen onderweg denken nodig te hebben. We slapen we nog thuis in ons eigen bed, maar morgen gaan we vroeg op pad.
Donderdag, 11 September
Al vroeg klimmen we in ‘beertje’, zoals we de RV voorlopig hebben gedoopt. Vervolgen begeven ons in de ochtendspits van Denver. Hoewel de GPS in eerste instantie een verkeersoponthoud van zo.n 30 minuten meldt, valt het in de praktijk wel mee. Het was druk, maar we zitten in no time aan de westkant van de stad en voeren I-70 op, de bergen in. Het regent, soms heel hard en op sommige plaatsen is het erg mistig. We hebben het plan onderweg ergens te stoppen om een broodje eiersalade te eten die Gepke gisteren al klaar heeft gemaakt. Dus we koken nog niet in de RV, dat moet vanavond gebeuren.
We stoppen op een rest area langs I-70. Behalve ons is er alleen nog een vrachtwagen. We laten de broodje ons goed smaken. Vervolgens op weg richting Salina in Utah, waar we een overnachting bij de Butch Cassidy Campground hebben geboekt. Het plan is om in twee dagen naar Las Vegas te rijden om daar Astrid en Brenda op te halen. Vervolgens langzaam via de scenic route weer terug naar Denver rijden.
Salina
De campground in Salina is zo gevonden. Het wordt gerund door een Aziatische dame die nauwelijks Engels spreekt. Echter het biedt “full hookup”, dus wat willen we nog meer. Gezien de prijs van $22 mogen we niet klagen, zeker niet als blijkt dat we hier zelfs nog de beschikking hebben over WiFi internet, alhoewel de brandbreedte wat te wensen overlaat. Toch is er voldoende verbinding om wat email en forums te bekijken voordat we aan het avondeten gaan werken.
Op dat moment blijkt dat .beertje. niet helemaal vlak staat. Ik probeer een roerbak schotel te maken maar het eten in de pan glijdt steeds naar een kant weg, evenals alles wat ik op het aanrecht zet. Daar zijn dus die .level blocks. voor, maar ik had geen zin uit te zoeken hoe die werkten. Dat proberen we morgen of zo wel uit. Het eten lukt uiteindelijk toch redelijk en het smaakt zelfs een beetje lekker. De nacht wordt een beetje onrustig doorgebracht, want de weg naast de campground is wel erg lawaaierig. Later blijkt dat dit een doorsteek route is voor vrachtwagens op weg naar Salt Lake City. Vandaar dat die weg zo druk is.
Vrijdag, 12 September 2008
Rond 7 uur worden we door het kraaien van de haan uit de veren gedwongen. We doen beiden een poging om de douche in de RV te gebruiken. Een beetje geklungel, want het is nu niet bepaald het ruime formaat die we thuis gewend zijn. Nadat we de werking van de kranen een beetje door hebben, kunnen we dan toch de dag fris beginnen. De volgende taak is een ontbijtje klaar te maken. Zoals gisteren glijdt het eitje naar een kant van de pan, en het terugschuiven naar het midden resulteert in iets wat het midden houdt tussen een spiegelei en een roerei. Het past in ieder geval op de boterhammen, en we kunnen ook nog twee worstjes opeten die we in de magnetron hebben opgewarmd. Dus met een volledige maaltijd achter de kiezen kunnen we weer op pad om de overgebleven mijlen af te leggen naar Las Vegas.
Las Vegas
We hebben de regen achter ons gelaten en beloofd een stralende dag te worden. Via I-15 komen we Las Vegas binnen en Sjakie leidt ons feilloos naar Sam’s Town RV campground waar we Astrid en Brenda zullen ontmoeten. We bellen even op om te melden dat we er zijn, en Gepke gaat hun vast tegemoet lopen. Uiteraard lopen ze elkaar mis want na een tijdje komen Astrid en Brenda aanrijden als passagiers op een golfkarretje. Hun bagage zit ook op het karretje; mooie service van Sam’s Town. Even later komt Gepke ook weer teruglopen en na een warme omarming laten we de RV zien waar we de komende week in door zullen brengen. ’s Avonds nemen we een taxi naar Bellagio’s om te kijken naar de fonteinen show.
Vandaar lopen we naar New York, New York om een hapje te eten bij de Chinees. Er is uiteindelijk zoveel eten over dat we besluiten alles in doosjes mee naar de RV nemen, zodat we het morgen kunnen opwarmen. Maar we zouden eerst nog naar de show van Cirque du Soleil gaan, wat te doen met de hapjes? We laten het bij de hoteldesk achter alsof het hier gaat om een stel jassen of koffers. We krijgen zelfs een kaartje met een nummertje zodat ze het weer terug kunnen vinden. Toen snel naar de show gerend, want die zou al bijna beginnen.
Zumanity
We bekijken ‘Zumanity’, de show van Cirque du Soleil met een seksueel tintje. Het was een combinatie van de ongelofelijke acrobaten show die we gewend zijn van Cirque, met veel humor en schaars geklede mensen. Het was heel erg goed en we hebben de hele avond op de punt van de stoel gezeten. Na de show nemen we nog een ijsje bij Cold Stone en kletsen wat na. Dan uiteindelijk maar weer een taxi genomen naar Sam.s Town.
De chauffeur is ditmaal wat spraakzamer en wijst ons onderweg het voormalige huis van Liberace aan en het museum gewijd aan Liberace. Ook wijst hij naar een net nieuw geopend casino waar volgens hem de slotmachines nogal scheutig staan afgesteld. Jammer voor ons dan, want wij gaan morgen weer weg. We maken er twee nieuwe slaapplaatsen bij in de RV en zetten de airco aan, want het is knap warm geworden. .s Nachts slaat de airco regelmatig aan, en ik ga er zelfs nog even uit om hem nog kouder te zetten, want het blijft erg warm.
Zaterdag, 13 september 2008
Het gestommel in de RV van onze mede passagiers schommelt ons wakker en we gaan met z.n allen gebruik maken van de douches. De dames gebruiken de Sam.s Town douches, en ik gebruik de douche in de RV. Vervolgens naar het ontbijt buffet en eten ons daar tonnetje rond. Las Vegas blijft toch een plek waar je vooral veel kunt eten… Na het ontbijt lopen we terug en merken dat de fototas is verdwenen. Blijkbaar heb ik die bij de kassa laten staan toen ik het onbijt afrekende. Volgens een van de buffet medewerkers had iemand van de “Security” het meegenomen. Dus op een drafje naar de Security gerend waar de twee oude medewerkers het tasje zo konden overhandigen. Hij zei nog dat hij het al 30 minuten geleden had gevonden.
Vertrek uit Vegas
Na van de schrik weer te zijn bijgekomen -we moesten allemaal acuut plassen- konden we weer terug naar de RV. Alles werd weer losgekoppeld, vastgezet en ingeschoven, voordat we weer op weg konden. De route vandaag voert via Lake Mead en Valley of the Fire naar Zion NP, waar we twee dagen zullen doorbrengen. Onderweg maken we een stop bij een parkeerplaats waar een grote groep motorrijders staan. Het blijken allemaal Nederlandse motorrijders te zijn die via de Route 66 motorvakanties een road trip door het zuidwesten hebben geboekt. Ik ben bekend met deze organisatie via het internet, en het is leuk ze hier in het echt even mee te maken. Ik klets wat met de groep begeleider, en na verloop van tijd stijgt de groep weer op en vervolgt hun weg, evenals wij.
Watchman campground
We hebben in Zion voor twee nachten vooruit geboekt op de Watchman campground, en dat is maar goed ook want alle campgrounds zijn al vol als we daar om half vier aankomen. We zoeken ons plekje op de campground op en dit keer zetten we de RV op de leveling blocks zodat het dit keer vlak staat. De stoeltjes worden dit keer ook geïnstalleerd en even later zitten we lekker met een drankje in de schaduw bij te praten. Pas vrij laat warmen we de overgebleven restjes uit Las Vegas op waar we ook nog wat rijst bij koken.
Onze “grey water” tank blijkt wat vol te zijn, maar er is niet een dump putje bij deze kampeer plek. Ik laat dus af en toe een emmertje met afval water vollopen en we brengen dat lopend even naar het afvoer putje bij de douches. Wel arbeidsintensief, maar daardoor is de tank weer zover leeg dat er weer gedoucht kan worden. Iedereen voelt zich nu weer schoon. De vuurtjes van de nabijgelegen kampeerders knappen er lustig op los en het begint flink af te koelen. Wij zoeken dus ons bed maar op.
Zondag, 14 September 2008
Vanmorgen heb ik Burritos voor ontbijt gemaakt. Dit South-Western ontbijt is wat minder bekend bij de Nederlandse gasten, maar schijnt wel in de smaak te vallen. Dit stevige ontbijt is wel nodig want vandaag gaan we een flinke wandeling maken in Zion NP. We nemen de shuttle naar Temple of Sinawava en hebben de 2 mijl wandeling naar de Narrows gelopen.
Onderweg flink wat foto’s genomen, voordat we weer de shuttle pakken naar de Grotto. Vanaf hier lopen we via wat trails naar de Zion Lodge waar we een drankje nuttigen en wat chips met salsa, omdat de serveerster erop stond dat we ook wat aten. Hier reserveren we ook meteen voor het avondeten. Eigenlijk wilden we rond half zeven eten, maar de enige tijd die nog beschikbaar is, was acht uur. We nemen de tijd dus maar, en gaan inmiddels even terug naar de RV.
Water tank vullen
Ditmaal vullen we de verswater tank nog even bij middels een (schoon) emmertje met een slang die vanaf het hoofd van Gepke in de tank wordt geheveld. Tja, je moet creatief zijn als je niet een full hookup plekje hebt… s.Avonds nemen we de shuttle weer naar Zion Lodge waar we een kwartier te vroeg bij het restaurant komen. Maar het wordt uiteindelijk pas na achten voordat we een tafeltje toegewezen kregen. Het duurde vrij lang voordat het eten werd opgediend, en we zaten uiteindelijk allemaal op onze horloges te kijken, want om 9:30 gaat de laatste shuttle weer naar de kampeerplaats.
Het eten werd uiteindelijk (koud) opgediend en onze ober “Bud” kreeg dat nog wel te horen van ons, maar we zeiden dat we het toch maar zo zouden opeten omdat we haast hadden. Bud verontschuldigde zich nog door ons allemaal een zakje “Grandma’s Cookies” te geven, maar aan zijn fooi heeft hij wel gemerkt dat de bediening te wensen over liet. Rennend hebben we de shuttle nog gehaald en stommelend in het donker hebben we de RV weer gevonden, zij het via de camp site van een andere gast. Nog even weer gekletst buiten op de comfortabele camping stoeltjes, onder het genot van een drankje en toen naar bed. Het is vannacht ietsje warmer en de lucht van de kampvuren is nadrukkelijk de hele nacht aanwezig.
Maandag, 15 September 2008
Vandaag gaan we ons kamp weer afbreken. We gaan via de tunnel Zion weer uit en op weg naar Torrey in Utah. We hadden bij het binnenrijden van Zion al $15 betaald zodat we met de RV door de tunnel mogen rijden. De rangers zetten voor ons en nog een RV die achter ons rijdt de tunnel af, zodat we rijdend in het midden er doorheen kunnen. De tunnel is te smal om met een RV rechts te rijden, want dan zouden we met de bovenkant tegen het tunnel dak aankomen. Eenmaal door de tunnel heen stoppen we nog even om wat foto’s te maken van het “checker board” patroon in de rotsen.
Vervolgens door naar Hatch waar we stoppen bij een ontbijt tentje dat wordt gerund door Dieter. Dieter heeft het er maar berendruk mee, want hij bedient de gasten en staat ook te koken in de keuken. Het duurt daardoor nogal lang voordat mensen hun koffie krijgen. De dame bij het tafeltje naast ons wacht er niet langer op maar stapt achter de toonbank, pakt de koffiepot en schenkt bij haar tafeltje en ons tafeltje nog even de koffie kopjes vol. Ze moeten ook nogal lang wachten voordat Dieter weer tevoorschijn komt om hun het geld voor de rekening in ontvangst te nemen. Als ze weg zijn vinden we het handtasje van de dame nog bij het tafeltje. Het is echter te laat om het nog achter hun aan te brengen want ze zijn al weggereden. We laten het dus maar achter bij Dieter.
Panquist
Wij laten het ontbijt ons goed smaken en gaan weer op pad. Ditmaal stoppen we in Panquist om bij Joe’s Market boodschappen te doen. Het parkeerterreintje van de supermarkt is klein en het is een beetje klungelen om een parkeerplekje te vinden voor de RV. Binnen slaan we van alles in voor de komende dagen, en rijden verder naar Bryce NP. We parkeren ‘beertje’ bij het beginpunt van de shuttlebus naar Bryce en laten ons vervoeren naar Sunset Point.
In eerste instantie wandelen we alle vier via Wall Street naar beneden, maar Astrid ziet het enge paadje toch niet zitten, dus lopen Loek en Astrid via de rand naar Sunset Point, terwijl Gepke en Brenda via Navajo Trail en Queen.s Garden Trail naar hetzelfde eindpunt lopen. Uiteraard doen Gepke en Brenda er veel langer over want deze trail is lang en gaat steil naar beneden en weer steil omhoog.
Torrey
Als we uiteindelijk weer allemaal bij elkaar zijn nemen we de shuttle terug naar het parkeerterrein en rijden verder naar Torrey. Voor het eerst stuurt onze GPS ons dan de verkeerde kant op, maar alleen omdat we een verkeerd adres hebben ingevoerd voor Sandcreek RV Camping. Dus even omgedraaid en dan vinden we de camping. De eigenaar brengt op verzoek een barbecue om de biefstuk te grillen die we hebben gekocht. We maken er nog wat gepofte aardappels en sla bij en kunnen genieten van een heerlijke maaltijd. Terwijl ik (Loek) het verslag bijwerk, speelt de rest een spelletje ‘Set’, totdat we allen het bed opzoeken.
Dinsdag, 16 September 2008
Dankzij de voorraden die gisteren zijn ingeslagen kunnen we een lekker ontbijtje met eitjes en bacon nuttigen in de camper. Als we na het ontbijt gaan afkoppelen merk ik dat het trapje defect is. Normaal komt een trapje naar buiten als je de deur van ‘beertje’ opendoet, maar ondanks het geluid van de elektromotor, blijft het trapje op zijn plaats. Ik kruip eronder en vind een afgebroken bout. Ik probeer het eerst nog zelf te repareren, maar al gauw blijkt dat daar meer gereedschap aan te pas moet komen dan waar ik op dit moment de beschikking over heb.
Gisteren, toen we verkeerd reden, heb ik een RV reparatie garage gezien, dus we besluiten daar maar even langs te gaan. Via een smal pad komen we bij de werkplaats waar een klant voor ons is. Een motorrijder uit Illinois die in zijn eentje door de US toert. We kletsen even wat met hem, tot de monteur tijd heeft voor ons. In weinig tijd heeft de monteur ons trapje gerepareerd en zijn we $38 lichter. Hij heeft wel even eerst RoadBear gebeld of het goed was om de reparatie uit te voeren. Blijkbaar komen er regelmatig huur RVs hier met een of ander mankement terecht, dus hij kent het klappen van de zweep.
Capitol Reef
Na de reparatie hebben we getankt in Torrey bij Texaco en zijn vervolgens via Hwy 24 door Capitol Reef NP gereden. Over het landschap hier zijn de meningen een beetje verdeeld. Loek vindt het saai, Gepke is gefascineerd door de lugubere maanlandschappen en maakt de ene foto na de andere. Astrid en Brenda doen een dutje. Onderweg stoppen we toch even om het van dichtbij in ons op te nemen. We besluiten allen dat dit een prima plek is om Yvon’s bruiloft te vieren (muziek zal moeten worden verzorgd door Acda en de Munnick). De rit gaat verder in westelijke richting en we maken weer even een stop bij een overzichtspunt op Lake Powell (Cataract Canyon).
Op het moment dat we de rest area oprijden is een groep motormuizen bezig in te breken in een auto; wel op verzoek van de eigenaar die zijn sleutels erin heeft laten zitten toen hij hem op slot deed. Ik sta even met de bendeleider te praten als er gejoel klinkt omdat de meest criminele van de groep de auto heeft open gekregen. Korte tijd later verlaat de luide groep motors het parkeerterrein. Wij gaan ook weer verder, via Blanding en Monticello voorbij Cortez richting Mancos. Net voorbij de ingang van de Mesa Verde NP zit onze bestemming voor vandaag: de Mesa Verde RV resort.
Gepke, Astrid en Brenda gaan binnen in het kantoor de administratieve afwikkeling regelen, terwijl ik buiten wat rondkijk. Na een lange tijd kunnen we dan eindelijk naar ons plekje rijden en alles weer aankoppelen. We koken vanavond weer in de RV eten: Rice-a-Roni, Kip en Broccoli. Als toetje hebben we nog wat perziken uit onze tuin die we met vanille ijs opeten. ’s Avonds binnen op de laptop naar de film ‘Love Actually’ gekeken.
Woensdag, 17 September 2008
De voorraden beginnen te slinken en vandaag hebben we een ontbijt van restjes (eitjes, brood, cornflakes etc). We gaan na het ontbijt op weg naar Mesa Verde. De ingang naar het park ligt een halve mijl van de camping, maar we moeten vanaf daar nog 15 mijl rijden naar het visitor’s center via kronkelige en af en toe steile weg. Bij het visitor center aangekomen springt Gepke uit de rijdende RV om als eerste in de rij te staan voor ranger’s tour kaartjes. Na het bemachtigen van deze kaartjes kunnen we doorrijden naar Cliff Palace, waar we wachten op de ranger.
Na een tijdje komt ‘Julie’ (de ranger) naar onze groep toelopen en doet een welkomstwoordje. Dan is het de steile trap af naar de Cliff Dwellings. Onderweg vertelt Julie verder honderduit; een verhaaltje over 4 werelden die elke keer worden vernietigd door de .creator. als de mensen die er wonen er een zooitje van maken. Als ik het goed heb begrepen zijn de Cliff Dwellings een overblijfsel van de 4de wereld. Terwijl Julie verder praat mogen we in de oude Cliff Dwellings klauteren via houten trappen. Na de tour klimmen we via metalen ladders weer naar boven. We krijgen het advies niet naar beneden te kijken, hetgeen wij maar trouw volgen.
Petroglyphs
Terug boven lopen we naar het museum waar we al gauw een uurtje zoet zijn. Het is een interresante verzameling objecten overgebleven van de vroegere bewoners (Anasazi) van de Cliff Dwellings. Daarna zijn we naar Spruce tree house gewandeld waar we via een steil pad naar beneden lopen en ook hier weer even een andere verzameling Cliff Dwellings bewonderen. Onderweg terug naar boven zien Gepke en Brenda een bordje dat wijst naar de Petroglyphs. Zij besluiten dat ze die ook nog even willen zien terwijl Astrid en Loek verder naar boven lopen. Onderweg worden Astrid en Loek gepasseerd door een voorbij rennende Gepke.
Blijkbaar moet er eerst boven geregistreerd worden voor de Petroglyphs trail. Astrid en Loek rusten even uit op een bankje en als Gepke weer terug voorbij komt rennen gaan ze weer verder op weg naar boven. Daar aangekomen gaan we wat lezen, uitrusten en drinken en genieten van het uitzicht. We lopen weer terug richting museum en ineens zien we aan de overkant op het randje van de afgrond Brenda en Gepke staan. Even later komen ze via een sluipweggetje weer naar boven. Al met al zijn ze 2 uur onderweg geweest voor het omweggetje, maar hebben wel mooie fotos gemaakt onderweg.
Nu we weer allemaal bij elkaar zijn, rijden we het park uit richting Cortez om boodschappen te doen. We vinden hier een Super Walmart waar we alles vinden wat we nodig hebben voor het ontbijt morgen. Vanavond koken we niet, maar eten bij Mexikaans restaurant Fiësta Mexicana naast de Days Inn in Cortez. Wederom wordt er “Set” gespeeld en wederom begrijpt Loek er niets van dus kijkt hij van een afstandje en surft de internet wat op de laptop.
Donderdag, 17 September 2008
Vandaag maken we de lange rit terug naar Denver via Hwy 160 en 285. De rit is mooi door de bergen al lust de RV daardoor wel een extra slokje. We zoeken tevergeefs naar een McDonalds voor een lekker milkshake, maar blijkbaar zitten die niet aan onze route. We maken af en toe een stop voor wat foto’s, maar het voornaamste doel is Denver, en na verloop van tijd begint “beertje” de stal te ruiken en meer vaart te maken.
Onderweg kunnen we terugkijken op een hele leuke vakantie. Met meer dan twee mensen is een RV best leuk als vakantie vervoer. Het rijdt uiteraard niet als een auto, maar je heb al je spullen bij je en hoeft niet steeds in en uit te pakken. Nadeel: je hebt alles bij je; ook als je eventjes naar de winkel wil of een klein straatje wilt induiken. Het is een groot log voertuig, die best een slok benzine lust.
Onderweg was de benzine ook niet erg goedkoop. Kon je in Denver nog benzine vinden rond de $3.60, verder van de stad was $4.20 meer de norm. Desalniettemin hebben we met z.n viertjes ontzettend veel lol gehad en veel gezien en gedaan. Morgen leveren we de RV weer in en we hebben beslist geen spijt van onze kampeer trip, maar als we met z.n tweetjes zijn kiezen we weer voor hotels en een (huur)auto of motor.
Groetjes van ons,
Loek en Gepke
