De tijd gaat sneller dan ik dacht. Het is alweer bijna een week geleden dat ik Gepke naar het vliegveld bracht. Ik klungel dus alweer een weekje hier op mijzelf in en om het huis. Dit weekend heb ik alweer grootste plannen met het schuurtje, ben benieuwd wat ervan terecht komt. Verder hebben we nu min of meer een zekere datum en bestemming voor onze vakantie einde van dit jaar. Wij gaan naar Nepal en Noord India. Het klinkt alsof ik het over iemand anders heb, want die bestemmingen klinken met heel vreemd in de oren. Het moet allemaal de komende dagen gaan bezinken, terwijl we alles in orde gaan brengen voor visa. Ik moet nu zelfs een geboorteacte uit Nederland gaan opvragen hiervoor. Ik heb al contact gehad met de gemeente Utrecht hierover. Het is allemaal niet zo eenvoudig als je in het buitenland woont, maar men lijkt op dit moment wel gewillig te zijn bij het digitale loket.
De hond lijkt Gepke (net als ik) wel te missen. Ze eet weinig en wil eigenlijk niet met mij naar buiten, ze kijkt dan echt zo rond van: “Ik wil niet met jou, ik wil met haar een rondje…”. Ik vermoed dat als Gepke weer terug is echter, dat ze niets met haar te maken wil hebben. Dat is haar manier om te laten merken dat ze je gemist heeft. Gewoon de eerste paar dagen negeren.
Momenteel komt op het werk ook steeds meer projecten los die in de wachtrij stonden. Je zult zien dat alles tegelijk weer af moet, de ene week weet je niet wat je moet doen, en de volgende week is je bordje zo vol omdat van alle kanten zaken op je afgevuurd worden. Ziet er naar uit dat volgende week zo’n week wordt.
Maar voorlopig gaan we eerst genieten van het weekend. Er schijnt vanavond een bijzondere hemel te zijn, omdat Mars voor het eerst in 5000 jaar heel dicht bij de aarde staat. Blijkbaar moet hij goed te zien zijn aan de avondhemel; hier in Colorado met name rond middernacht. Dus we gaan maar met een dekentje buiten in een luie ligstoel zitten en kijken of het de moeite waard is. Ik hoop dat de muggen niet teveel bijten…